Effectiveness of resilience enhancement program with psychosocial care on resilience quotient in patients with attempted suicide
Abstract
This research was quasi-experimental research. The objective was to compare the resilience before and after receiving the program to enhance the resilience with psychosocial care, and the resilience quotient between the group receiving the program and the group receiving routine nursing care. The sample group consisted of 30 suicide attempt patients who received services at Khaibangrachan Hospital, Singburi Province, matched-pair similar in terms of gender and age. The research instruments used were the program to enhance the resilience with psychosocial care and the resilience quotient assessment form of the Department of Mental Health, with a reliability of 0.749. Data were analyzed using mean, standard deviation, and t-test.
The results of the research found that the sample group had higher resilience quotient than before receiving the program and higher resilience quotient than the group receiving routine nursing care, with a statistical significance level of .05.
Conclusion of the research results the effectiveness of the program to enhance the resilience with psychosocial care can be applied to groups of patients who attempted suicide by various methods to help prevent patients from repeating suicide attempts, which was consistent with the indicators of the Ministry of Public Health, the percentage of suicide attempters who did not return to harm themselves within 1 year, resulting in a decrease in the successful suicide rate in the area.
Keywords resilience, psychosocial care, suicide attempted
References
Chen, C. S., Chan, S. W. C., Chan, M. F., Yap, S. F., Wang, W., & Kowitlawakul, Y. (2017). Nurses’
perceptions of psychosocial care and barriers to its provision: A qualitative
study. Journal of nursing research, 25(6), 411-418.
Filej, B., & Kaucic, B. M. (2013). Holistic nursing practice. South Eastern Europe Health
Sciences Journal, 3(1), 1-7.
Grotberg, E. H. (1995). The International Resilience Project: Research and Application.
Polit, D. F., & Beck, C. T. (2004). Nursing research: Principles and methods. Lippincott Williams
& Wilkins.
Ram, D., Chandran, S., Sadar, A., & Gowdappa, B. (2019). Correlation of cognitive resilience,
cognitive flexibility and impulsivity in attempted suicide. Indian journal of psychological
medicine, 41(4), 362-367.
World Health Organization. (2023, October 26). Suicide prevention. Suicide (who.int)
กองยุทธศาสตร์และแผนงาน สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. (2566). ตัวชี้วัดที่ 029.1: อัตรา
การฆ่าตัวตายสำเร็จ. http://healthkpi.moph.go.th/
กรรณิการ์ ผ่องโต, และอรพรรณ ลือบุญธวัชชัย. (2557). ผลของโปรแกรมการเสริมสร้างความเข้มแข็งทางใจ
ต่อความคิดฆ่าตัวตายในผู้ที่พยายามฆ่าตัวตาย. วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 28(1),
-132.
โปรแกรม HOSxP File version 3.66.9.8. โรงพยาบาลค่ายบางระจัน. (2565). Patient EMR: OPD Scan:
HOSxP viewer. สิงห์บุรี, โรงพยาบาลค่ายบางระจัน.
พจนีย์ ขูลีลัง. (2566). การพยาบาลผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย : กรณีศึกษาในหอผู้ป่วยจิตเวช
โรงพยาบาลมหาสารคาม. วารสารการแพทย์โรงพยาบาลศรีสะเกษ สุรินทร์ บุรีรัมย์, 38(2), 437-447.
ภิญญดา ภัทรกิจจาธร, และจิรวรรณ ชัยวิศิษฎ์. (2563). แนวทางการประเมินภาวะสุขภาพผู้ป่วยจิตเวช
ตามแบบแผนด้านสุขภาพของกอร์ดอน. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเชีย, 10(1), 156-159.
ศรุตา เขียวผิว, และธนัชญา จั่นเล็ก. (2564). การฆ่าตัวตายในภาวะทุนนิยมของสังคมไทยปัจจุบัน. วารสาร
ธรรมศาสตร์, 40(3), 140-160.
สมบูรณ์ หทัยอยู่สุข, และสุพร อภินันทเวช. (2563). การฆ่าตัวตายของวัยรุ่นในประเทศไทย : อุบัติการณ์
สาเหตุ และการป้องกัน. เวชบันทึกศิริราช, 13(1), 40-47.
สกาวรัตน์ พวงลัดดา, ชนกานต์ เนตรสุนทร, สุจินต์ ฐิติพิเชฐกุล, และจันทร ยี่สุ่นศรี. (2556). การพัฒนา
รูปแบบการพยาบาลด้านจิตสังคมสำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า: กรณีศึกษาผู้ป่วยนอก. วารสารการพยาบาล
จิตเวชและสุขภาพจิต, 27(2), 126-142.
สุดคนึง ฤทธิ์ฤาชัย, วรรณบูรณ์ ฟักอุดม และสฤษดิ์เดช เจริญไชย. (2564). การพัฒนาทักษะการปฐมพยาบาล
ด้านจิตใจทางโทรศัพท์: การอบรมออนไลน์ในยุดโควิด แก่ทีมสหสาขาวิชาชีพในระบบสุขภาพปฐมภูมิ.
วารสารการพยาบาลและการศึกษา, 14(1), 1-13.
สุพัตรา สุขาวห, และสุวรรณา อรุณพงค์ไพศาล. (2560). ปัจจัยเสี่ยงและทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย
ในวัยรุ่น: การทบทวนวรรณกรรมเชิงลึก. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย. 62(4), 359-378.
โสฬวรรณ อินทสิทธิ์, สิริกุล จุลคีรี, และบรรณาธิการ. (2563). คู่มือการดูแลทางสังคมจิตใจ สำหรับพยาบาล.
พิมพ์ครั้งที่ 2. บริษัท บียอนด์ พับลิสชิ่ง จำกัด.
โสฬวรรณ อินทสิทธิ์ สิริกุล จุลคีรีและบรรณาธิการ. (2563). “เปลี่ยนร้ายกลายเป็นดี พลังสุขภาพจิต RQ:
Resilience Quotient ,” พิมพ์ครั้งที่ 4. บริษัท บียอนด์ พับลิสชิ่ง จำกัด.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดสิงห์บุรี. (2566, กรกฎาคม). รายงานผลการตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุข
ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566 สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดสิงห์บุรี รอบที่ 2/2566 [เอกสารนำเสนอ
ในที่ประชุม]. การประชุมการตรวจราชการและนิเทศงานกรณีปกติ รอบที่ 2/2566 เขตสุขภาพที่ 4
ระหว่างวันที่ 10 – 12 กรกฎาคม 2566 (หน้า 56-57). สิงห์บุรี.
อนงค์ อรุณรุ่ง. (2551). การศึกษาการใช้โปรแกรม การให้คำปรึกษาครอบครัวต่อความคิด ฆ่าตัวตายของผู้ที่
พยายามฆ่าตัวตาย โรงพยาบาลลาดบัวหลวง. โครงการศึกษา อิสระสาขาวิชาการพยาบาลสุขภาพจิต
และจิตเวช, คณะพยาบาลศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนุกูล หุ่นงาม และสมบัติ สกุลพรรณ์. (2565). บทบาทของพยาบาลจิตเวชในการจัดการความเสี่ยงเพื่อป้องกันการฆ่าตัวตายซ้ำ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับบวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 16(3), 1-14.
อรพิน ยอดกลาง, มธุรส ทิพยมงคลกุล และคณะ. (2563). การป้องกันและลดปัญหาการฆ่าตัวตาย
ในประเทศไทย [โครงการวิจัย]. โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์.
อุมาพร ตรังคสมบัติ. (2554). จิตบำบัดและการ ให้คำปรึกษาครอบครัว (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร:
ซันต้าการพิมพ์.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Integrated Innovation Development Management Journal
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
