Using Strong of Community Identity to Develop into Sustainable Tourist Destination for the Community Muenhan Market One Hundred and Fifty Years of Phromburi District Singburi Province
Keywords:
Identity Use, Strong Community, Sustainable Tourism, Hundred- and Fifty-Years MarketAbstract
This Article aimed to 1) study level of identity perception factors, the level of sustainable strong community factors and the level of sustainable tourism of the Muenhan Market One Hundred- and Fifty-Years Community, Phromburi District Singburi Province. 2) Study the management guidelines for strong communities to develop them into sustainable tourism of the Muenhan Market One Hundred- and Fifty-Years Community Phromburi District Singburi Province. mixed-method research method was used. The population used in the study was people in the area of Phromburi Subdistrict Municipality, Phromburi District Singburi Province. simple random sampling method was used, totaling 346 people and interviews with key informants and 5 specific people were used. he instruments used to collect data were questionnaires and interviews. The statistics used to analyze the data were mean and standard deviation.
The research results found that
- the level of the identity perception factor of the Muenhan Market One Hundred- and Fifty-Years, was at a high level overall.
- the level of the sustainable strong community factor of the Muenhan Market One Hundred- and Fifty-Years was at a high level overall.
- the level of the sustainable tourism of the Muenhan Market One Hundred- and Fifty-Years, was at a high level overall.
- Development guidelines should be aware of the participation of people in the community to distribute income and benefits fairly, organize valuable recreational activities for tourists to learn and understand about the area, resources and way of life and emphasize the use of local wisdom to create sustainable tourist identity towards local development plan that increased income for the community.
References
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2567). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566-2570). สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จาก https://province.mots.go.th/ewtadmin/ewt/ranong/download/article/article_20230418122435.pdf
เครือจิต ศรีบุญนาค. (2550). การพัฒนาศิลปะการแสดงจากพิธีกรรมกินซีตของกลุ่มชนเผ่าดั้งเดิมสายตะกูลมอญเขมรในเขตภูมิภาคลุ่มน้ำโขง. วิทยานิพนธ์หลักสูตร ปรัชญาสาขายุทธศาสตร์พัฒนาภูมิภาค. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
จิระพัทธ์ หนูรอดและ วรธา มงคลสืบสกุล. (2566). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน ในพื้นที่ตำบลนาโหนด อำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง. Procedia of Multidisciplinary Research, 1(10), 16.
จิราภรณ์ เชื้ออู่ทรัพย์. (2553). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดทาแผนพัฒนาสามปีขององค์การบริหารส่วนตำบลวังยาว อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม. การค้นคว้าอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ชุมพล รอดแจ่ม, ปัญญดา จันทกิจ, เอกโอฬาร โชติอนุสรณ์ และวุฒิพงศ์ จันทร์เมืองไทย. (2566). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวชุมชนวิถีประมงพื้นบ้าน. วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์, 5(4), 39-52.
ดาริณ พันธุศักดิ์, พิศมัย จารุจิตติพันธ์ และณัฐภัสสร ธนาบวรพาณิชย์. (2566). การประเมินคุณภาพของแผนกลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวเมืองพัทยาเชิงบูรณาการอย่างยั่งยืน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(7), 306-314.
ทิพย์สุดา พุฒจร. (2560). โครงการตำราการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 1. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร. กรุงเทพฯ.
เทศบาลตำบลพรหมบุรี. (2567). เอกสารแผนชุมชนของเทศบาลพรหมบุรี. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จาก https://www.t-promburi.go.th/condition
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกบัการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. สืบค้นจากhttp://kpi.ac.th/media/pdf/M10_213.pdf
บุษราคัม กลั่นน้ำทิพย์ และอัญชัญ ตัณฑเทศ. (2566). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของตลาดวิถีชุมชนโอ๊ะป่อย จังหวัดราชบุรี. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 9(7), 259-274.
ประเวศ วะสี. (2546). ประชาสังคมเพื่อการพัฒนากระบวนการชุมชนทหารเข้มแข็ง. (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: http://www.rakbankerd.com
พระครูใบฎีกาวิชาญ วิสุทโธ (ทรงราษี) และภักดี โพธิ์สิงห์ .(2565). อัตลักษณ์ท้องถิ่นสู่การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 9(2), 127-140.
พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2552). เอกสารคําสอน รายวิชา 830321 การวางแผนและการจัดทำโครงการเพื่อการพัฒนาสังคม. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศรัณย์ สัธนานันต์, วิพร เกตุแก้ว, วรเดช จันทรศร และเพ็ญศรี ฉิรินัง. (2566). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวให้มีความยั่งยืน. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี, 6(4), 323-248.
สนธยา พลศรี. (2545). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สมณะ โพธิรักษ์. (2555). แสดงธรรม. นครปฐม: พุทธสถานปฐมอโศก.
สุจิตรา ยางนอก, ลัญจกร นิลกาญจน์ และปัญญา เลิศไกร. (2566). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืน. มนุษยสังคมสาร (มสส.), 21(2), 279-300.
สุเมธ พุทธนันท์เมธา. (2549). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารโรงเรียน กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านป่าหนาม อำเภอแคนดง จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
สุวิญชา รักหาญ, กนกกานต์ แก้วนุช และเทิดชาย ช่วยบํารุง. (2566). การพัฒนาเกณฑ์การประเมินการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนสู่ความยั่งยืน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม. 7(3), 64-81.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี. (2567). ประวัติจังหวัดสิงห์บุรี. องค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จากhttps://www.singburipao.go.th/index/?page=article1932
อัจฉรา สโรบล. (2553). กระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนกับโครงการพัฒนา. สาขาวิชาบ้านและชุมชน คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins Publishers. (pp.202-204).
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), pp. 607-610.
Hall S. & du Gay P.(eds) (1996) Questions of Cultural Identity, London, Sage Publications.
