การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมือง
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีจุดมุ่งหมายที่จะนำเสนอการสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมือง ซึ่งประชาชนให้ความสนใจการสื่อสารทางการเมืองมากในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นสื่อโทรทัศน์ สื่ออินเทอร์เน็ต สื่อหนังสือพิมพ์ สื่อวิทยุ สมาชิกในครอบครัว เพื่อนร่วมงาน หัวหน้า เพื่อนบ้าน และข้าราชการ เพราะหน้าที่ของประชาชน คือ การมีส่วนร่วมทางการเมืองซึ่งมีผลต่อการพัฒนา เนื่องจากการมีส่วนร่วมในทางการเมืองเป็นหน้าที่ของประชาชน ประชาชนมีส่วนในการขับเคลื่อนสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง อันจะก่อให้เกิดสังคมบูรณาการไปสู่การเป็นประชาสังคม เป็นการพัฒนาไปสู่ความเป็นชุมชนเข้มแข็ง และปัจจัยหนึ่งที่มีส่วนในการผลักดันให้พัฒนาไปสู่ภาวะการเมืองภาคประชาชน หรือการเมืองของพลเมือง และเป็นการพัฒนาการเมืองแบบยั่งยืนที่ประชาชนได้มีส่วนร่วมในทางการเมืองอย่างแท้จริง ที่สำคัญการพัฒนาระบบการเมืองการปกครองแบบประชาธิปไตย ซึ่งเป็นตัวชี้วัดถึงระบอบการปกครองได้ นั่นก็คือ ประเทศใดที่ประชาชนมีส่วนร่วมทางการเมืองสูงย่อมแสดงถึงความเป็นประชาธิปไตยสูง เป็นไปตามหลักการปกครองในระบอบประชาธิปไตยที่ว่า การปกครองของประชาชน โดยประชาชน และเพื่อประชาชน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คะนึงนิจ ศรีบัวเอี่ยม.(2545). แนวทางการเสริมสร้างประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2540 : ปัญหาอุปสรรคและทางออก.
กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
เฉลิมชัย นาคแสนพญา.(2553). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เจมส์แอล. เครย์ตัน.(2551). คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน การตัดสินใจที่ดีกว่าโดยให้ ชุมชนมีส่วนร่วม. แปลโดย ศ.นพ.วันชัย วัฒนศัพท์, ดร.ถวิลวดี บุรีกุล, ผศ.ดร.เมธิศา พงษ์ศักดิ์ศรี. ขอนแก่น: โรงพิมพ์ศิริภัณฑ์ออฟเซ็ท.
จักษ์ พันธ์ชูเพชร.(2549). การเมืองการปกครองไทย "จากยุคสุโขทัยสู่สมัยทักษิณ". พิมพ์ครั้ง ที่ 5. กรุงเทพฯ : พั้นช์ กรุฟ (Punch Group).
นรนิติ เศรษฐบุตร.(2537). การมีส่วนร่วมทางการเมือง. พิมพ์ครั้งที่ 4. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ปาริชาติ วลัยเสถียร.(2542). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร.(2541). การสื่อสารกับการเมือง. กรุงเทพฯ : ประสิทธิ์ภัณฑ์ แอนด์ พริ้นติ้ง.
ทวีศักดิ์ หงส์ทอง.(2556). กระบวนการศึกษาทางการเมืองกรณีวิกฤตการณ์เขาพระวิหาร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเกริก.
พิชิต ทนงค์.(2550). การสื่อสารทางการเมืองกับการสร้างอัตลักษณ์ประชาธิปไตยของเยาวชนในจังหวัดอุบลราชธานี. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
ภูมิธรรม เวชยชัย.(2527). ขบวนการพัฒนาเอกชนในประเทศไทย : สถานภาพบทบาทและปัญหา. กรุงเทพฯ: โครงการอาสาสมัครเพื่อสังคม.
ภูสิทธิ์ ขันติกุล.(2553). รูปแบบการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน เขตดุสิตกรุงเทพมหานคร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ.(2530). ปัญหาอุปสรรคที่สำคัญของการพัฒนาชุมชน : ประชาชน ข้าราชการ และผู้นำรัฐบาล. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
อภิชาต แสงอัมพร.(2559). เอกสารประกอบการสอนรายวิชารัฐธรรมนูญและสถาบัน การเมือง. สุรินทร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
อรทัย ก๊กผล.(2552). คู่คิด คู่มือ การมีส่วนร่วมของประชาชนสาหรับผู้บริหารท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: จรัล สนิทวงศ์การพิมพ์.
อาทิตย์ วงมุสิก.(2545). (ม.ป.ป.). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมทางการเมืองและการบริหารของประชาชนในองค์การบริหารส่วนตำบล กึ่งอำเภอพนัง จังหวัดสตูล. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
Almond, G. A.(1980). Comparative politics today: A world view. Boston: Little Brown and Company.
Lucian, W. P.(1963).Communication and political development. Princeton, NJ: Princeton University Press.