ศึกษาวิเคราะห์เมืองเถินในทัศนะของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ

Main Article Content

ปวริศร์ โชติพงษ์วิวัฒิ

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประวัติศาสตร์เมืองเถินในทัศนะของกรมพระยาดำรงราชานุภาพ 2) เพื่อวิเคราะห์ประวัติศาสตร์เมืองเถินในทัศนะของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ปัจจุบันประวัติศาสตร์เมืองเถินยังคงเป็นข้อถกเถียงในวงวิชาการที่ผ่านมาความไม่ชัดเจนของประวัติศาสตร์ท้องถิ่น มีผลให้ท้องถิ่นถูกมองข้ามจนขาดโอกาสพัฒนาอย่างเหมาะสมเช่นนี้ ผู้เขียนจำเป็นต้องศึกษาเอกสารทางประวัติศาสตร์และวิเคราะห์ด้วยกระบวนวิธีทางปรัชญา โดยมีกรอบการศึกษา คือ 1) อายุของเมืองเถิน 2) ชัยภูมิของเมืองเถิน 3) ความสำคัญของเมืองเถิน


ผลการศึกษาพบว่า เมืองเถินเป็นเมืองสำคัญทางประวัติศาสตร์ สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงมีทัศนะว่าเมืองเถิน คือ เมืองเชียงชื่นในลิลิตยวนพ่าย ด้วยเหตุผล คือ 1) เมืองเถินเป็นเมืองเก่าถูกสร้างมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ 2) เมืองเถินเป็นเมืองชุมทางแลกเปลี่ยนของระหว่างอาณาจักรใหญ่ 3) เมืองเถินเป็นเมืองใหญ่

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
โชติพงษ์วิวัฒิ ป. (2023). ศึกษาวิเคราะห์เมืองเถินในทัศนะของสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ. วารสารสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม, 3(1), 14–20. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/src/article/view/60
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ประพิศ พงศ์มาก. (2544). “มนุษย์เริ่มแรกในเอเชียและในประเทศไทย”. วารสารศิลปวัฒนธรรม. ปีที่ 23 ฉบับที่ 2 ธันวาคม. กรุงเทพฯ: พิฆเณศพริ้นติ้งเซ็นเตอร์.

บัญชา พงษ์พานิช. (2563). “ไขความจากรอยลูกปัดในพื้นที่ภาคเหนือ”. เมืองโบราณ. ปีที่ 46 ฉบับที่ 4 ตุลาคม-ธันวาคม.

บัญชา พงษ์พานิช. (2510). ตำนานพระบรมธาตุลำปางหลวง. ลำปาง: ณัฐพลการพิมพ์.

ทิว วิชัยขัทคะ และไพฑูรย์ ดอกบัวแก้ว (บรรณาธิการ). (2528). ตำนานมังราย เชียงใหม่ เชียงตุง. เชียงใหม่: มิ่งเมือง.

สิงฆะ วรรณาสัย (ปริวรรต). (2522). โครงเรื่องมังทรารบเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: มิตรนราการพิมพ์.

ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม. (2545). ล้านนาประเทศ. กรุงเทพฯ: ศิลปวัฒนธรรม.

ภูเดช แสนมา. (2558). ประวัติศาสตร์เมืองเถิน. เชียงใหม่: แม็กพริ้นติ้ง.

วัดเวียง. ประวัติวัดเวียง อ.เถิน จ.ลำปาง. [แผ่นเอกสาร].

สรัสวดี อ๋องสกุล. (2552). ประวัติศาสตร์ล้านนา. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2556). พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา. นนทบุรี: ศรีปัญญา.

สุจิตต์ วงษ์เทศ, เชลียง เชียงชื่น และหมื่นด้งฯ. (2511). นิตยสารช่อฟ้า. ปีที่ 3 ฉบับที่ 7 เดือนเมษายน.

ศูนย์วัฒนธรรมจังหวัดเชียงใหม่ สถาบันราชภัฏเชียงใหม่. (2538). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับเชียงใหม่ 700 ปี. เชียงใหม่: มิ่งเมือง.

กรมศิลปากร. (2506). ประชุมจารึกวัดพระเชตุพน. พระนคร: เจริญธรรม.

หวญ.ร.4 จ.ส.1126 ร่างสารตราถึงพระราชวิสา เลขที่ 21.

หจช.ร.5 ม.58/23 ยกเลิกบริเวณแลแขวง (18 มิ.ย. ร.ศ. 122-24 พ.ย. 124) และราชกิจจานุเบกษา เล่ม 22 ลงวันที่ 3 สิงหาคม 124, หน้า 429.

สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง. “ระบบฐานข้อมูลขอดี นครลำปาง”. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://www.culture.lpru.ac.th/Local_lampang/index.php?modules=lampang &file=goods_detail&gid=0. [10 มีนาคม 2565]

มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.facebook. com/textbooksproject.org/. [10 มีนาคม 2565]

เพ็ญสุภา สุขคตะ. ตำนานมุขปาฐะลำปาง พระสิขีกับพระศิลาดำเป็นคนละองค์กัน. [ออนไลน์]. https://www. matichonweekly.com/column/article_174499. [20 มีนาคม 2565]