การปรับตัวของชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลางในยุคเศรษฐกิจสร้างสรรค์ : กรณีศึกษาชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลางในพื้นที่ จังหวัดสมุทรสงคราม และจังหวัดสมุทรสาคร
คำสำคัญ:
ชาวสวนมะพร้าว ล้งมะพร้าว การปรับตัวทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรมบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลาง ในมิติทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม จังหวัดสมุทรสงครามและสมุทรสาคร ด้วยระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ในการวิจัย ชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลาง อำเภอเมือง อำเภออัมพวา อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม และอำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร รวบรวมข้อมูลด้วยการสำรวจ การสัมภาษณ์ และการสังเกต วิเคราะห์ข้อมูล และจำแนกข้อมูล โดยใช้กระบวนการและวิธีวิจัยของการวิจัยเชิงคุณภาพแบบพรรณนา
ผลการศึกษาพบว่าชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลางมีการปรับตัวเปลี่ยนแปลงตามสภาวะการต่าง ๆ ที่เปลี่ยนไปและมีการปรับตัวตามสถานการณ์นั้น เรียนรู้แก้ปัญหาโดยใช้ประสบการณ์ ภูมิปัญญา องค์ความรู้ การจัดการ การปรับเปลี่ยนรูปแบบ วิธีการเพื่อความอยู่รอดสอดคล้องกับวิถีที่เปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ระหว่างชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลางมีลักษณะความสันพันธ์แบบผสมผสานและมีส่วนร่วมสนับสนุนกันในการ สืบทอดอาชีพทำสวนมะพร้าว การทำสวนมะพร้าวเป็นการทำสวนที่ไม่ใช่เพียงแค่อาชีพแต่เป็นวิถีชีวิต ประเพณี และวัฒนธรรมที่ฝังในสายเลือดของชาวสวนมะพร้าว และด้วยความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอย่างยาวนาน เกิดความไว้เนื้อเชื่อใจกัน เข้าใจกัน ช่วยเหลือกันเกื้อกูลเพื่อให้ผ่านวิกฤตในแต่ละช่วงเวลา รวมถึงการเกื้อหนุนกันเพื่อปรับตัวพัฒนาสู่การผลิตในระบบห่วงโซ่อุปทาน
การปรับตัวของชาวสวนมะพร้าวและพ่อค้าคนกลางเป็นการปรับตัวให้อยู่รอดในศตวรรษที่ 21 พ่อค้าคนกลางมีการปรับตัวให้สอดคล้องมากกว่าชาวสวนมะพร้าว ชาวสวนปรับตัวน้อยและยังเลือกใช้แนวทางแบบเดิมในการทำสวนมะพร้าว ดังนั้น ภาครัฐและเอกชนหรือผู้ที่เกี่ยวข้องควรมีการพัฒนาศักยภาพของเกษตรกรชาวสวนมะพร้าวให้สามารถแข่งขันและมีความก้าวหน้ามั่นคงทางอาชีพตลอดจนส่งเสริมโครงการกิจกรรม เพื่อสร้างการตื่นรู้กระแสความเปลี่ยนแปลงของโลก
เอกสารอ้างอิง
กนกวรา พวงประยงค์. (2561). บทบาทของเศรษฐกิจสร้างสรรค์และพฤติกรรมเชิงสร้างสรรค์ในการพัฒนา ยกระดับวิสาหกิจชุมชนไทย. วารสารพัฒนศาสตร์, 1(1), 220–252.
กุลทัต หงส์ชยางกูร, และปรัชญานันท์ เที่ยงจรรยา. (ม.ป.ป.). การสร้างและการบริหารเครือข่าย. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
จำนงค์ แรกพินิจ. (2537). แชร์แรงงาน: ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรมของชาวบ้านภาคใต้. สงขลา: สถาบันทักษิณคดีศึกษา.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2550). เศรษฐกิจหมู่บ้านไทยในอดีต (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์.
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2551). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจไทย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ส.เจริญ.
ชลิตา บัณฑุวงศ์, และอนุสรณ์ อุณโณ. (2546). พลวัตเศรษฐกิจชุมชนหมู่บ้านภาคใต้ตอนบนฝั่งตะวันออก: กรณีศึกษา 4 พื้นที่. กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีทรรศน์.
ณรงค์ เพชรประเสริฐ, และพิทยา ว่องกุล. (2552). วิสาหกิจชุมชน: กลไกเศรษฐกิจฐานราก (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: เอดิสันเพลส โปรดักส์.
พิชัย จาวลา. (2563). จุดต่าง VI & ทฤษฎีผลประโยชน์ กับ พิชัย จาวลา [Video]. YouTube. https://www.youtube.com/watch?v=u08g6iMvnzA
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ สถาบันพัฒนศาสตร์, 7(1), 1-69.
มะลิ ทิพพ์ประจง, และนิพนธ์ ทิพย์ศรีนิมิต. (2562). อำนาจผลประโยชน์ทางการเมือง. วารสาร มจร เพชรบุรีปริทรรศน์, 2(2), 16-32.
มานะ นาคำ, และสมชัย ภัทรธนานันท์. (2560). ผู้ประกอบการชาวสวนลุ่มน้ำแม่กลอง [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ระพีพรรณ ภู่ผกาพันธ์พงษ์ ตัณฑรัตน์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับวัฒนธรรมไทย. วารสารการอาชีวะและ เทคนิคศึกษา, 3(5), 1–13.
รุจเรขา วิทยาวุฑฒิกุล, และน้ำทิพย์ วิภาวิน. (2555). การวิเคราะห์เครือข่ายทางสังคมกับงานวิจัยทางสารสนเทศ ศาสตร์. วารสารบรรณศาสตร์ มศว, 5(2), 126–140.
เรณู เล็กนิมิตร, และเนาวรัตน์ ผ่องพุทธ. (2565). นำคิด นำทำ อย่างบางคนที. กรุงเทพฯ: สำนักสนับสนุนสุขภาวะ ชุมชน (สำนัก 3), สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).
วีรพงษ์ พวงเล็ก. (2560). การแลกเปลี่ยนระหว่างผู้นำกับผู้ตามและความผูกพันขององค์การของครูโรงเรียน มัธยมศึกษาในจังหวัดนครปฐม [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศูนย์ปฏิบัติการต่อต้านการทุจริต กระทรวงแรงงาน. (2560). คู่มือผลประโยชน์ทับซ้อนและมาตรการป้องกันการ ทุจริตและประพฤติมิชอบ. https://url.in.th/qAOhV
สถาบันวิทยาการจัดการ บริษัท ทริส คอร์ปอเรชั่น จำกัด. (2562). เศรษฐกิจสร้างสรรค์. https://www.tris.co.th/tris-academy-club-magazine-issue-23/
สงบ ส่งเมือง. (2546). เศรษฐกิจชุมชนหมู่บ้านภาคใต้ในรอบห้าทศวรรษ. กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีทรรศน์.
สรัญญา จุฑานิล. (2556). การบริหารเครือข่ายของสถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน สำนักงานปฏิบัติการภาค ตะวันออกเฉียงเหนือ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สิริมา แท่นนิล, และปราโมทย์ ประจนปัจจนึก. (2557). การปรับตัวของเกษตรกรจากปัญหาการปลูกมะพร้าวในเขตอำเภอทับสะแก จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 40(1), 114–127.
สุวรรณี ลัคนวณิช. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล พฤติกรรมการใช้ชีวิตและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาที่ใช้ชีวิตในที่พักเอกชน ย่านรังสิต จังหวัดปทุมธานี. BU Academic Review, 13(1), 1-19.
เสรี พงศ์พิศ. (2548). เครือข่าย: ยุทธวิธีเพื่อประชาคมเข้มข้น ชุมชนเข้มแข็ง (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.
หฤทัย มีนะพันธ์. (2562). ล้งพ่อค้าคนกลางในห่วงโซ่อุปทานมะพร้าวน้ำหอมในตลาดแนวดิ่ง. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 39(2), 151-163.
ฤตินันท์ โกมุทสกุณี. (2557). เศรษฐกิจสร้างสรรค์ เพื่อวันใหม่ในยุคโลกาภิวัฒน์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารบริหารการพัฒนานวัตกรรมเชิงบูรณาการ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
