ทฤษฎีสัจธรรมในพุทธปรัชญาเถรวาท: ศึกษาวิเคราะห์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทฤษฎีสัจธรรมในพุทธปรัชญาเถรวาท จากการศึกษาพบว่า ความรู้ที่เกิดตามแนวทางของพุทธปรัชญาเถรวาทนั้นเป็นความรู้ที่บริสุทธิ์และแท้จริง เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าปฏิบัติอยู่เป็นเวลา 6 ปี และพระองค์ทรงได้พบเห็นสิ่งที่ถือว่าเป็นความจริงแท้ แน่นอน ทนต่อการพิสูจน์ และจะต้องเป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่าจริง นอกจากจะสัมพันธ์กับประโยชน์เชิงปฏิบัติแล้วความจริงยังสัมพันธ์กับการได้พิสูจน์ทดสอบว่าจริงด้วยตนเองในระดับของประสบการณ์ระดับประสาทสัมผัสหรือเหนือประสาทสัมผัสธรรมดา ซึ่งทฤษฎีสัจธรรมในพุทธปรัชญาเถรวาทมีอยู่ 4 ประการ ได้แก่ 1) การเกิดและดับของจิต 2) การเกิดและการตายของสรรพสิ่ง 3) กรรมวิภาค และ 4) นิพพาน ทั้งนี้ทฤษฎีสัจธรรมเหล่านี้จะต้องอยู่บนหลักการที่ว่า 1) ความจริงจะต้องตรงกันระหว่างการรับรู้และ สิ่งภายนอก หรือความจริงจะต้องตรงกันกับข้อเท็จจริง ถ้าขัดแย้งไม่ตรงกันก็ถือว่าไม่เป็นความจริง 2) ความจริงจะไม่ขัดแย้งกันในส่วนทั้งหมด หรือจะต้องมีความสอดคล้องกัน หลักคำสอนทางพุทธปรัชญาจะไม่เน้นเฉพาะความจริงที่ลงรอยกันทางทฤษฎีเท่านั้น แต่ยังเน้นถึงความจริงที่ลงรอยกันระหว่างภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติด้วย 3) ความจริงเป็นอัตถประโยชน์ที่ได้จากการปฏิบัติหรือสิ่งที่เป็นจริงตามหลักการของพุทธปรัชญาความจริงทุกอย่างจะต้องมีประโยชน์ หรือประโยชน์ทุกอย่างจะต้องเป็นจริง และความจริงนั้นจะต้องเป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ด้วยประสบการณ์สามัญหรือประสบการณ์พิเศษที่สามารถนำไปปฏิบัติได้และผลการปฏิบัตินั้นจะต้องนำไปสู่ความสงบสุขจริงที่สูงขึ้นไป และ 4) ความจริงจะต้องสิ่งที่พิสูจน์ทดลองได้ หรือพิสูจน์ได้ด้วยประสบการณ์นั้นๆ จะต้องมีเหตุผล พิสูจน์ทดลองได้ เป็นที่ยอมรับโดยนักปราชญ์ทั้งหลาย และเป็นความจริงสากลตลอดไป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
เอกสารอ้างอิง
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์, รศ. (2539). ญาณวิทยา (ทฤษฎีความรู้). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปัญญานันโท .(2542). พระพุทธะกับวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหากานต์ชัย จิรกนฺโต (แสงแก้ว). (2543). มโนทัศน์เกี่ยวกับสิ่งที่มีอยู่จริงตามทรรศนะของพระพุทธศาสนา: การศึกษาเชิงวิเคราะห์. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาพุทธศาสนาและปรัชญา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระเทพวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวัณโณ). (2535). แบบไหว้พระสวดมนต์ และหลักธรรมในการเจริญวิปัสสนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.
พระราชธรรมนิเทศ (ระบบ ฐิตญาโณ). (2535). ธรรมปริทัศน์ 2 (อธิบายธรรมวิภาค ปริเฉทที่ 2). กรุงเทพฯ โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2514). นิพพาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมบูชา.
มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2506). อภิธัมมัตถ สังคหบาลีและอภิธัมมัตถวิภาวินีฎีกา ฉบับแปลเป็นไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ลักษณ์วัต เจริญพงศ์. (2541). ความรู้ในพุทธปรัชญา. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. ปีที่ 4 ฉบับที่ 23 พฤษภาคม-ธันวาคม 2541.
สุขพัฒน์ ทองเพ็ง. (2542). พูดให้คิด. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: โคลัมเบีย (ไทยแลนด์).