การเรียนตามหลักไตรสิกขาเพื่อเสริมสร้างวินัยในตนเอง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การเสริมสร้างวินัยในตนเองถือเป็นปัจจัยสำคัญของการพัฒนามนุษย์และการอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างมีคุณภาพ หลักไตรสิกขาในพระพุทธศาสนา ประกอบด้วยศีล สมาธิ และปัญญา เป็นกระบวนการฝึกฝนที่มีระบบและครอบคลุมทั้งด้านกาย วาจา และใจ บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่ออธิบายความสัมพันธ์ระหว่างหลักไตรสิกขากับการเสริมสร้างวินัยในตนเอง วิเคราะห์การประยุกต์ใช้ในระดับบุคคล สถานศึกษา และสังคม พร้อมเสนอแนะแนวทางการบูรณาการในกระบวนการเรียนรู้ โดยบทความชี้ให้เห็นว่า ไตรสิกขาสามารถเป็นฐานรากของการสร้างวินัยในตนเองที่ยั่งยืน ทั้งในด้านพฤติกรรม ความคิด และการตัดสินใจอย่าง มีจริยธรรม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2561). การศึกษาเพื่อพัฒนาคุณธรรมและวินัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2545). พุทธธรรม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). หลักพุทธธรรมเพื่อการพัฒนาชีวิต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
ประนอม กรีอารีย์, (2566). การจัดการเรียนการสอนตามหลักไตรสิกขา. วารสาร นิตยสารเสียงธรรมจากมหายาน, 9(1), 8-19.
อภิลักษณ์ เนียมโพธิ์. (2560). การพัฒนาความมีวินัยในตนเองด้านการเรียนรู้ ตามหลักไตรสิกขา ของนักเรียนประถมการศึกษาชั้นปีที่ 5. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยรังสิต.
สุจิตรา ทิพย์บุรี. (2565). ไตรสิกขา : กระบวนการพัฒนาคุณภาพชีวิตที่ดีในสังคม. ใน รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4 พ.ศ.2565 “พุทธศาสนาและปรัชญา : แนวคิด มุมมอง สู่สันติภาพ”. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีธรรมาโศกราช.
Bandura, A. (1977). Social Learning Theory Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Baumeister, R. F., & Vohs, K. D. (2007). Self-regulation, ego depletion, and motivation. Social and Personality Psychology Compass, 1(1), 115–128.
Duckworth, A. L., & Seligman, M. E. (2005). Self-discipline outdoes IQ in predicting academic performance of adolescents. Psychological Science, 16(12), 939–944.
Narvaez, D., & Lapsley, D. (2008). Teaching moral character: Two alternatives for teacher education. The Teacher Educator, 43(2), 156–172.
Mischel, W. (2014). The Marshmallow Test: Mastering self-control. New York: Little, Brown and Company.
Piaget, J. (1970). Genetic Epistemology. New York: Columbia University Press.Panadero, E. (2017). A review of self-regulated learning: Six models and four directions for research. Frontiers in Psychology, 8, 422.
Payutto, P. A. (1994). Buddhadhamma: Natural Laws and Values for Life. Bangkok: Buddhadhamma Foundation.
Rahula, W. (1974). What the Buddha Taught. New York: Grove Press.
Ryan, R. M., & Deci, E. L. (2000). Self-determination theory and the facilitation of intrinsic motivation, social development, and well-being. American Psychologist, 55(1), 68–78.
Schunk, D. H., & Greene, J. A. (2018). Handbook of self-regulation of learning and performance. (2nd ed.). New York: Routledge.
Schunk, D. H., & DiBenedetto, M. K. (2020). Motivation and social-emotional learning: Theory, research, and practice. Springer.
Skinner, B. F. (1953). Science and Human Behavior. New York: Macmillan.
Zimmerman, B. J. (2000). Self-efficacy: An essential motive to learn. Contemporary Educational Psychology, 25(1), 82–91.
Zimmerman, B. J. (2002). Becoming a self-regulated learner: An overview. Theory Into Practice, 41(2), 64–70.
