ทุนมนุษย์ในศตวรรษที่ 21 : ปัจจัยขับเคลื่อนความสำเร็จ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความสำคัญของทุนมนุษย์และวิเคราะห์องค์ประกอบสำคัญของทุนมนุษย์ 2) เสนอแนวทางการพัฒนาทุนมนุษย์ให้สอดคล้องกับกลยุทธ์องค์กรในศตวรรษที่ 21 ทุนมนุษย์ถือเป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ที่มีบทบาทสำคัญในการขับเคลื่อนความสำเร็จขององค์กรและระบบเศรษฐกิจ โดยช่วยเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันและส่งเสริมความยั่งยืนในระยะยาว จากการศึกษาแนวคิดของ (Schultz. 1961: 3; Becker. 1964: 12) พบว่าการลงทุนในทุนมนุษย์ เช่น การศึกษาและการฝึกอบรม เป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยยกระดับผลิตภาพของบุคลากรและก่อให้เกิดผลตอบแทนเชิงเศรษฐกิจ โดยทุนมนุษย์ประกอบด้วยองค์ประกอบหลัก ได้แก่ ความรู้ ทักษะ ความสามารถ และพฤติกรรม (Noe, et al. 2021: 91) ซึ่งล้วนเป็นตัวแปรสำคัญในการผลักดันองค์กรให้ประสบความสำเร็จอย่างมีประสิทธิภาพ การบริหารทุนมนุษย์ในยุคดิจิทัลจึงจำเป็นต้องเน้นการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง การส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต และการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเพื่อเสริมศักยภาพบุคลากรอย่างรอบด้าน ทั้งนี้ การพัฒนาทุนมนุษย์อย่างเป็นระบบและสอดรับกับบริบทการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่ 21 ถือเป็นกลยุทธ์สำคัญในการสร้างความได้เปรียบและความสำเร็จอย่างยั่งยืนให้แก่องค์กร
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ประไพทิพย์ ลือพงษ์. (2555). การพัฒนาทุนมนุษย์ให้มีสมรรถนะความสามารถในการแข่งขัน. วารสารนักบริหาร, 32(4), 103–108.
พรธิดา วิเชียรปัญญา. (2547). การจัดการความรู้พื้นฐานและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: ธรรกมลการพิมพ์.
Barney, J. B. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of Management, 17(1), 99–120.
Becker, G. S. (1964). Human capital: A theoretical and empirical analysis, with special reference to education. New York: Columbia University Press.
________. (1993). Human capital: A theoretical and empirical analysis, with special reference to education (3rd ed.). Chicago: The University of Chicago Press.
Garavan, T. N., McCarthy, A., Lai, Y., Murphy, K., & Sheehan, M. (2019). Training and organizational performance: A meta-analysis of temporal, institutional, and organizational context moderators. Human Resource Development Quarterly, 30(4), 383–412.
Gratton, L., & Ghoshal, S. (2003). Managing personal human capital: New ethos for the 'volunteer' employee. European Management Journal, 21(1), 1–10.
Noe, R. A., Hollenbeck, J. R., Gerhart, B., & Wright, P. M. (2021). Human resource management: Gaining a competitive advantage (12th ed.). New York: McGraw-Hill Education.
Nonaka, I., & Takeuchi, H. (1995). The knowledge-creating company: How Japanese companies create the dynamics of innovation. New York: Oxford University Press.
OECD. (2020). OECD Skills Strategy 2020: Skills to shape a better future. Paris: OECD Publishing.
Prahalad, C. K., & Hamel, G. (1990). The core competence of the corporation. Harvard Business Review, 68(3), 79–91.
Schultz, T. W. (1961). Investment in human capital. The American Economic Review, 51(1), 1–17.
Senge, P. M. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. New York: Doubleday.
Ulrich, D., Younger, J., Brockbank, W., & Ulrich, M. (2012). HR from the outside in: Six competencies for the future of human resources. New York: McGraw-Hill.
U.S. Department of Education. (2004). Strategic human capital management: Aligning with the mission. Washington, DC: U.S. Government Printing Office.
Wright, P. M., Dunford, B. B., & Snell, S. A. (2001). Human resources and the resource-based view of the firm. Journal of Management, 27(6), 701–721.
Wright, P. M., McMahan, G. C., & McWilliams, A. (1994). Human resources and sustained competitive advantage: A resource-based perspective. The International Journal of Human Resource Management, 5(2), 301–326.
