จากวัดสู่เว็บไซต์: กระบวนการเผยแพร่หลักธรรมในโลกดิจิทัล เพื่อสร้างสมดุลสังคมยุคใหม่
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัดมีบทบาทสำคัญเป็นศูนย์กลางทางจิตวิญญาณและวัฒนธรรมในสังคมไทยตลอดประวัติศาสตร์ โดยทำหน้าที่เผยแพร่หลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าและเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมสำหรับชุมชน พระสงฆ์มีบทบาทในการถ่ายทอดธรรมะผ่านการสอนแบบปากเปล่า ซึ่งทำให้ผู้คนสามารถเข้าใจและนำไปปฏิบัติในชีวิตประจำวันได้ง่ายขึ้น การเปลี่ยนแปลงในยุคดิจิทัลได้ส่งผลต่อการสอนธรรมะอย่างมีนัยสำคัญ การเข้าถึงข้อมูลที่รวดเร็วและสะดวกสบายผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ เช่น YouTube และ Facebook ทำให้ผู้คนสามารถรับฟังธรรมะได้แม้อยู่ไกลจากวัด อย่างไรก็ตาม การเผยแพร่ข้อมูลทางศาสนาในโลกดิจิทัลยังมีความท้าทายเกี่ยวกับความถูกต้องและการบิดเบือนข้อมูล โดยที่เนื้อหาที่เผยแพร่อาจไม่ผ่านการกรองจากผู้มีความรู้ด้านธรรมะ การปรับตัวของการสอนธรรมะจึงจำเป็นต้องคำนึงถึงทั้งความสะดวกในการเข้าถึงและความถูกต้องของเนื้อหา การมีวัดเป็นศูนย์กลางจิตวิญญาณในสังคมจึงยังคงมีความสำคัญในการหล่อเลี้ยงจิตใจและส่งเสริมคุณธรรมให้แก่ประชาชน แม้จะมีการปรับตัวเข้าสู่โลกดิจิทัล การรักษาคุณภาพและความถูกต้องของธรรมะยังเป็นสิ่งที่ต้องให้ความสำคัญ เพื่อให้สามารถนำไปใช้ในการดำเนินชีวิตอย่างมีสติและสงบสุขในยุคปัจจุบันได้.
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤษฎา ชีวะพาน. (2564). การใช้เทคโนโลยีกับการศึกษาในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤษฎา ชีวะพาน. (2564). การสร้างสังคมออนไลน์ที่มีคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤษฎา ชีวะพาน. (2564). จิตวิทยาพระพุทธศาสนา: การประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กาญจนา ชัยบุญทอง. (2563). การเผยแผ่ธรรมะในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กาญจนา ชัยบุญทอง. (2563). ความเสี่ยงของการเผยแผ่ธรรมะออนไลน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กาญจนา ชัยบุญทอง. (2563). การปรับตัวของพระพุทธศาสนาในโลกยุคใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุริยธรรม.
วิชัย อ่อนน้อม. (2562). การศึกษาพระพุทธศาสนาในโลกออนไลน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประมวล เพ็งจันทร์. (2556). การเผยแผ่ธรรมะในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บ้านธรรมะ.
ประมวล เพ็งจันทร์. (2556). ธรรมะและการสื่อสารในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมกาย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2540). วัดกับชุมชน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2539). แนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2539). พุทธธรรม. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2545). พุทธธรรมกับยุคข้อมูลข่าวสาร. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพุทธโฆษาจารย์. (2552). บทบาทของพระสงฆ์ในชุมชน. นครปฐม: สำนักพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระพุทธโฆษาจารย์. (2553). เทคโนโลยีกับชีวิตจิตใจ. นครปฐม: สำนักพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี. (2555). ธรรมะสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สมชาย ปรีชาศิลป์. (2561). พุทธศาสนากับสื่อใหม่. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์จิตตนคร.
สุชาติ พรมพิทักษ์. (2561). พุทธศาสนาและการใช้สื่อสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรศักดิ์ พันธุมิตร. (2562). ธรรมะในโลกดิจิทัล: การเปลี่ยนแปลงของคำสอนและการปฏิบัติ. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์พุทธศาสตร์.