มนต์เสียงแห่งอิตถีเพศในพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

        บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามนต์เสียงแห่งอิตถีเพศในพระพุทธศาสนา พบว่า เสียงในพระพุทธศาสนา หมายถึง ธรรมชาติที่เปล่งออกไป คือ การเปล่งเสียงของบุคคล ออกมาเป็นคำพูดหรือภาษาพูดเพื่อใช้ในการติดต่อสื่อสารระหว่างกัน เสียงแบ่งออกเป็น 2 นัย คือ นัยแรก แบ่งประเภทตามที่เกิดของเสียง ได้แก่ เสียงทิพย์, เสียงมนุษย์,เสียงสัตว์ และเสียงวัตถุ  นัยที่สอง แบ่งตามคุณลักษณะของเสียง ได้แก่เสียงที่ควรเสพ และเสียงที่ไม่ควรเสพ เสียงที่ปรากฏในพระไตรปิฎกนั้นมีทั้งพระสุรเสียงของพระพุทธเจ้า เสียงของพระพรหม เสียงดนตรี เสียงสัตว์ เป็นต้น ซึ่งเสียงนั้นมีประโยชน์ในการใช้ในด้านต่าง ๆ เช่น ใช้ในการปฏิบัติธรรม ใช้เพื่อการสื่อสาร ใช้ในวิทยาการสมัยใหม่ 

         มนต์เสียงแห่งอิตถีเพศ หรือเสียงแห่งสตรีนั้น เป็นเสียงแห่งมหาอำนาจในการจับจิตจับใจของผู้ฟังไม่ว่าจะเป็นเพศของหญิงเองหรือเพศตรงกันข้าม สตรีเป็นเพศสภาพที่มีลักษณะอ่อนโยน เรียบร้อย มีน้ำใจไมตรีต่อเพื่อนมนุษย์ เป็นผู้มีวาจาไพเราะอ่อนหวาน พูดให้คนเชื่อ พูดให้คนชอบ พูดให้คนช่วย ด้วยเหตุนี้เสียงแห่งสตรีจึงเป็นเสียงที่ให้ทั้งโทษและคุณ ในส่วนที่เป็นโทษก็คือ เป็นมลทินของพรหมจรรย์ ในการประพฤติปฏิบัติธรรมของสมณเพศ ซึ่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ให้แนวทางในการปฏิบัติต่อมาตุคามไว้อย่างชัดเจน ส่วนคุณของมนต์เสียงแห่งสตรีนั้น ย่อมเป็นประโยชน์ต่อผู้ฟังไม่ว่าในการเตือนใจ สอนใจ และนำใจ เพื่อความผาสุกในการดำเนินชีวิต