การประยุกต์ใช้หลักปาปณิกธรรมกับการบริหารองค์กรสมรรถนะสูงในโลกยุคใหม่
คำสำคัญ:
การบริหารองค์กร, องค์กรสมรรถนะสูง, ปาปณิกธรรม, โลกยุคใหม่บทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งนำเสนอการประยุกต์ใช้หลักปาปณิกธรรมกับการบริหารองค์กรสมรรถนะสูงในโลกยุคใหม่ โดยผู้นำมีบทบาทพัฒนาศักยภาพและความสามารถในการแข่งขันขององค์กร มุ่งเน้นให้ความสำคัญกับบุคลากร พัฒนาความเป็นผู้นำขององค์กร เพื่อบรรลุเป้าหมายองค์กรสามารถนำมาบูรณาการกับหลักปาปณิกธรรมในพระพุทธศาสนา คือ 1) ด้านจักขุมา (มีวิสัยทัศน์กว้างยาวไกล) ผู้บริหารหรือผู้นำองค์กรมีสายตามองเห็นการพัฒนาอย่างต่อเนื่องทั้งการบริหารเชิงกลยุทธ์ การสร้างองค์กรเครือข่าย การมีวัฒนธรรมองค์กร การมีเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร และมีหลักการบริหารที่ดีและถูกต้องให้เท่าทันสอดรับสถานการณ์การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในกระแสโลกยุคใหม่ 2) ด้านวิธูโร (เชี่ยวชาญในการทำงานที่ดีของผู้นำ) ผู้นำองค์กรมีทักษะในการทำงานที่ดี เปิดกว้างและสร้างวัฒนธรรมองค์กร การเปลี่ยนองค์กรไปสู่นวัตกรรมเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารอย่างมีหลักการบริหารที่ดีและถูกต้อง โปร่งใสตรวจสอบได้ พัฒนาองค์กรให้พร้อมรับและมีสมรรถนะที่สูงในโลกปัจจุบันอย่างมีคุณภาพ และ 3) ด้านนิสสยสัมปันโน (มีทักษะการสื่อสาร มีมนุษยสัมพันธ์ดี) ผู้บริหารองค์กรสมรรถนะมีทักษะการสื่อสาร มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีในการสร้างองค์กรเครือข่ายให้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทำให้งานนั้นมีประสิทธิภาพสูงสุดด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สอดคล้องกับการบริหารเชิงกลยุทธ์บนพื้นฐานความมีคุณธรรมจริยธรรมที่ดีและถูกต้อง
เอกสารอ้างอิง
ธงชัย สมบูรณ์. โลกหลังยุคใหม่ อนาคตทางการศึกษามละบัญญาของชาติ. ออนไลน์. https://www.matichon.co.th/columnists/news_783896. [31 ธันวาคม 2566].
พระเทพโสภณ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). ทิศทางการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2547
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมมจิตฺโต). พุทธวิธีบริหาร. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2552.
พระมหาณรงค์ศักดิ์ ฐิตญาณเมธี (บัวอ่อน). “การพัฒนารูปแบบการบริหารงานกิจการนิสิตสมรรถนะสูงของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย”. ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2561.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกฉบับสยามรัฐ (แปล). นครปฐม: มหามกุฏราชวิทยาลัย, 2552.
โลกนี้มีคนอื่น. โลกยุคใหม่ที่ล้ำเทคโนโลยีและวัฒนธรรมเสวนาวงกาแฟ. ออนไลน์. https://mgronline.com/columnist/detail/9590000044851. [4 พฤษภาคม 2559].
วารุณี ภูมิศรีแก้ว. “ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเป็นองค์กรที่มีสมรรถนะสูงของเทศบาลนครอุดรธานี”. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. ปีที่ 9 ฉบับที่ 1 (มกราคม–เมษายน 2564). 25–36.
ศรีสุดา วงศ์วิเศษกุล. “การพัฒนายุทธศาสตร์องค์กรสมรรถะสูงของสถาบันการศึกษาพยาบาลสังกัดสำนักงานคณะกรรมการดารอุดมศึกษา”. ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2554.
สรรเพชญ โทวิชา. “การพัฒนากลยุทธ์การบริหารสถานศึกษาสมรรถนะสูงสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา”. ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์, 2560.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. คู่มือคำอธิบายตัวชี้วัดการพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการภาครัฐ ปีงบประมาณ พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ, 2553.
A. A. D. Waal. “The Characteristics of a High-Performance Organization”. Business Strategy Series. Vol. 8 No. 3 (March 2007). 179–185.
Frank Buytendik. “Five Key to Building High Performance Organization”. Business Performance Management Magazine. (February 2006). 1–23.
J. R. Schermerhorn, J. G. Hunt, and R. N. Osborn. Organizational behavior. 7th ed. Boston: McGraw-Hill, 2000.
L. Holbeche. The High-Performance Organization: Creating Dynamic Stability and Sustainable Success. Oxford: Elsevier Butterworth Heinemann, 2005.
Prosoft HCM. การบริหารความเปลี่ยนแปลงจากยุคเก่า สู่ยุคใหม่. ออนไลน์. https://www.prosofthcm.com/Article/Detail/15619/%. [4 มกราคม 2567].
Roffey Parks Institute. High Perfrmance Workplaces. Online. http://www. roffeypark.com/hpo.html. [1 January 2024].
