แนวทางการขับเคลื่อนการศึกษาไทยด้วยการสอนแนวใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนวทางการขับเคลื่อนการศึกษาไทยด้วยการจัดการเรียนการสอนแนวใหม่ที่ตอบสนองต่อบริบทของผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 จากการศึกษาพบว่าการสอนแนวใหม่เป็นการนำแนวคิด วิธีการ กระบวนการ และนวัตกรรมการเรียนรู้ที่หลากหลายมาใช้เพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษาให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น บทความนำเสนอกรอบแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับกระบวนทัศน์ใหม่ของการเรียนรู้ เช่น การเรียนรู้แบบเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ การเรียนรู้ผ่านการลงมือปฏิบัติจริง (Experiential Learning) การเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐาน (PBL) และการสอนแบบผสมผสาน (Blended Learning) นอกจากนี้ยังเน้นย้ำบทบาทใหม่ของครูในฐานะผู้อำนวยการเรียนรู้ (Facilitator) ที่สามารถออกแบบและประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัล สื่อการสอน และแหล่งเรียนรู้ต่างๆ ให้สอดคล้องกับความแตกต่างระหว่างบุคคลและความพร้อมของผู้เรียน การขับเคลื่อนการศึกษาด้วยการสอนแนวใหม่จำเป็นต้องสร้างระบบนิเวศทางการเรียนรู้ที่หลากหลาย สนับสนุนการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง และเปิดโอกาสให้เกิดการเรียนรู้นอกห้องเรียน ทั้งนี้เพื่อพัฒนาเยาวชนไทยให้มีทักษะ ความรู้ และคุณลักษณะที่สอดคล้องกับความต้องการของสังคมและโลกในอนาคต บทความจึงเสนอข้อเสนอเชิงนโยบายและแนวปฏิบัติที่ส่งเสริมให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นระบบในการจัดการเรียนรู้ของประเทศไทย
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กนก จันทร์ทอง. 2560. การสอนสังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 28(2): 227-241.
กุลรภัส เทียมทิพร. (2559). PBL: Project Base Learning การเรียนรู้สู่การปฏิบัติจริงโดยใช้โครงงานเป็นฐาน. วารสารการจัดการความรู้ พ.ศ. 2559. นครสวรรค์: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
จักรพรรดิ วะทา. (2544). บทบาทของครูตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. วิทยาจารย์. 4(2): 7.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน:องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญารัตน์ ชื่นแสงจันทร์. (2563). ครูกับการจัดการเรียนรู้ภาษาไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม. 1(1): 31-44.
ธีรพัฒน์ วงศ์คุ้มสิน และเฉลิมขวัญ สิงห์วี. (2562). การสังเคราะห์การจัดการเรียนรู้แบบใช้โครงงานเป็นฐาน: บูรณาการความรู้จิตวิทยาชุมชนสู่การบริการสังคมสู่การพัฒนาทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 45(1): 229-268.
พระมหากวีพัฒน์ ฐิตโสภโณ (ยารังษี) และคณะ (2567). บทบาทครูสังคมศึกษากับการพัฒนาสมรรถนะในยุคดิจิทัล. วารสารชัยภูมิปริทรรศน์. 7(2): 85-97.
พิมพ์ชนก หมอกฤทธิ์ และภัทรพร แจ่มใส. (2564). วารสารวิจัยและพัฒนาการศึกษาพิเศษ. 10(1): 79-92.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2550). การจัดการเรียนรู้แบบสร้างองค์ความรู้. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สกศ.
Rogers, Carl R. (1951). Client-Centered Therapy. Boston: Houghton Mifflin Company.
