การพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว แบบ New normal ชุมชนบ้านเสี้ยวน้อย จังหวัดชัยภูมิ"

Main Article Content

ปราชญ์ ผดุงพล

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ 1.วัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบริบทความเป็นมาภูมิปัญญาท้องถิ่น ชุมชนบ้านเสี้ยวน้อย ตำบลบ้านเล่า อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ 2.และพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวแบบ New Normal ชุมชนบ้านเสี้ยวน้อยเป็นชุมชนเกษตรกรรม เนื่องจากมีแหล่งน้ำธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ใช้สำหรับเพาะเลี้ยงไหมหรือทำเกษตรกรรมในชุมชน นอกจากนี้ชุมชนยังมีภูมิปัญญาท้องถิ่นในหลายๆด้าน เช่น การทำผ้าไหมหมักโคลน การแปรรูปผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร หัตกรรมพื้นบ้าน หรือแม้แต่ภูมิปัญญาทางด้านประเพณีและวัฒนธรรม ซึ่งมีความโดดเด่นอย่างมาก คือประเพณีผีสุ่ม(ประเพณีบุญข้าวสากเดือนสิบ) ซึ่งจะมีขึ้นในช่วงปลายเดือนกันยายน จุดมุ่งหมายเพื่อทำบุญอุทิศให้แก่บรรพชนที่ล่วงลับไปแล้ว จากความโดดเด่นในหลายด้านจึงดึงดูดนักท่องเที่ยวมาเที่ยวชม ซื้อผลิตภัณฑ์จากชุมชน และยังมีนักเรียน นักศึกษาและหน่วยงานต่างๆ เข้ามาศึกษาเรียนรู้ เพราะในชุมชนเป็นแหล่งเรียนรู้เรื่องภูมิปัญญาในด้านต่างๆ แต่จากสถานการณ์โรคระบาดไวรัส โคโรนา 2019 ส่งผลกระทบกับชุมชนในหลายๆด้าน ทำให้ชุมชนขาดรายได้ ภาครัฐจึงมีนโยบายผลักดันและกระตุ้นเศรษฐกิจ จึงทำให้เกิดการท่องเที่ยววิถีใหม่หรือการท่องเที่ยวแบบ New Normal เป็นการท่องเที่ยวที่เกิดขึ้นในช่วงที่มีการแพร่ระบาดของไวรัสโคโรนา 2019 จึงมีมาตรการป้องกันโรคของกระทรวงสาธารณสุข รวมถึงผู้ประกอบการต้องปรับตัวเพื่อรองรับรูปแบบการท่องเที่ยวที่เปลี่ยนไป ชุมชนได้รวมกลุ่มอาสาสมัครกลุ่มผู้สูงอายุและผู้ประกอบการในชุมชน พัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวแบบ New Normal การพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์เป็นการนำเอาภูมิปัญญาที่มีในชุมชนมาสร้างเป็นผลิตภัณฑ์ที่ยังสามารถสร้างรายได้ให้กับชุมชนในช่วงสถานะการณ์โรคระบาด จากความร่วมมือของคนในชุมชนให้มีส่วนร่วม ตั้งแต่ระดับ การรับรู้ การแสดงความคิดเห็น  การเรียนรู้ การลงมือปฏิบัติ การรับผลประโยชน์ และร่วมรับผิดชอบ ก่อเกิดความช่วยเหลือเกื้อกูล สร้างความเข้มแข็งให้ครอบครัวและชุมชน ส่งเสริมเศรษฐกิจ เสริมสร้างความสัมพันธ์ชุมชนและอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมภูมิปัญญาท้องถิ่นให้ดำรงไว้ ผลจากการร่วมมือจึงผลิตภัณฑ์ไอศกรีมที่แสดงถึงภูมิปัญญาท้องถิ่นและ อัตลักษณ์ของชุมชนเสี้ยวน้อย ช่วยสร้างรายได้ในสถานการณ์การท่องเที่ยวแบบ New Normal และยังส่งสามารถส่งเสริมการท่องเที่ยวในรูปแบบการประชาสัมพันธ์ถึงภูมิปัญญาท้องถิ่นและประเพณีอันโดดเด่นของ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ผดุงพล ป. (2024). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว แบบ New normal ชุมชนบ้านเสี้ยวน้อย จังหวัดชัยภูมิ" . วารสารพุทธศาสตร์ มจร.อุบลราชธานี, 6(3), 1031–1042. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/JOBU2025/article/view/3374
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กฤษณะเดช เจริญสุธาสินี และคณะ. (2564). โครงการการถ่ายทอดนวัตกรรมท่องเที่ยวคุณค่าสูง สำหรับ New Normal หลังวิกฤติการณ์ COVID-19. รายงานวิจัย. สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.

ชนพัฒน์ ช่วยครุฑ, อมรฤทัย ภูสนาม, และ และอรอนงค์ เดชมณ. 2563. ปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวของเยาวชนไทยหลังยุคโควิด 19.

คณาธิป ไกยชน . (2565). นวัตกรรมเพื่อการท่องเที่ยววิถีใหม่ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. สำนักวิชาการ.

ชาญชัย อาจินสมาจาร. (2551). หลักการตลาด. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์ปัญญาชน

ธนาคารกรุงไทย. (2563). แนวโน้มธุรกิจท่องเที่ยวใน ปี 2020. กรุงเทพฯ: ธนาคารกรุงไทย.

กองบริการอุตสาหกรรม. (2518). การออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กระดาษบางประอิน,

เอซิโอ มานชินี่. (2562). เราต่างเป็นนักออกแบบ. กรุงเทพฯ: บริษัทภาพพิมพ์ จำกัด. กุมภาพันธ์

ชลูด นิมเสมอ. (2531). องค์ประกอบศิลปะ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

ดลย์ รัตนทัศนีย์. (2528). ขบวนการออกแบบทางศิลปอุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอม. เกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง. 2528

ตันติวงศ์วานิช และ คณะ. (2546). หลักการตลาด.กรุงเทพฯ:เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น

พาศนา ตัณทลักษณ์. (2526). หลักการออกแบบ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์พิทักษ์อักษร.

มนตรี ยอดบางเตย. (2538). ออกแบบผลิตภัณฑ์. กรุงเทพฯ: โอเดียนบุคส์สโตร์.

ทัศนัย ดํารงหัด และ รัฐไท พรเจริญ (2558). ภูมิปัญญาล้านนาในการพัฒนาหัตถกรรมของแต่งบ้าน จากเศษใบไม้แห้ง. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, ปีที่ 2: 101-

วัฒนะ จูฑะวิภาค. (2517). การออกแบบ. กรุงเทพฯ: บริษัทสารมวลชนจำกัด.

วิบูลณ์ ลี้สุวรรณ. (2527). ศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ปาณยา.

วิรุณ ตั้งเจริญ. (2527). การออกแบบ. กรุงเทพฯ: วิฌวลอาร์ต.

รุ่ง แก้วแดง. (2542). ปฏิวัติการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ. : มติชน

สาคร คันธโชติ. (2528). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

อธิติยา สิริพันธ์. (2554). การพัฒนาการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรมไม้ไผ่ขององค์การ บริหารส่วนตำบลอ่าวตง อำเภอวังวิเศษ จังหวัดตรัง. รายงานวิจัย (รายงานการศึกษา อิสระรัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครองท้องถิ่น วิทยาลัยการ ปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2544). ภาพรวมภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับ ลิชชิ่ง.สื่ออิเล็กทอนิกส์

กรมทรัพย์สินทางปัญญา, ภูมิปัญญาท้องถิ่นไทย, [ออนไลน์], แหล่งที่มา : http://www. ipthailand.org/ipthailand/index.php?option=com_content&task=section&id=25&Itemid=202 [12ธันวาคม 2564.]

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). COVID-19 กับผลกระทบต่อการท่องเที่ยวไทย. สืบค้น 22 ตุลาคม 2563, จาก https://www.mots.go.th/download/Tourism Economic Report/4-1 TourismEconomicVol4.pdf

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเทียวและกีฬา. (2563). สถานการณ์ด้านการท่องเที่ยว. ไทย. สืบค้น 23 ตุลาคม 2563, จาก https://secretary.mots.go.th/policy/