The Leadership in the Administration of Sangha Affairs of the Sangha Administrators in Roi Et Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article aims to 1) study the leadership in the administration of Sangha affairs of Roi Et Province monks; using a quantitative research model study the sample including 366 monks in the area of Roi Et Province The sampling schedule of Taro Yamane used for data analysis were frequency, percentage, mean, standard deviation. and inferential statistics The method for testing the hypothesis is one way analysis of variance (One Way ANOVA).
The results showed that Leadership in Sangha affairs administration of the Sangha Advisers in Roi Et Province was at a high average level. religious studies welfare education the propagation of Buddhism public utility and public welfare
Hypothesis Test Results on Leadership in Sangha Affairs Administration of the Sangha Administrators of Roi Et Province Overall, it's different. Individual factors in terms of age and in terms of general education qualifications Resulting in different opinions of the Sangha Administrators' opinions on leadership in Sangha affairs at the statistical significance level of 0.05 and 0.01 As for personal factors in the rainy season Dharma qualifications Pilgrimage qualification As a result, the Sangha Administrators' opinions on leadership in the Sangha affairs were no different.
Article Details
References
ชาญณรงค์ หินเกิด. (2556). บทบาทของพระสังฆาธิการกับการพัฒนาวัดในจังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระเกษมศักดิ์ วรสุกฺโข (อาสนะทอง). (2555). บทบาทพระสังฆาธิการในการบริหารกิจการคณะสงฆ์อำเภอชุมแสงจังหวัดนครสวรรค์. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารจัดการคณะสงฆ์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชิทยาลัย.
พระครูพิศาลถิรธรรม. (2556). ประสิทธิภาพการบริหารจัดการวัดของเจ้าอาวาสในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูสังฆรักษพศวีร์ ธีรปญฺโญ. (2550). บทบาทของพระสังฆาธิการในการบริหารกิจการคณะสงฆ์: ศึกษากรณี พระสังฆาธิการในจังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูสิทธิวชิรโสภิต (ประสิทธิ์ สมฺมาปญฺโญ). (2562). ภาวะผู้นำในการบริหารกิจการคณะสงฆ์ของพระธรรมภาณพิลาส (อดุลย์ อมโร). วารสารวิจยวิชาการ. 2(1), 25-38.
พระณัฐพล ฐิติธมฺโม(ปราบพินาศ). (2556). การบริหารวัดโดยการประยุกต์ใช้พรหมวิหาร 4 ตามความคิดเห็นของพระสงฆ์ในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธนดล นาคพิพัฒน์. (2556). การบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธวัชชัย จารุธมฺโม(ศรีสุข). (2554). ประสิทธิภาพการบริหารกิจการคณะสงฆ์: กรณีศึกษาวัดในอำเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพิพัฒน โสภโณ (ฮกยินดี) (2554) . บทบาทของพระสังฆาธิการในการบริหารกิจการคณะสงฆในอําเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี, วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระมหาปริวัฒน ฐิตวิริโย (2552). ความคิดเห็นของพระภิกษุที่มีต่อการบริหารจัดการวัดตามหลักธรรมาภิบาล : กรณีศึกษาวัดในเขตอําเภอบัวทอง จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภรศิษฐ์ ใจเสือ. (2556). สภาพการบริหารจัดการวัดของพระสังฆาธิการกลุ่มเขตรัตนโกสินทร์. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สภานิติบัญญัติแห่งชาติ. (2561). พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2561. กรุงเทพมหานคร: สภานิติบัญญัติแห่งชาติ.
สุรพงษ์ จันลิ้ม. (2547). ศึกษาวิเคราะห์คุณธรรมจากชาดก ตามที่ปรากฏในสาระการเรียนรู้พระพุทธศาสนา การศึกษาตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน ระดับมัธยมศึกษา พุทธศักราช 2544. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Ed. New York: Harper and Row.
