การสร้างอัตลักษณ์ของชุมชนชาวพุทธล้านนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ ค้นคว้าจากพระไตรปิฎกและเอกสารเชิงวิชาการเพื่อศึกษาการสร้างอัตลักษณ์ชุมชนล้านนา พบว่า ประชาชนในชุมชนมีการรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงามด้วยการเสริมจุดแข็ง เช่น การรักษาประเพณีที่ปฏิบัติสืบต่อกันมา และเสริมจุดอ่อนให้แข็งแรงเพื่อสร้างความเข้มแข็งทั้งทางร่างกายและจิตใจของประชาชน โดยมีอัตลักษณ์ที่เป็นลักษณะเฉพาะของชุมชนใดชุมชนหนึ่งจึงทำให้สิ่งนั้นเป็นที่รู้จักหรือจำได้ ซึ่งแต่ละสังคมจะมีอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของตนเอง ดังเช่นชุมชนชาวพุทธล้านนา หมายถึง ประชาชนที่อาศัยอยู่ใน 8 จังหวัดของภาคเหนือที่นับถือศาสนาพุทธ พัฒนาการในการสร้างอัตลักษณ์ของชุมชนชาวพุทธล้านนาจะเป็นการเสริมสร้างความเข้มแข็งโดยใช้หลักพระพุทธศาสนาที่สอดคล้องกับความต้องการของชุมชนเป็นเครื่องมือสำคัญ อันจะนำไปสู่การสร้างหลักการเผยแผ่ของพระพุทธศาสนาได้ตรงตามความต้องการของชุมชนและสังคมที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว ถือได้ว่าเป็นนโยบายพัฒนาประเทศให้เกิดความมั่นคงอย่างยั่งยืน เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันทั้งทางร่างกายและจิตใจของประชาชนในชุมชนด้วยพระพุทธศาสนา ก่อให้เกิดสังคมไทยที่มีประสิทธิผลสูงและมั่นคง จากการพัฒนาจากตนเองไปสู่ครอบครัว ชุมชน ประเทศชาติ และสังคมโลก เป็นการสร้างศรัทธาที่มีแนวทางที่ดีจนเกิดการพัฒนาของชุมชนอย่างเข้มแข็งและยั่งยืน
Downloads
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ทิดกร สอนภาษา. “ภาษาไทย ขัดใจปู่ : เอกลักษณ์-อัตลักษณ์”. คมชัดลึก City life. ฉบับที่ 445. (23 มิ.ย. 2551).
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. เล่มที่ 11, 25. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2525). พระไตรปิฎกและอรรถกถาฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: เฉลิมชาญการพิมพ์.
ยศ สันตสมบัติ (2545). สิทธิชุมชนพัฒนาการและการปรับกระบวนทัศน์ทางมานุษยวิทยา. กรุงเทพฯ:สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
วันดี สันติวุฒิเมธี. (2545). กระบวนการสร้างอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของชาวไทใหญ่ชายแดนไทย-พม่ากรณีศึกษา: หมู่บ้านเปียงหลวง อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สวัสดิ์ พินิจจันทร์. (2537). คติธรรม. กรุงเทพฯ: กองวัฒนธรรม กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุพัตรา สุภาพ. (2525). สังคมและวัฒนธรรมไทย : ค่านิยม ครอบครัว ศาสนา ประเพณี. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2538). พุทธศาสนสุภาษิต เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 32. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). แผนพัฒนาการศึกษา ศาสนา ศิลปะและวัฒนธรรมแห่งชาติ พ.ศ. (2545 -2549). กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2538). ความจริงที่ต้องเข้าใจ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมปราชญ์ อัมมะพันธุ์. (2536). ประเพณีและพิธีกรรมในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2548). ประวัติศาสตร์เพื่อชุมชน : ทิศทางใหม่ของการศึกษาประวัติศาสตร์.กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อานนท์ อาภาภิรม. (2515). มนุษย์กับสังคม : สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บำรุงนุกูลกิจ.