เทคนิคการจัดการเรียนรู้วรรณคดีไทยของครูภาษาไทยในยุคดิจิทัล

Main Article Content

จิรภัทร หล่า

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อเผยแพร่การเรียนวรรณคดีให้สอดคล้องกับยุคดิจิทัลอย่างที่ทราบกันนั้นการพัฒนาการแบบก้าวกระโดด โดยมีเทคโนโลยีเข้ามามีส่วนสำคัญในการพัฒนาระบบการจัดการต่างแทบทุกวงการล้วนแล้วจะต้องมีการปรับเปลี่ยนรูปแบบที่มีจากเดิม ซึ่งจำเป็นที่จะต้องได้นำเอานวัตกรรมและเทคโนโลยี มาปรับประยุกต์ใช้ให้เข้ากับการทำงานกับอาชีพของตนเอง รวมถึงแวดวงการศึกษาครูรุ่นใหม่ก็ได้มีการนำเอาเทคโนโลยีเหล่านั้น มาพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ให้เกิดขึ้นในชั้นเรียนอีกด้วย บทบาทของครูผู้สอนจึงต้องแตกต่างไปจากเดิมการออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้ ครูผู้สอนควรมีบทบาทในการออกแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ 3 ด้านได้แก่ 1. การออกแบบเนื้อหา 2. การออกแบบกิจกรรมทางการเรียน3. การออกแบบกระบวนการสื่อสาร ทั้งนี้การสอนวรรณคดีนั้น ควรใช้วิธีการที่หลากหลายและยืดหยุ่นตามบริบทและสภาพของผู้เรียนเป็นสำคัญ จัดการเรียนรู้วรรณคดีไทยในยุคดิจิทัลไม่เพียงแค่ปรับเปลี่ยนไปตามยุคสมัยเท่านั้น ยังมีความสอดคล้องกับการพัฒนาประเทศที่จะก้าวสู่ยุคดิจิทัลอย่างเต็มรูปแบบในอนาคต เพื่อเตรียมความพร้อมให้แก่ผู้เรียนให้เหมาะสมกับสังคมในยุคดิจิทัล แนะแนวทางที่สำคัญในการขับเคลื่อนดังกล่าวคือ การนำทักษะที่จำเป็นในการดำรงชีวิตในยุคดิจิทัล เข้ามาเป็นหลักในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อพัฒนาให้การเรียนรู้ให้เป็นห้องเรียนที่เป็นประโยชน์แก่นักเรียนสูงสุด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
หล่า จ. . (2025). เทคนิคการจัดการเรียนรู้วรรณคดีไทยของครูภาษาไทยในยุคดิจิทัล. วารสารพุทธศาสตร์ มจร.อุบลราชธานี, 7(1), 1989–2002. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/JOBU2025/article/view/4701
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กุสุมา รักษมณี. (2556b). การวิจัยวรรณคดี. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะโบราณคดีมหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชลธิชา หอมฟุ้ง. (2557). “การพัฒนารูปแบบการสอนวรรณคดีไทยโดยประยุกต์ใช้อริยสัจ 4เพื่อส่งเสริมความสามารถด้านการอ่านอย่างมีวิจารณญาณและการแก้ปัญหาเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต.” บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ฐะปะนีย์ นาครทรรพ. (2545). การสอนภาษาไทยขั้นพื้นฐานระดับมัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ:สำนักพิมพ์ เมธีทิปส์.

ทัศนีย์ ศุภเมธี. (2542). การสอนภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏธนบุรี.

ทิศนา แขมณี. (2554). ศาสตร์การสอนองค์ความรู้เพื่อจัดกระบวนการรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิศนา แขมมณี. (2555) ศาสตร์การสอน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประภาศรี สีหอำไพ. (2535). วิธีการสอนภาษาไทยระดับมัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2544). วรรณคดีศึกษา. กรุงเทพฯ: ธารปัญญา.

วิภา กงกะนันท์. (2556). วรรณคดีศึกษา (ว่าด้วยหลักการอ่าน). กรุงเทพฯ: องค์การค้าของสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมสวัสดิภาพครูและบุคลากรทางการศึกษา.

สุจริต เพียรชอบ และสายใจ อินทรัมพรรย์. (2538). วิธีสอนภาษาไทยระดับมัธยมศึกษา(พิมพ์ครั้งที่ 3 ed.). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุรเชษฐ์ ตรรกโชติ. (2564). ความเป็นครูในยุคดิจิตัล. สืบค้นเมื่อวันที่ 26/10/2567 http://www.lertchaimaster.com/forum/index.php?topic=2949.0

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2558). คู่มือการเรียนการสอนภาษาไทย คิดและเขียนเชิงสร้างสรรค์ : เรียงความ ย่อความและสรุปความ (พิมพ์ครั้งที่ 2 ed.). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมสวัสดิการและสวัสดิภาพครูและบุคลากรทางการศึกษา.

Bannister, F. and Connolly, R. (2011). “The trouble with Transparency: A Critical review of openness in e-Government”. Policy & Internet,

อัจจิมา เกิดผล. (2536). กิจกรรมการเรียนการสอนวรรณคดีไทยในโรงเรียนมัธยม “จะสอนภาษาไทยให้สนุกได้อย่างไร”. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เว็บ BLENDATA สืบค้นเมื่อวันที่ 28/10/2567 https://www.blendata.co/th/society-5-0