การใช้อัตลักษณ์ชุมชนเข้มแข็งเพื่อพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของชุมชน ตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี
คำสำคัญ:
การใช้อัตลักษณ์, ชุมชนเข้มแข็ง, แหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืน, ตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปีบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับปัจจัยการรับรู้อัตลักษณ์ ระดับปัจจัยชุมชนเข้มแข็งที่ยั่งยืน และระดับการเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของชุมชนตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี 2) ศึกษาแนวทางการจัดการชุมชนเข้มแข็งเพื่อพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของชุมชนตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี ใช้วิธีวิจัยแบบผสมผสานวิธี ประชากรที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ ประชาชนในพื้นที่เทศบาลตำบลพรหมบุรี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย ด้วยวิธีบังเอิญ จำนวน 346 คน และการสัมภาษณ์จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ และแบบเจาะจง จำนวน 5 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
- ระดับปัจจัยการรับรู้อัตลักษณ์ของชุมชนตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี โดยรวมอยู่ในระดับมาก
- ระดับปัจจัยชุมชนเข้มแข็งที่ยั่งยืนของชุมชนตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี โดยรวมอยู่ในระดับมาก
- ระดับการเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ยั่งยืนของชุมชนตลาดหมื่นหาญหนึ่งร้อยห้าสิบปี อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี โดยรวมอยู่ในระดับมาก
- แนวทางการพัฒนา ควรตระหนักถึงการมีส่วนร่วมของคนในชุมชน เพื่อกระจายรายได้และผลประโยชน์อย่างเป็นธรรม จัดกิจกรรมนันทนาการที่มีคุณค่าให้กับนักท่องเที่ยวได้เรียนรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับพื้นที่ทรัพยากรและวิถีชีวิต เน้นการใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อสร้างอัตลักษณ์แหล่งท่องเที่ยวแบบยั่งยืนสู่แผนการพัฒนาระดับท้องถิ่นที่ส่งผลต่อการเพิ่มรายได้ของชุมชน
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2567). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566-2570). สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จาก https://province.mots.go.th/ewtadmin/ewt/ranong/download/article/article_20230418122435.pdf
เครือจิต ศรีบุญนาค. (2550). การพัฒนาศิลปะการแสดงจากพิธีกรรมกินซีตของกลุ่มชนเผ่าดั้งเดิมสายตะกูลมอญเขมรในเขตภูมิภาคลุ่มน้ำโขง. วิทยานิพนธ์หลักสูตร ปรัชญาสาขายุทธศาสตร์พัฒนาภูมิภาค. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
จิระพัทธ์ หนูรอดและ วรธา มงคลสืบสกุล. (2566). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน ในพื้นที่ตำบลนาโหนด อำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง. Procedia of Multidisciplinary Research, 1(10), 16.
จิราภรณ์ เชื้ออู่ทรัพย์. (2553). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดทาแผนพัฒนาสามปีขององค์การบริหารส่วนตำบลวังยาว อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม. การค้นคว้าอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ชุมพล รอดแจ่ม, ปัญญดา จันทกิจ, เอกโอฬาร โชติอนุสรณ์ และวุฒิพงศ์ จันทร์เมืองไทย. (2566). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวชุมชนวิถีประมงพื้นบ้าน. วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์, 5(4), 39-52.
ดาริณ พันธุศักดิ์, พิศมัย จารุจิตติพันธ์ และณัฐภัสสร ธนาบวรพาณิชย์. (2566). การประเมินคุณภาพของแผนกลยุทธ์การจัดการการท่องเที่ยวเมืองพัทยาเชิงบูรณาการอย่างยั่งยืน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(7), 306-314.
ทิพย์สุดา พุฒจร. (2560). โครงการตำราการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 1. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร. กรุงเทพฯ.
เทศบาลตำบลพรหมบุรี. (2567). เอกสารแผนชุมชนของเทศบาลพรหมบุรี. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จาก https://www.t-promburi.go.th/condition
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกบัการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. สืบค้นจากhttp://kpi.ac.th/media/pdf/M10_213.pdf
บุษราคัม กลั่นน้ำทิพย์ และอัญชัญ ตัณฑเทศ. (2566). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของตลาดวิถีชุมชนโอ๊ะป่อย จังหวัดราชบุรี. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 9(7), 259-274.
ประเวศ วะสี. (2546). ประชาสังคมเพื่อการพัฒนากระบวนการชุมชนทหารเข้มแข็ง. (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก: http://www.rakbankerd.com
พระครูใบฎีกาวิชาญ วิสุทโธ (ทรงราษี) และภักดี โพธิ์สิงห์ .(2565). อัตลักษณ์ท้องถิ่นสู่การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 9(2), 127-140.
พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2552). เอกสารคําสอน รายวิชา 830321 การวางแผนและการจัดทำโครงการเพื่อการพัฒนาสังคม. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศรัณย์ สัธนานันต์, วิพร เกตุแก้ว, วรเดช จันทรศร และเพ็ญศรี ฉิรินัง. (2566). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวให้มีความยั่งยืน. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี, 6(4), 323-248.
สนธยา พลศรี. (2545). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สมณะ โพธิรักษ์. (2555). แสดงธรรม. นครปฐม: พุทธสถานปฐมอโศก.
สุจิตรา ยางนอก, ลัญจกร นิลกาญจน์ และปัญญา เลิศไกร. (2566). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืน. มนุษยสังคมสาร (มสส.), 21(2), 279-300.
สุเมธ พุทธนันท์เมธา. (2549). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารโรงเรียน กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านป่าหนาม อำเภอแคนดง จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
สุวิญชา รักหาญ, กนกกานต์ แก้วนุช และเทิดชาย ช่วยบํารุง. (2566). การพัฒนาเกณฑ์การประเมินการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนสู่ความยั่งยืน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม. 7(3), 64-81.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี. (2567). ประวัติจังหวัดสิงห์บุรี. องค์การบริหารส่วนจังหวัดสิงห์บุรี. สืบค้น 16 กรกฎาคม 2567. จากhttps://www.singburipao.go.th/index/?page=article1932
อัจฉรา สโรบล. (2553). กระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนกับโครงการพัฒนา. สาขาวิชาบ้านและชุมชน คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins Publishers. (pp.202-204).
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), pp. 607-610.
Hall S. & du Gay P.(eds) (1996) Questions of Cultural Identity, London, Sage Publications.
