การพัฒนาระบบการสอนตามแนวคิดการเรียนแบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการเรียน พุทธศตวรรษที่ 21 ของกลุ่มสาระสังคมศึกษาและวัฒนธรรม

Main Article Content

พระมหาชนินทร์ ลิขสิทธิพันธุ์

บทคัดย่อ

สังคมปัจจุบันเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การศึกษาในยุคปัจจุบันมีความสลับซับซ้อนและหลากหลายมากขึ้น การจัดการเรียนการสอนในศตวรรษที่ 21 จึงมีความหลากหลายมาขึ้นจำเป็นต้องบูรณาการศาสตร์ต่างๆ เพื่อให้ผู้เรียนแสดงความสามารถที่เชี่ยวชาญเน้นทำได้จริงเกิดสมรรถนะผู้เรียนได้ โดยบูรณาการในรายวิชาสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม เป็นการนำผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการเรียนรู้ การสอนแบบการเรียนรู้แบบร่วมมือ การจัดกิจกรรม การใช้สื่อ ตลอดจนการวัดและประเมินผล มาใช้ในการพัฒนาคุณภาพการเรียนการสอน


จากการศึกษารูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการเรียนในกลุ่มสาระสังคมศึกษาและวัฒนธรรม เป็นการพัฒนาทางวิชาชีพของนิสิตมีจุดมุ่งหมายสำคัญสามารถนำทักษะ ความรู้ความสามารถ จากการบูรณาการการจัดการเรียนการสอนสร้างความสมบูรณ์สร้างให้ครูเป็นผู้ที่มีความสามารถวิเคราะห์ผู้เรียนได้ทั้งรูปแบบการเรียน สติปัญญา จุดอ่อน จุดแข็งในตัวผู้เรียนช่วยให้เกิดการพัฒนาความรู้ความสามารถให้สูงขึ้นเพื่อนำไปใช้สำหรับการจัดการเรียนการสอนและจัดประสบการณ์ทางการเรียนได้เหมาะสมกับบริบททางการเรียนรู้ ซึ่งมีความเหมาะสมและหลากหลายเนื่องจากเป็นการเรียนรู้ที่มีความสนุกสนาน ไม่น่าเบื่อ มีการแบ่งงานกันทำเป็นกลุ่ม ได้เห็นถึงความร่วมมือที่สามารถนำไปวัดพฤติกรรมกลุ่มตามคุณลักษะอันพึงประสงค์ของนักเรียนได้

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ลิขสิทธิพันธุ์ พ. . (2023). การพัฒนาระบบการสอนตามแนวคิดการเรียนแบบร่วมมือเพื่อพัฒนาทักษะการเรียน พุทธศตวรรษที่ 21 ของกลุ่มสาระสังคมศึกษาและวัฒนธรรม. วารสารสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม, 4(1), 73–82. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/src/article/view/169
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ (2559), บทบาทครู กระทรวงศึกษาธิการ, สืบค้นเมื่อวัน 15 เดือนกุมภาพันธ์ ปี 2566 จาก https://www.moe.go.th/.

กรมวิชาการ, กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). การจัดสาระการเรียนรู้ พระพุทธศาสนา กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2545. กรุงเทพฯ: คุรุ สภา.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) . (2532). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ สหธรรมิก จำกัด.

สมชัย ศรีนอก และคณะ (วารสารปัญญา ปีที่ 28 ฉบับที่ 3 (กันยายน – ธันวาคม 2564, หน้า 4).

สุรศักดิ์ หลาบมาลา. (2543). รายงานการศึกษาของฮ่องกง. กรุงเทพฯ : พิมพ์ดี.

Artzt and Alice F, & Newman. Charier M. (1990, September). Cooperative Learning. The Mathematics Teacher, 83(6), 448 – 452.

Johnson, D. W., & Johnson, R. T. (1987). Learning together and alone: Cooperative, competitive and individualistic learning. (2nd Ed). Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall,Inc.

Nattive, A., N. Winitzky, and R. Dricley. “Using Cooperative Learning with Preservice Elementary and Secondary Education.” Journal of Teather Education. 4, 2 (May – June 1991) :216 – 225.

Slavin, Robert E. 1995. Cooperative Learning Theory, Research and Practice. 2nd ed. Massachsetts : A Simom & Schuster.