การถอดรหัสการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในสังคมพหุวัฒนธรรม กรณีศึกษาแขวงหิรัญรูจี กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
จากอดีตถึงปัจจุบัน การโยกย้ายถิ่นฐานเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในทุกพื้นที่ แขวงหิรัญรูจีเป็นชุมชนพหุวัฒนธรรมเก่าแก่ในฝั่งธนบุรี กรุงเทพมหานคร มีรากเหง้าจาก 5 กลุ่มชาติพันธุ์ คือ ไทย มอญ ลาว จีน และมลายู ผลพวงของสงครามในอดีตทำให้เกิดการอพยพเข้ามาในพื้นที่ ทุกกลุ่มอยู่ร่วมกันอย่างสันติบนความหลากหลายทาง ชาติพันธุ์ วิถีชีวิต และความเชื่อ มามากกว่า 250 ปี เกิดการปะทะสังสรรค์ ผสมผสาน และกลืนกลายทางวัฒนธรรมตามเวลา แต่ยังเหลือร่องรอยความเป็นตัวตน ทำให้แขวงหิรัญรูจีเป็นพื้นที่ที่มีความงดงามบนความแตกต่างในการอยู่ร่วมกันอย่างสันติ ในปัจจุบันแขวงหิรัญรูจียังคงเป็นพื้นที่พลวัตร เป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงทางสังคม ได้แก่ การขยายตัวของเมือง และการมีสถานศึกษาในพื้นที่ ทำให้เกิดการอพยพของคนเพื่อ 2 วัตถุประสงค์หลัก คือ การอยู่อาศัยในคอนโดมิเนียม หรือหอพักเพื่อความสะดวกในการทำงาน และการอยู่อาศัยในหอพักแบบชั่วคราวของกลุ่มนักศึกษา จะเห็นได้ว่าการเรียนรู้เพื่อการอยู่ร่วมกันยังคงมีความสำคัญในทุกช่วงเวลา บทความนี้จึงมุ่งเน้นในการศึกษา วิเคราะห์ปัจจัยสำคัญ และการถอดรหัสเพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในสังคมพหุวัฒธรรม พบว่า ปัจจัยประกอบไปด้วย ความเท่าเทียม ความเคารพ ความเข้าใจ การยอมรับ และการปรับตัว โดยมีความเกื้อกูลเป็นรหัสที่ใช้เชื่อมปัจจัยทั้ง 5 ให้เกิดเป็นโครงสร้างสังคมเพื่อการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในสังคมพหุวัฒนธรรมโดยไม่สูญเสียความเป็นตัวตน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กิตติกันตพงศ์ ศรีบัวนํา วีรฉัตร สุปัญโญ และกุลธิดา จันทร์เจริญ. (2562). การพัฒนาตัวบ่งชี้การอยู่ร่วมกันอย่างเกื้อกูลในชุมชนเมือง. วารสารครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย, 47(3), 46-63.
จิรัชยา เจียวก๊ก และนวพล แก้วสุวรรณ. (2565). ความยกจนแรงผลักสู่การเป็นสวัสดิการชุมชน. วารสารวิชาการเครือข่ายบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ,
(1), 1-16.
ปกรณ์ สิงห์สุริยา. (2564). ทฤษฎีพหุวัฒนธรรมนิยมของชาร์ลส์เทย์เลอร์. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 43(2), 23-38.
วราห์ โรจนวิภาต. (2559, 27, เมษายน). ย้ำรอยอดีตคลองบางหลวง, มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์. https://lek-prapai.org/home/view.php?id=188.
รัตติยา เหนืออํานาจ, อัครเดช พรหมกัลป์, พระมหาไฮ้ ธมมเมธี และ จรูญศักดิ์ สุนทรเดชา. (2565). การพัฒนากระบวนทัศน์และความเข้าใจทางพหุวัฒนธรรมกับ
การอยู่ร่วมกันอย่างสันติ, วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ 11(1): 212-226.
แพร ศิริศักดิ์ดำเกิง. (2549). แนวคิดพหุวัฒนธรรม (Multiculturalism). สภาวิจัยแห่งชาติ.บุญวัฒน์ บุญทะวงศ์. (2563). สันติภาพ: เป้าหมายสำคัญของการอยู่ร่วมกันในสังคม. วารสารมจร. หริภุญชัยปริทรรศน์, 4(1), 115-123.
สุธาน บัวใหญ่. (2558, 17, สิงหาคม). สี่แยกบ้านแขก ลมหายใจหลายวัฒนธรรม. นิตยสาร สารคดี. https://www.sarakadee.com/2015/08/17/.
สำนักงานเขตธนบุรี. (2562). โครงการพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเขตธนบุรี. http://www.oic.go.th
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2564). เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs). เป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษ Sustainable
Development Goals (SDGs) ฉบับเต็ม. หน้า 9-11.
Albaqara, A. A. (2018). Point of View Paper Peaceful Coexistence: The Key to the Development of Communities. International Journal of Inspiration & Resilience Economy, 2(2), 40-40.
Wakhungu, L. N. (2016). Factors Influencing Peaceful Coexistence Among the Communities Kiminini Sub County Kenya. [Master’s thesis]. University of Nairobi.
