การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย

Main Article Content

นฤมล บัวจันทร์
พระครูพิศาลสารบัณฑิต ราเชนทร์
บุญส่ง สินธุ์นอก

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนาเถรวาท 2) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา ของอำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย และ 3) เพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา ของอำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย  เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา เป็นการท้องเที่ยว ทางวัฒนธรรม ประเพณี ที่เป็นการส่งเสริมกิจกรรมทางพระพุทธศาสนา ให้เกิดการอนุรักษ์  วัฒนธรรม ประเพณี ภูมิปัญญา การศึกษาพุทธประวัติ การศึกษาหลักธรรมคติธรรมภายในวัด พุทธสถาน เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต และจิตใจ สภาพปัจจุบันการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา ของอำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย  มีการส่งเสริม ให้เกิดความยั่งยืน ทั้งการอนุรักษ์และการสืบสาน โดยมีความร่วมมือกับ หน่วยงานภาครัฐในพื้นที่ อำเภอ และจังหวัด ได้มีการบูรณาการกับบริบทการท้องเที่ยวของพื้นที่ประกอบด้วย วัดท่องเที่ยวหลัก วัดที่กำลังพัฒนาการท่องเที่ยว เพื่อพัฒนาจุดเด่น ของการท่องเที่ยวให้เกิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน  การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา ของอำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย เป็นกระบวนการ ร่วมคิด ร่วมทำ ร่วมวางแผน ระหว่าง องค์กรภาครัฐในพื้นที่ กับวัดท่องเที่ยว และกลุ่มจัดการท้องเที่ยวทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน เพื่อพัฒนารูปแบบการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา ได้ก่อให้เกิดกระบวนการที่เป็นประโยชน์ทั้งทางรูปธรรม และนามธรรมกับคนในพื้นที่ และนักท่องเที่ยว

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
บัวจันทร์ น. ., ราเชนทร์ พ. ., & สินธุ์นอก บ. (2022). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา อำเภอศรีเชียงใหม่ จังหวัดหนองคาย. วารสารพุทธศาสตร์ มจร.อุบลราชธานี, 4(2), 135–146. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/JOBU2025/article/view/4094
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จุฑาภรณ์ หินซุย และคณะ. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัด

ประชาคมวนาราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, ปีที่ 10 ฉบับที่

/2557.

จุฑามาศ คงสวัสดิ์. (2550). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดนครปฐม. นครปฐม: ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ณัทธีร์ ศรีดี และคณะ.(2555). รูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในภาคกลาง : กระบวนการจัดการพุทธศิลป์ถิ่นสยามเพื่อความงามของจิตใจและปัญญา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ถนอมจิต คงจิตงาม. (2555). ดาสต้า สตอรี่. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.

พระนฤนาท ญาณวิโย. (2557). การนำนโยบายไปปฏิบัติด้านการส่งเสริมฟื้นฟูและพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี. บัณฑิตวิทยาลัย:

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาธัชธร สิริมงคโล. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดหนองแวง (พระอารามหลวง) อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัย

มหาจุหาลงกรณราขวิทยาลัย.

มาโนช พรหมปัญโญ และคณะ. (2556). แนวทางการเตรียมความพร้อมการท่องเที่ยวเชิงพุทธของจังหวัด อุบลราชธานีเพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน. วารสารการ

บริการและการท่องเที่ยวไทย, ปีที่ 8 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม-ธันวาคม 2556). 42-43

ยุทธศักดิ์ สุภสร. (2562). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว, [ออนไลน์]. HTTP://WWW. THANSETTAKIJ. COM/2015/10/04/12725.

สายชล ปัญญชิต และคณะ. (2558). การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมของภาคใต้: การ พัฒนาเส้นทางและผลกระทบ. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยศรี

นครินทรวิโรฒ. ปีที่ 18 (ฉบับเดือน มกราคม-ธันวาคม 2558). หน้า 248.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (กันยายน 2558). (2561). สรุปสาระสำคัญรายงานผลการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ 3 ปีของ

แผนพัฒนาฉบับที่ 11. [ออนไลน์].HTTP://WWW.NESDB.GO.TH /DEFAULT .ASPX?