การบริหารจัดการแหล่งโบราณสถานเพื่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดสุราษฏร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนและกลไก ความสัมพันธ์ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและภาคเครือข่ายและเพื่อวิเคราะห์รูปแบบการบริหารจัดการแหล่งโบราณสถานเพื่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดสุราษฏร์ธานี โดยการใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้เชี่ยวชาญจำนวน 12 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะจำนวน 8 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลแบบพรรณนาความ ผลการวิจัย พบว่า องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในพื้นที่อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฏร์ธานี จะต้องเตรียมแผนการพัฒนาจุดแหล่งโบราณสถานให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ผนวกกับการสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวไปยังองค์กร ชมรม สถาบันและสมาพันธ์ทั้งในพื้นและนอกพื้นที่และส่งเสริมมิติความสัมพันธ์ 6 ด้านได้แก่ มิติความสัมพันธ์ทางด้านอัตลักษณ์ท้องถิ่น ด้านสังคม ด้านเศรษฐกิจ ด้านสิ่งแวดล้อม ด้านกฎหมาย และด้านศาสนาและวัฒนธรรม สำหรับรูปแบบการบริหารจัดการแหล่งโบราณสถานเพื่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธ พบว่า การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงพุทธด้วยระดมความคิดจากเครือข่ายต่าง ๆ มีการจัดการ MOU ร่วมกัน มีการจัดศูนย์ประสานงานระหว่างเครือข่ายในรูปแบบสภาอารยธรรมไชยา มีการพัฒนาบุคลากรสายปฏิบัติการในชุมชนและสถาบันศึกษา เปิดโอกาสให้ผู้ที่มีความรู้เรื่องอารยธรรมเมืองไชยามาถ่ายทอดวิถีวัฒนธรรม การพัฒนาจิตสำนึกรักบ้านเกิดของผู้บริหารท้องถิ่นจะช่วยให้เกิดกระแสความนิยมในการฟื้นฟูแหล่งโบราณสถานเพื่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธ และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นต้องนำเสนอกิจกรรมประเพณีที่เกี่ยวข้องกับแหล่งโบราณสถาน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณัฐพร ดอกบุญนาค และฐาปกรณ์ ทองคำนุช. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยว กรณีศึกษา ชุมชนในตลาดร้อยปีสามชุกอำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี. รายงานการวิจัย. : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณ,
พรรณวลัย คีรีวงศ์วัฒนา. (2555). การจัดการทรัพยากรทางวัฒนธรรม:การอนุรักษ์จิตรกรรมฝาผนังในภาคตะวันออก, วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม. ปีที่ 8 ฉบับที่ 1. 2555 : 33.
พระมหาเสรีชน นริสฺสโร (พันธ์ประโคน) นายสายชล ปัญญชิตและนายภูเบศ วณิชชานนท์, (2556). การจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในประเทศไทย. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วุฒิชาติ สุนทรสมัย และปิยะพร ธรรมชาติ. (2559). รูปแบบการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสุขภาพของจังหวัดปราจีนบุรีเพื่อการพัฒนาเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารสมาคมนักวิจัย. ปีที่ 21 ฉบับที่ 3. (กันยายน – ธันวาคม). 2559 : 167.
วุฒิสาร ตันไชย. (2560). การกระจายภารกิจหน้าที่ไปสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นยุคใหม่. [ออนไลน์]. แหล่งข้อมูล : http://www.local.moi.go.th/webst/botfam1.htm [22 มิถุนายน 2560].
สายชล ปัญญชิต. (2559). การพัฒนารูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในประเทศไทย. แหล่งข้อมูล : http://www.komchadluek.net/detail/20130808/165421/ สกว.หนุนมจรชงวิจัยจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธ.html [22 พฤศจิกายน 2559].
สำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2556). พุกาม : เส้นทางสู่มรดกโลก. กรุงเทพฯ : สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สุนีย์ ทองจันทร์ และคณะ. (2556). ปัญหาการบังคับใช้กฎหมายในการบริหารจัดการโบราณสถาน โบราณวัตถุ และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์: ศึกษากรณีเกาะเมืองจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. รายงานการวิจัย : สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
สุวิภา จำปาวัลย์และธันยา พรหมบุรมย์. (2558). แนวทางการพัฒนาศักยภาพและการบริหารจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนมีส่วนร่วมเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในตำบลบ้านเรือนอำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. รายงานการวิจัย. เชียงใหม่ : สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
