ศึกษาแนวทางการแก้ปัญหาการละเมิดสิทธิมนุษยชนของประชาชนในจังหวัดอุบลราชธานีตามหลักพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ได้แก่ 1) เพื่อศึกษาหลักธรรมที่ส่งเสริมสิทธิมนุษยชนในทางพระพุทธศาสนา 2) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาการละเมิดสิทธิมนุษยชนของประชาชนในจังหวัดอุบลราชธานี 3) เพื่อศึกษาแนวทางการแก้ปัญหาการละเมิดสิทธิมนุษยชนของประชาชนในจังหวัดอุบลราชธานีตามหลักพระพุทธศาสนา งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า หลักคำสอนพื้นฐานคือ ศีล 5 ธรรม 5 เพราะศีล 5 คือองค์ประกอบพื้นฐานในการดำเนินชีวิตให้ตั้งอยู่บนความชอบธรรมในสังคม เพราะคุณค่าของความเป็นมนุษย์ หรือศักดิ์ศรีของความเป็นคน เป็นสิ่งที่ทุกคนมีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด มีเป้าประสงค์กำหนดแบบแผนพฤติกรรมบางประการของมนุษย์ ระบบทฤษฎีว่าด้วยสิทธิมนุษย์ชนให้เกณฑ์ในการตัดสินคุณค่าการกระทำของตัวผู้ที่เกี่ยวข้อง หรือผู้ที่เป็นผู้ประพฤติตามศีลธรรม สิทธิมนุษยชนจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย หากบริบทในสังคมไม่ส่งเสริมหรือกลายเป็นการขัดขวางสิทธิ เสรีภาพ สิทธิดังกล่าวได้แก่ สิทธิในชีวิต เสรีภาพในร่างกายและความเสมอภาคซึ่งเป็นสิทธิที่ไม่อาจโอนให้แก่กันได้และใครจะล่วงเกินละเมิดไม่ได้ หากมีการล่วงละเมิดก็อาจจะก่อให้เกิดอันตราย หรือกระทบกระเทือนเสื่อมเสียต่อสภาพความเป็นมนุษย์ ดังนั้น ทุกคนในสังคมจึงต้องมีหลักปฏิบัติที่ควบคุมพฤติกรรมมนุษย์ไม่ให้ล่วงละเมิดหรือเบียดเบียนผู้อื่น ซึ่งเป็นต้นตอแห่งความขัดแย้งและความรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “ศีล 5 ที่ทำให้เกิดความสงบทั้งในระดับปัจเจกชน สังคม ประเทศชาติ และสังคมโลก คนมีศีลธรรมหรือมีมนุษยธรรมที่เรียกว่าเป็นอารยชน มีธรรมคือคุณสมบัติ มีสุจริตทั้งสาม คือ มีความประพฤติดี ประพฤติชอบทางกาย ทางวาจาและทางใจ หลักการที่แท้จริงในการกระทำความดี หรือการประพฤติดีของมนุษย์นั้นคือ เหตุผล สิทธิมนุษยชนเป็นสิทธิที่คนทุกคนมีอยู่โดยเสมอภาคเท่าเทียมกัน ด้วยเหตุที่เขาเป็นมนุษย์ เป็นสิทธิที่ตั้งอยู่บนความใส่ใจต่อธรรมชาติแห่งการเป็นมนุษย์ของเรา เมื่อมนุษย์ทุกคนถือกำเนิดขึ้นมาจากธรรมชาติแล้ว สิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดก็คือสิทธิในชีวิตของตนเอง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500.กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย,
______.(2539). พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย,
สมชาย กษิติประดิษฐ์. (2544). สิทธิมนุษยชน. พิมพ์ครั้งที่ 4, กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นงเยาว์ ชาญณรงค์.(2542). วัฒนธรรมและศาสนา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพฯ: บริษัท เอส. อาร์. พรินติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.
เดือน คำดี, (2541). ศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
รัฐบาลไทยได้ละเลยการแก้ไขปัญหาสิทธิมนุษยชนตามข้อเสนอแนะของคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ แหล่งที่มา. [ออนไลน์]
https://ilaw.or.th/node/5640 (เข้าถึงเมื่อ 10 ธ.ค. 63)
นภดล นิ่มหนู และคณะ. (2555). “ความสำคัญของแนวคิดสิทธิมนุษยชนในบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญไทย”. รายงานการวิจัย. วิทยาลัยการเมืองการปกครอง: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
กฤษฎา บุญชัย และคณะ.(2546).“นโยบายของการพัฒนาของรัฐกับการละเมิดสิทธิ มนุษยชนชนบท”. รายงานการวิจัย. กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนาสถาบันชุมชน
ท้องถิ่นพัฒนา.
หิมพรรณ รักแต่งาม. (2550).“วิเคราะห์การตีความหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาของติช นัท ฮันห์”. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.