การพัฒนาความสามารถในการคิดวิเคราะห์และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง วัฒนธรรมและมารยาทไทย โดยใช้การแสดงบทบาทสมมติ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อพัฒนาความสามารถในการคิดวิเคราะห์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หลังเรียน โดยใช้วิธีการแสดงบทบาทสมมติให้มีคะแนนเฉลี่ยผ่านเกณฑ์ร้อยละ 70 2) เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง วัฒนธรรมและมารยาทไทย โดยใช้การแสดงบทบาทสมมติ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ให้มีคะแนนเฉลี่ยผ่านเกณฑ์ร้อยละ 70 ของคะแนนเต็ม 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่มีต่อการเรียนโดยใช้การแสดงบทบาทสมมติ ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการพัฒนาการคิดวิเคราะห์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่เรียนโดยการใช้บทบาทสมมติ การคิดวิเคราะห์มีคะแนนเฉลี่ย 25.53 คะแนน คิดเป็นร้อยละ 85.11 ซึ่งมีนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ 15 คน คิดเป็นร้อยละ 100.00 2) ผลการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน มีคะแนนเฉลี่ย 24 คะแนน คิดเป็นร้อยละ 80 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 3.39 ซึ่งมีนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ 13 คน คิดเป็นร้อยละ 86.67 และนักเรียนที่ไม่ผ่านเกณฑ์จำนวน 2 คน คิดเป็นร้อยละ 13.33 3) ความพึงพอใจในการจัดการเรียนสอน โดยรวม มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.61 อยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านกระบวนการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.59 มีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก ด้านบรรยากาศการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.53 มีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก ด้านสื่อการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.59 มีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก ด้านประโยชน์ที่ได้รับ มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.80 มีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรูแกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม (ฉบับปรับปรุง พ.ศ.2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่ง ประเทศไทย จำกัด
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด
ชวนี ทองโรจน์. (2557). การปฏิรูปการศึกษาและการปฏิรูปการเรียนรู้ของไทย. วารสารการศึกษาไทย, 13(117), 12-15.
ชวนพิศ สิงห์เย็น. (2560). ผลของการใช้รูปแบบการเรียนการสอนเหตุและผลที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและทักษะการทำงานเป็นกลุ่มในวิชาสังคมศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts), 10(1), 417-431.
ณัฐสุดา สุภารัตน์ วิโรฒน์ ชมพูและวิชิตสุรัตน์ เรืองชัย. (2563). ความสามารถในการพูดภาษา ญี่ปุ่นและเจตคติต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยวิธีสอนโดยใช้การแสดงบทบาทสมมติของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. Journal of Graduate School Sakon Nakhon Rajabhat University, 17(76), 47-55.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 23. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทองแดง สุกเหลือง. (2565). การจัดการเรียนรู้แนวจิตปัญญาศึกษาเพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการ เรียนของนักศึกษาสาขาวิชาสังคมศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์. วารสารวิจัยวิชาการ, 6(2), 169-182.
นุชรี คงมณี. (2567). ความพึงพอใจของนักศึกษาสาขาวิชาการการจัดการที่มีต่อประสิทธิภาพการ เรียนการสอนรายวิชาคณิตศาสตร์ในชีวิตประจำวัน. วารสารวิชาการการพัฒนาท้องถิ่นวิทยาลัย ชุมชนพังงา, 1(1), 74-82.
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2550). หลักการสอน (ฉบับปรับปรุง). (พิมพ์ครั้งที่ 5) กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
