กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้วิชาประวัติศาสตร์

Main Article Content

พระปรัชญา ชยวุฑฺโฒ (ถิ่นแถว)

บทคัดย่อ

            กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้วิชาประวัติศาสตร์คือการจัดการศึกษาให้ทันสมัยไม่ให้ผู้เรียนเบื่อการเรียนในวิชาประวัติศาสตร์เป็นการนำแนวคิดแบบใหม่ๆ ที่มีอิทธิพลต่อการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการปฏิรูปการศึกษาในปัจจุบัน ด้วยมุมมองที่ว่าผู้เรียนแต่ละคนมีความแตกต่างกันและต่างก็มีเอกลักษณ์ของตนดังนั้น การจัดหลักสูตรและการจัดการเรียนรู้ย่อมต้องมีการปรับเปลี่ยนให้คำนึงถึงลักษณะดังกล่าวการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วสร้างความวิตกกังวลและความไม่มั่นคงในหมู่ผู้สอน


            ซึ่งถือเป็นความท้าทายที่จะเรียนรู้กลยุทธ์ใหม่ในฐานะที่เป็นผู้นำการศึกษา ครู อาจารย์ต้องยอมรับที่จะเรียนรู้และแก้ปัญหาที่อาจจะเกิดจากทฤษฎีใหม่ๆ ที่เข้ามาอย่างมีสติ ครูต้องเป็นตัวอย่างของผู้ที่มีการเรียนรู้ตลอดชีวิต การศึกษาจะต้องเรียนรู้วิธีการคิดนอกกรอบและพัฒนามากขึ้น งานของผู้สอนไม่ได้เป็นเพียงแค่ปรับแต่งสภาพที่เป็นอยู่ถ้าหากจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืนในระบบโรงเรียนเราควรจะแสวงหาความจริงจากหลายมิติในฐานะที่เป็นมนุษย์เรามีความซับซ้อนหลายแง่มุมชีวิตที่ไม่สามารถจำกัดอยู่เพียงรูปแบบเดียว มนุษย์ชอบความจริงแต่ก็ต้องอาศัยอยู่บนของการเรียนรู้จากความหลากหลายของแหล่งที่มา ขณะเดียวกันครูผู้สอนควรจะได้รับการฝึกอบรมเกี่ยวกับวิธีการจัดการเรียนรู้แบบใหม่ๆเพื่อรับมือกับการเปลี่ยนแปลงความรู้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะนำไปสู่การพัฒนาทักษะของมนุษย์ของพวกเขา อีกทั้งผู้สอนต้องเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับชุมชนที่หลากหลายมากขึ้นและเห็นพ่อแม่เป็นแหล่งของการเรียนรู้และการสนับสนุนมากกว่าการแทรกแซง

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

บท
บทความวิชาการ

References

กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2565). [ออนไลน์]. แหล่งที่มา

<https://www.eef.or.th/tsqp-291122/.> [10 กุมภาพันธ์ 2566].

ข่าวการศึกษา. 2565. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา

<https://ops.moe.go.th/.> [10 กุมภาพันธ์ 2566].

คณะครูโรงเรียนฐานชีวา. (2560). การจัดการเรียนรู้. พระนครศรีอยุธยา: โรงเรียนฐานชีวา.

ฉลอง สุนทราวาณิชย์. (2544). เอกสารคาสอนวิชา 2204 606 ปัญหาเกี่ยวกับแนวคิดและทฤษฎีทางประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณรงค์ พ่วงพิศและคณะ. (2551). ประวัติศาสตร์ ม. 3. กรุงเทพฯ: พิมพ์ที่ บริษัท อักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.

ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2543). การศึกษาเริ่มต้นเมื่อคนกินอยู่เป็น. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: บริษัท สหธรรมิก จำกัด.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พัฒนาการแบบองค์รวมของเด็กไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักที่ปรึกษา กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข.

ภูมิชนะ เกิดพงษ์. (2555). การวัดผลกับการประเมินผล. สุรินทร์: โรงเรียนสุวรรณวิจิตรวิทยา.

วงเดือน นาราสัจจ์. (2550). ประวัติศาสตร์: วิธีการและพัฒนาการ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สาวิตรี โชดก และอรพิณ ศิริสัมพันธ์. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นตามแนวคิดประวัติศาสตร์บอกเล่าเพื่อส่งเสริมการรับรู้ความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ร่วมกันสาหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์ (มสป.). ปีที่ 24 ฉบับที่ 1 มกราคม - มิถุนายน 2565.

อัครเดช เกตฉ่า และคณะ. (2559). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้ (Learning Measurement and Evaluation). กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.

อุทัยวรรณ พงศ์อร่าม และคณะ. (2552). หลักสูตรโรงเรียนศรียาภัย. ชุมพร: โรงเรียนศรียาลัย.