พัฒนาการการสื่อสารและการมีส่วนร่วมทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนในศตวรรษที่ 21
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ประชาชนทุกคนสามารถใช้สิทธิ เสรีภาพ ทั้งด้านการแสดงออก ด้านแสดงความคิดเห็น การใช้ชีวิตอย่างมีอิสระ แต่อยู่ภายใต้ขอบเขตของประชาธิปไตย โดยไม่ละเมิดสิทธิเสรีภาพของผู้อื่น ปัจจุบันมีการแสดงออกได้หลากหลายช่องทาง ผ่านระบบการสื่อสารที่ทันสมัย โดยเฉพาะทางเทคโนโลยีสารสนเทศ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงการส่งต่อข้อมูลอย่างรวดเร็ว และก้าวหน้าในทุกภาคส่วนของสังคม พัฒนาการของการสื่อสารที่ก้าวหน้าดังกล่าว ทำให้ประชาชนมีส่วนร่วมทางการเมืองได้หลากหลายช่องทางมากขึ้น ทำให้มีการยกระดับของประชาชนในการใช้สิทธิในระบอบประชาธิปไตยมากขึ้น โดยการแสดงความคิดเห็น การโต้แย้งหรือการสนับสนุนทางการเมือง ผ่านการสื่อสารในยุคเทคโนโลยีในปัจจุบัน รวมไปถึงการชักชวนประชาชนให้ออกมาใช้สิทธิของตนในระบอบประชาธิปไตยที่ตนเองมีอยู่ นับเป็นความก้าวหน้าทางประชาธิปไตยที่มิอาจหยุดยั้งได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กิตติมา สุรสนธิ. (2544) ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จรูญ สุภาพ. (2514). หลักรัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
ชนาธิป ศรีโท (2560) วัฒนธรรมทางการเมืองและการมีส่วนร่วมทางการเมืองที่ส่งผลต่อความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.
บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: พิฆเณศพริ้นติ้ง.
ณรงค์ สินสวัสดิ์. (2539). จิตวิทยาการเมือง. กรุงเทพฯ: วัชรินทร์การพิมพ์.
นิตยา เงินประเสริฐศรี. (2544). ทฤษฎีองค์การ:แนวการศึกษาเชิงบูรณาการ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
นรนิติ เศรษฐบุตร. การเมืองไทยระบบหรือคน:การพัฒนาวัฒนธรรมและการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน. สืบค้นเมื่อ ๖ ธันวาคม ๒๕๕๖ จาก www.kpi.ac.th
เบญริสา ตันเจริญ. กลยุทธ์การสื่อสารภายในองค์กรสาหรับองค์กรขนาดกลางและขนาดเล็ก.วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลาปาง. ปีที่ 8. ฉบับที่ 1. มกราคม-มิถุนายน,
หน้า 192-204.
ปรัชญา เวสารัชช์. (2528). รายงานการวิจัยการมีส่วนร่วมของประชาชนในกิจกรรมเพื่อพัฒนาชนบท. กรุงเทพ ฯ :สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
มุกดา ศรียงค์ (2550). จิตวิทยาเพื่อการติดต่อสื่อสารและเข้าใจผู้อื่น. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์. ปีที่ 8. ฉบับที่ 2. เดือนพฤษภาคม – สิงหาคม, หน้า 11-17.
โภคิน พละกุล (2561). การเมืองไทยกับการสร้างคนในศตวรรษที่ 21, การเมืองไทยในศตวรรษที่ 21 หนุนประชาชนร่วมกำหนดอนาคต.https://news.thaipbs.or.th/content/
มหาวิทยาลัยมหิดล. (2559). การสื่อสารยุคดิจิทัล.จาก https://shorturl.asia/K4LtH
วัฒนชัย ศิริญาณ และชัยรัตน์ มาสอน (2019). การพัฒนาพลเมืองตามระบอบประชาธิปไตยในศตวรรษที่ 21. https://so03.tcithaijo.org/index.php/jhusoc/article/view/198707
สถาบันพระปกเกล้า (2564). การประชุมวิชาการสถาบันพระปกเกล้า ครั้งที่ 23 ประจำปี 2564 เรื่อง “ประชาธิปไตยในภูมิทัศน์ใหม่” (Democracy in a New Landscape) https://area5.labour.go.th/attachments/article/331/331-3.pdf
สมาคมโปรแกรมเมอร์ไทย.(2561). ปัญญาประดิษฐ์ (AI) https://www.thaiprogrammer.org/2018/12/whatisai/
Bernhard et.al (2015). Bernhard, Michael. (1993).The Origins of Democratization in Poland: Workers, Intellectuals, and Oppositional Politics, 1976-1980. New York: Columbia University Press.
Botchway, T.P. (2019). Understanding the Dynamics and Operations of Civil Society in the 21st Century: A Literature Review. Journal of Politics and Law, 12(1), 108-121.
Daniels, T. D., & Spiker, B. K. (1994). Perspectives on organizational communication (3rd ed.). Dubuque, IA: William C. Brown.
Diamond, L. (1994). Rethinking Civil Society: Towards Democratic Consolidation. Journal of Democracy, 5(3), 4-17.
Frangonikolopoulos, C.A. (2012). Global civil society and deliberation in the digital age. International Journal of Electronic Governance, 5(1), 11-23
Papacharissi, Z. (2009). ‘The virtual sphere 2.0: the internet, the public sphere, and beyond’, in Chadwick, A. and Howard, N.P. (Eds): Routledge Handbook of Internet Politics, (pp.230–246). London & New York: Routledge.
Wanwisa Thuanyod (2021).THINKNET. วิวัฒนาการการสื่อสารของแต่ละยุคแบบเข้าใจง่าย The Evolution of Communication จาก https://www.thinknet.co.th/what-we-do สืบค้นเมื่อ 24 สิงหาคม 2565
