เหตุและผลกับปัญหาการครองเรือนในยุคปัจจุบัน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการครองเรือนตามหลักอริยสัจ คือ การดำเนินชีวิตคู่ภายใต้หลักธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบ เพื่อให้เกิดความสุขและความสงบในชีวิตครอบครัวและลดความทุกข์จากการดำเนินชีวิตประจำวัน หลักอริยสัจ 4 ที่นำมาประยุกต์ใช้ได้แก่ ทุกข์ (ความทุกข์), สมุทัย (เหตุให้เกิดทุกข์), นิโรธ (ความดับทุกข์) และมรรค (ทางดับทุกข์) จากการศึกษาพบว่า การประยุกต์หลักอริยสัจ 4 ในการครองเรือน 1) ทุกข์ คือ การยอมรับว่าชีวิตคู่ก็มีทั้งสุขและทุกข์ ไม่ควรหลงทางไปกับการแสวงหาความสุขอย่างเดียว ควรมีจิตใจที่แข็งแกร่งในการเผชิญหน้ากับความทุกข์ 2) สมุทัย คือ การระบุสาเหตุที่ทำให้เกิดความทุกข์ในชีวิตคู่ เช่น ความเห็นแก่ตัว, การขาดความเข้าใจ, การไม่รู้จักอดทน, การขาดความเมตตาธรรม 3) นิโรธ คือ การตั้งเป้าหมายที่จะดับความทุกข์ในชีวิตคู่ เช่น การฝึกตนเองให้มีสติ, มีปัญญา, มีเมตตา, มีความอดทน, การทำความเข้าใจซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง, การสื่อสารที่เปิดกว้าง 4) มรรค คือ การนำหลักมรรคมีองค์ 8 มาใช้ในการดำเนินชีวิตคู่ เช่น สัมมาทิฏฐิ (ความคิดที่ถูกต้อง), สัมมาสังกัปปะ (เจตนาที่ถูกต้อง), สัมมาวาจา (การพูดที่ถูกต้อง), สัมมากัมมันตะ (การกระทำที่ถูกต้อง), สัมมาอาชีวะ (การประกอบอาชีพที่ถูกต้อง), สัมมาวายามะ (ความพยายามที่ถูกต้อง), สัมมาสติ (การมีสติที่ถูกต้อง), สัมมาสมาธิ (ความเพียรที่ถูกต้อง) การนำหลักอริยสัจและฆราวาสธรรมมาประยุกต์ใช้ในการครองเรือน จะช่วยให้ชีวิตคู่มีความสุขและสงบมากขึ้น ลดความขัดแย้งและปัญหาต่างๆ ทำให้ครอบครัวมีเสถียรภาพและมีความอบอุ่นเข้มแข็ง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
เอกสารอ้างอิง
เคเอ็น ชยติลเลเก. (2537). จริยศาสตร์แนวพุทธ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
โฆษิต ปั้นเปี่ยมรัษฏ์. (2533). การพัฒนาประเทศไทย แนวความคิดและทิศทาง. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ และคณะ. (2554). สังคมวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์. (2548). สังคมวิทยาตามแนวพุทธศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
พระมหาสุชาติ นาถกโร (บวกขุนทด). (2545). การศึกษาวิเคราะห์เรื่องการสงเคราะห์บุตรและภรรยาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาพระพุทธศาสนา, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2523). ฆราวาสธรรม. กรุงเทพฯ: การพิมพ์พระนคร.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมดา.
สุมัทนา สินสวัสด. (2557). ครอบครัว: การจัดการความขัดแย้งของคู่สมรสเพื่อการครองรักอย่างยั่งยืน.วารสารสังคมศาสตร์และมนุษย์ศาสตร์. 40(2), 184-195.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธวิธีบริหาร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.