สถานภาพงานวิจัยด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย ช่วงปี พ.ศ.2550-2565
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานภาพงานวิจัยด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย และได้กำหนดขอบเขตของการศึกษาจากวิทยานิพนธ์ที่ศึกษาด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย ช่วงปี 2550-2565 ทั้งหมด 18 เรื่อง จากมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒทั้งหมด 8 เรื่อง และมหาวิทยาลัยทักษิณ 10 เรื่อง ผลการศึกษาพบว่า สถานภาพงานวิจัยด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย 5 ประเด็น ได้แก่ 1) มหาวิทยาลัย ที่ศึกษาเกี่ยวกับการเรียนการสอนวรรณคดีไทย มาจากหลักสูตรการศึกษามหาบัณฑิต ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต 2) การกำหนดวัตถุประสงค์ พบว่า วิทยานิพนธ์และการค้นคว้าอิสระด้านการเรียนการสอนวรรณคดีไทย ส่วนใหญ่ กำหนดวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ ความสามารถ และทักษะ ของประชากรกลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา 3) การกำหนดขอบเขตประชากร พบว่า ขอบเขตประชากรตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น 4) ขอบเขตด้านเนื้อหา พบว่า ผู้วิจัยกำหนดเนื้อหาวรรณคดี และวรรณกรรม มาจากหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขึ้นพื้นฐานเป็นหลัก และ 5) นวัตกรรม และแนวคิดทฤษฎี พบว่า 1. ผู้วิจัยได้นำแนวคิด ทฤษฎี มาใช้เป็นแนวทางในการออกแบบรูปแบบการสอน สร้างนวัตกรรมใหม่ แล้วทดลองใช้ หรือใช้กระบวนการวิจัยแบบวิจัยและพัฒนา (Research and Development) มักพบในงานวิทยานิพนธ์ระดับมหาบัณฑิต 2. การนำแนวคิดทฤษฎีมาประยุกต์ใช้โดยการสร้างแผนการจัดการเรียนรู้แล้วทดลองใช้ 3. การนำรูปแบบการสอนที่มีผู้คิดค้นไว้แล้วมาทดลองใช้ และ 4. การสร้างชุดการสอนหรือการนำเทคโนโลยีมาใช้ในการสร้างสื่อการจัดการเรียนรู้แล้วทดลองใช้ มักพบในวิทยานิพนธ์ระดับมหาบัณฑิต
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน 2551. กรุงเทพฯ: ครุสภาลาดพร้าว.
จริยา จิตตพงศ์. (2560). การพัฒนาแบบฝึกทักษะการวิเคราะห์คุณค่าวรรณคดีด้านวรรณศิลป์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ฐิตาพร วิภววาณิชย์. (2553). การพัฒนาชุดการเรียนวรรณคดีด้วยตัวเอง เรื่องอิเหนา ตอนศึกกะหมังกุหนิง สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นิจสุดา อภินันทาภรณ์. (2555). วรรณคดีไทย : ทำอย่างไรให้เกิดการเรียนรู้. วารสารวิชาการ, 15(2), หน้า 2-11.
บุญเหลือ เทพยสุวรรณ และหม่อมหลวง. (2539). แนะแนวทางการศึกษาวิชาวรรณคดี. กรุงเทพฯ: บัณฑิตการพิมพ์.
พระมหาจารุพงษ์ จึงประยูร. (2553). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวรรณคดีไทย โดยกิจกรรมการเรียนแบบร่วมมือแบบ CIRC กับวิธีการสอนตามคู่มือครู สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนรุ่งเรืองอุปถัมภ์ เขตบางนา กรุงเทพมหานคร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ยินดี รามทอง. (2550). ผลการจัดการเรียนการสอนตามแนวคิดการสอนภาษาแบบองค์รวมโดยใช้วรรณกรรมเป็นฐานที่มีต่อความสามารถในการอ่านจับใจความภาษาไทยและความพึงพอใจของชั้นประถมศึกษาปีที่ 1. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยทักษิณ.
รัตนา อักษร. (2554). การสร้างชุดการสอนอ่านเนื้อเรื่องจากหนังสือเรียนวรรณคดีลำนำด้วยวิธีสตอรี่ไลน์สำหรับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยทักษิณ.
วรางคณา ชั่งโต. (2559). ผลของการใช้รูปแบบการสอน 7E ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวรรณคดีไทยและความสามารถในการอ่านอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิชุดา พรายยงค์. (2550). การพัฒนาชุดการเรียนด้วยตนเอง วิชาวรรณคดีไทย เรื่องร่ายยาวมหา เวสสันดรชาดกกัณฑ์มัทรีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนศรีอยุธยาในพระ อุปถัมภ์สมเด็จพระเจ้าภคินีเธอเจ้าฟ้าเพชรรัตนราชสุดาสิริโสภาพัณณวดี เขตราชเทวีกรุงเทพมหานคร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุกัญญา อุดมโภชน์. (2553). การพัฒนาหนังสืออ่านเพิ่มเติม กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยเรื่อง ประเพณีไทยในวรรณคดี เรื่องขุนช้างขุนแผน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนรัตนโกสินทร์สมโภชบางเขน กรุงเทพมหานคร. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
โสภิตา สังฆะโณ. (2553). การสร้างบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยเรียน (CAL) วิชาภาษาไทย เรื่องการวิเคราะห์วรรณคดี สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยทักษิณ.
