การประยุกต์ใช้หลักไตรสิกขาในการพัฒนาความมั่นคงครอบครัวไทย ในสังคมดิจิทัล
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการพัฒนาความมั่นคงครอบครัวไทยในสังคมดิจิทัล 2) ศึกษาหลักไตรสิกขาที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนา 3) ประยุกต์ใช้หลักไตรสิกขาในการพัฒนาความมั่นคงครอบครัวไทยในสังคมดิจิทัล เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงเอกสาร ภายใต้กระบวนการศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน เพื่อนำไปสู่การสร้างองค์ความรู้ทางปรัชญาและพระพุทธศาสนา ผลการวิจัยพบว่า 1) ครอบครัวไทยในสังคมดิจิทัลกำลังอยู่ภายใต้การตกเป็นเหยื่อที่ไหลบ่ามากับกระแสโลกาภิวัตน์ จนนำไปสู่สังคมแห่งบริโภคนิยม มีความเครียดจากสภาพเศรษฐกิจเชิงดิจิทัลที่ทุกอย่างล้วนต้องมีการจับจ่าย ต้องซื้อ และเงินเป็นตัวชี้วัดของสังคม ทุกคนจึงต้องขวนขวายแสวงหาจนไม่มีเวลาให้ความอบอุ่นกับครอบครัว และยังคงหาแนวทางการแก้ไขปัญหาด้วยวิธีการนอกศีลธรรม 2) หลักไตรสิกขาคือ สิ่งที่ต้องศึกษาเรียนรู้ ฝึกปฏิบัติให้เกิดขึ้นมีขึ้นในตนอย่างมั่นคงแข็งแรงจนกลายเป็นอุปนิสัยแห่งตน เริ่มจากฝึกฝนพัฒนาตนที่เริ่มต้นจากศีลก่อน คือ บุคคลต้องมีศีล ต้องรักษาศีลก่อนแล้วจึงจะเจริญสมาธิได้อย่างแน่วแน่ ต่อจากนั้นจึงเจริญปัญญาเพื่อให้การรู้แจ้งจะเกิดขึ้นในจิตใจของตนเอง 3) ครอบครัวไทยสามารถนำหลักไตรสิกขาตามแนวทางพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้เพื่อให้สามารถก้าวข้ามสิ่งที่เป็นปัญหานั้น และสามารถนำมาใช้ในการปลูกฝังปัญญาแก่สมาชิกในครอบครัวถึงการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลทั้งหลายอย่างมีความระมัดระวัง มีสติสัมปชัญญะ อย่าเพลิดเพลินจนเกินไป และประพฤติปฏิบัติตนตามครรลองศีลธรรมด้วยการนำมาพัฒนาคุณภาพชีวิต หลักไตรสิกขาอันประกอบศีล สมาธิและปัญญานั้นสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในการพัฒนาความมั่นคงครอบครัวไทยในสังคมดิจิทัลนั้นได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จิตตินันท์ เดชะคุปต์. (2557). การศึกษาและพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างหลักประกันความมั่นคงของครอบครัวไทย. วารสารมนุษยนิเวศศาสตร์ ฉบับพิเศษ (สาขาวิชามนุษยนิเวศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชเนื่องในโอกาสวันสถาปนามหาวิทยาลัยครบ 36 ปี วันที่ 3-5 กันยายน 2557): 71.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ เฉลียว ฤกษ์รุจิพิมล ประพีร์ วิริยะสมบูรณ์ เสาวคนธ์ สุดสวาท สุดา ภิรมย์แก้ว สุรพันธ์ เพชราภา. (2545). สังคมวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พรทิพย์ อันทิวโรทัย. (2539). การวิเคราะห์รูปแบบความเป็นครูและกระบวนการถ่ายทอดความรู้ของครูมนตรีตราโมทในกลุ่มผู้สืบทอดที่ต่างกัน. บัณฑิตวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระครูปริยัติกิจวิธาน (ไพสิทธิ์ ศรีรอด). (2561). การประยุกต์ใช้พุทธญาณวิทยาของหลักกาลามสูตรในสังคมไทยหลังนวยุค. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น.
พระครูสมุห์นพดล ปิยธมฺโม (เขาแก้ว). (2561). การประยุกต์ใช้สมชีวิธรรมกับการครองเรือนในสังคมไทยปัจจุบัน. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยจิตวิทยาแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สถาบันบันลือธรรม.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
แม่ชีวงเพชร คงจันทร์. (2559). รูปแบบการเสริมสร้างความมั่นคงของครอบครัวไทยเชิงพุทธบูรณาการ. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2547). ชีวิตกับครอบครัว. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
ศุภกร จันทราวุฒิกร.(2562). การศึกษาและพัฒนารูปแบบการฝึกอบรมตามหลักไตรสิกขาเพื่อเสริมสร้างภาวะผู้นำเชิงจริยธรรม ของผู้บริหารและหัวหน้างานองค์กร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมเกียรติ เหลืองศักดิ์ชัย จันทิมา เขียวแก้ว.( 2562) พุทธวิถี (ไตรสิกขา): กระบวนทัศน์ใหม่เพื่อการสร้างแบรนด์ อย่างยั่งยืนตามศาสตร์พระราชา. วารสารนิเทศศาสตร์ ธุรกิจบัณฑิตย์. ปีที 13 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม – ธันวาคม): 50-63.
เอมิการ์ ศรีธาตุ.(2559). พฤติกรรมการใช้สื่อและรับรู้อิทธิพลของสื่อดิจิทัลต่อเจเนอเรชั่นวายและเจเนอเรชั่นแซด ในเขตกรุงเทพมหานคร และปริมณฑล.บัณฑิตวิทยาลัย : สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.