คุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมือง ในจังหวัดชัยภูมิ

Main Article Content

ประภาศรี ถนอมธรรม

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อค้นหาคุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองจังหวัดชัยภูมิที่เหมาะสมต่อการเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง คือ กลุ่มเกษตรกรที่ปลูกหม่อนเลี้ยงไหม กลุ่มผู้ผลิตและแปรรูปผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองในเขตจังหวัดชัยภูมิ ผู้รู้หรือปราชญ์ด้านการทอผ้าไหม ที่เลือกแบบเจาะจง 5 กลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย แบบสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสนทนากลุ่มย่อย การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ผลการศึกษาคุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองในจังหวัดชัยภูมิที่เหมาะสมต่อการเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ พบว่าคุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมือง เป็นสิ่งที่แสดงตัวตนที่มีความเฉพาะตัวสามารถแสดงออกให้ผู้ที่ได้พบเห็นนั้นเกิดความจดจำ มีคุณค่าทางจิตใจ ความรู้สึกและทำให้เกิดความภาคภูมิใจของทอและผู้สวมใส่ ลายผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองที่เป็นลายอัตลักษณ์เกิดจากการนำลายขอนารีและลายหมี่คั่นไปประยุกต์ผสมผสานกับลายอื่น และลายผ้าไหมที่เป็นลายอัตลักษณ์ของจังหวัดชัยภูมิมี 17 ลาย ภูมิปัญญาการทอผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองลายอัตลักษณ์เกิดจาก คติความเชื่อ ค่านิยม ขนบธรรมเนียมประเพณี ศิลปวัฒนธรรม ตลอดจนวัสดุอุปกรณ์และเครื่องมือที่ใช้ในการทอผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมือง ถูกกลั่นกรองออกมาเป็นภูมิปัญญาการปลูกหม่อนเลี้ยงไหม การสาวไหม วิธีการลอกลาย วิธีการมัดลาย วิธีการมัดย้อม และวิธีการทอผ้าไหมมัดหมี่ ด้านการย้อมสีใช้วัตถุดิบจากธรรมชาติส่วนใหญ่ ด้านวิธีการทอส่วนใหญ่ทอด้วยมือโดยใช้กี่กระตุก ด้านการทอของกลุ่มมีลักษณะการทอที่สม่ำเสมอ ประโยชน์ของผ้าทอลายอัตลักษณ์นอกจากจะเป็นเครื่องนุ่งห่มที่สวยงามเป็นเอกลักษณ์แล้วยังมีความภูมิใจที่ได้รักษาภูมิปัญญาการทอผ้าไหมมัดหมี่ลาย อัตลักษณ์ที่สืบทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ ย่า ตา ยาย นอกจากการอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นอันล้ำค่าแล้วยังเป็นการสร้างรายได้ให้ชุมชน อันจะนำไปสู่การสร้างมูลค่าเพิ่มทางเศรษฐกิจ และการพัฒนาเศรษฐกิจของชุมชนอย่างยั่งยืนสืบไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ถนอมธรรม ป. . (2025). คุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมือง ในจังหวัดชัยภูมิ. วารสารพุทธศาสตร์ มจร.อุบลราชธานี, 7(1), 287–298. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/JOBU2025/article/view/3688
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คณะนักวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ. (2554). การศึกษาอัตลักษณ์และสร้างแบรนด์ผ้าไหม กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง(กลุ่มจังหวัดนครชัยบุรินทร์). (รายงาน). ศรีสะเกษ : มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ.

จินตนา สินโพธิ์ศาล. (2556). คุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมของท้องถิ่นกับการนำมาประยุกต์เป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจและการท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมกรณีศึกษากลุ่มทอผ้าพื้นเมือง จังหวัดสกลนคร. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร ปีที่ 5 ฉบับที่ 9 : มกราคม-มิถุนายน 2556.

ทรงคุณ จันทจรและคณะ. (2552). คุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นกับการนำมาประยุกต์ เป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นเพื่อเพิ่มมูลค่ทางเศรษฐกิจและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2557

จาก http://www.ocac.go.th/userfiles/cultura920identity-pdf.pof.

ธิติ พฤกษ์อุดม และโสมฉาย บุญญานันต์. (2563). การพัฒนากิจกรรมศิลปะเพื่อส่งเสริมการเห็นคุณค่าของอัตลักษณ์ในงานศิลปหัตถกรรมภาคใต้สำหรับเยาวชน. วารสารครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปีที่ 48 ฉบับที่ 1 (มกราคม - มีนาคม 2563) หน้า 103-121.

ประภาศรี ถนอมธรรมและคณะ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่อง การพัฒนาการบริหารจัดการและการพัฒนาผลิตภัณฑ์ของกลุ่มแปรรูปผลิตภัณฑ์ไหมของจังหวัดชัยภูมิ. ชัยภูมิ : คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ.

ประภาศรี ถนอมธรรมและคณะ. (2561). รายงานการวิจัยเรื่อง การพัฒนาการผลิตผ้าฝ้ายย้อมโคลนของกลุ่มผู้ผลิตผ้าฝ้ายในเขตอำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ. ชัยภูมิ : คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ.

ประภาศรี ถนอมธรรม. (2561). คุณค่าอัตลักษณ์ของผ้าไหมมัดหมี่พื้นเมืองของจังหวัดชัยภูมิ. รมยสาร ปีที่ 16 ฉบับ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม) 2561.

อันธิกา ทิพย์จำนงค์. (2557). การพัฒนาตลาดผลิตภัณฑ์ผ้าทอ อำเภอกระแสสินธุ์ จังหวัดสงขลา. วารสารศรีนครินทร์วิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์) ปีที่ 6 ฉบับที่ 12 กรกฎาคม-ธันวาคม.

นุพงษ์ กองพิมพ์. (2563). ศึกษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมชุมชนบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา. สงขลา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.