การจัดสภาพแวดล้อมทางการเรียนรู้ที่เอื้อต่อการสอน ของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวคิดและแนวทางการจัดสภาพแวดล้อมทางการเรียนรู้ที่เอื้อต่อการสอนของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน การจัดสภาพแวดล้อมทางการเรียนรู้ที่เอื้อต่อการสอนแบ่งออกได้เป็น 3 องค์ประกอบที่สำคัญ คือ สภาพแวดล้อมการเรียนรู้ทางด้านกายภาพสภาพแวดล้อมทางด้านจิตวิทยาและสภาพแวดล้อมทางสังคม กล่าวคือด้านกายภาพทั้งภายในห้องเรียนและนอกห้องเรียน ควรจัดให้มีความเหมาะสมเอื้อต่อการเรียนรู้ ด้านจิตวิทยานั้น ควรสร้างสภาพแวดล้อมในการส่งเสริมสัมพันธภาพที่ดี ความรู้สึกที่ดีให้เกิดขึ้นเพื่อให้ผู้เรียนมีแรงบันดาลใจและมีความรู้สึกที่ดีจนนำไปสู่การเรียนรู้ให้เกิดขึ้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ ส่วนสภาพแวดล้อมทางสังคมเป็นสภาพแวดล้อมที่เกิดจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล จากแนวปฏิบัติดังกล่าวผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายในการจัดการศึกษาสามารถนำไปเป็นแนวทางในการประยุกต์ใช้ได้กับบริบทสถานศึกษาของตนเอง เพื่อร่วมกันส่งเสริมพัฒนาผู้เรียนให้มีความรู้และมีประสิทธิภาพต่อไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ไพฑูรย์ ศรีฟ้า. การจัดสภาพแวดล้อมทางการเรียน. [ออนไลน์]. http://srithai.hypermart.net/environment.html.
ภัทรพร บุญนำอุดม. (2563). ห้องเรียนในฝันของการศึกษาศตวรรษที่ 21: บทบาทสำคัญ ของห้องเรียนในการส่งเสริมการเรียนรู้ในโลกสมัยใหม่. http://www.tcdc.or.th/articles/design_creativity/25279/.
พระมหาวิจัก กิตฺติวณฺโณ (ชนะพจน์).(2561). รูปแบบการพัฒนาทักษะการสอนของพระสอนศีลธรรมตามหลักพุทธวิธีการสอนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน.(2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อรุณการพิมพ์.
สมศักดิ์ เอี่ยมคงศรี. (2561). การจัดการห้องเรียนในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ทริป เพิ้ล เอ็ดดูเคชั่น.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.(2542).พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2545). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาการศึกษา ศิลปวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.
สํานักส่งเสริมวิชาการและงานทะเบียน มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรม ราชูปถัมภ์ จังหวัดปทุมธานี. (2557). คู่มือการจัดระบบการเรียนการสอนที่เน้น
ผู้เรียนระดับอุดมศึกษาเป็นสำคัญ. ปทุมธานี : สํานักส่งเสริมวิชาการและงานทะเบียน.
สุรกิจ ปรางสร. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดสภาพแวดล้อมการเรียนรู้บนเครือข่ายตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจแบบพอเพียง เพื่อพัฒนาจริยธรรมของเยาวชนไทย.
รายงานการวิจัย, มหาวิทยาลัยราชมงคลรัตนโกสินทร์.
วิมลมาศ ฟูบินทร์.(2557). การพัฒนาแบบวัดสภาพแวดล้อมเพื่อการเรียนรู้ในห้องเรียนระดับประถมศึกษา. รายงานการวิจัย, มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์.
Arends, R. I. (2001). Learning to teach (5th ed.). Singapore: McGraw-Hill.
Bandura, Albert. (1977). Social learning theory. New Jersey. Prentice-Hall.
Doyle, W. (1986). “Classroom organization and management.” In Wittrock, M. C. (ed.), Handbook of research on teaching (3rd ed.). New York:
Macmillan.
Johnson, D. W. & Johnson, F. P. (1994). Joining together: group theory and group skills (4th ed.). Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall.
Maslow, Abraham H. (1970). Motivation and Personality. New York :Harpers and Row.
McVey, G.F. (1989). Learning environments in the international encyclopedia of education technology. Edited by Erat, M. pp.124-131. New York:
Pergamom Press.
Schmuck, R. A. & Schmuck, P. A. (1997). Group process in the classroom (7th ed.).Iowa: Brown & Benchmark.
Slavin, R. (1995). Cooperative learning (2nd ed.). Boston: Allyn & Bacon.
Weiner, B. (1990). History of motivational research in education. Journal of Educational Psychology. 82 : 616-622.
