นโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่
คำสำคัญ:
นโยบายทางการเมือง, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น, สวัสดิการชุมชนบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาระดับนโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่ 2) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างหลักอปริหานิยธรรม 7 กับนโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่ และ 3) เพื่อศึกษาปัญหาอุปสรรค และข้อเสนอแนะเกี่ยวกับนโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่ การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงผสานวิธี ได้แก่ การวิจัยเชิงปริมาณ ใช้วิธีการวิจัยเชิงสำรวจ จากการแจกแบบสอบถาม และการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก
ผลการวิจัยพบว่า
1) ระดับนโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.63, S.D. = 0.75)
2) หลักอปริหานิยธรรม 7 มีความสัมพันธ์กับนโยบายทางการเมืองขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสวัสดิการชุมชนของประชาชนอำเภอสอง จังหวัดแพร่ โดยภาพรวม มีความสัมพันธ์เชิงบวกอยู่ในระดับปานกลาง (R = .528**)
3) ปัญหาอุปสรรค พบว่า กองทุนสวัสดิการชุมชนยังขาดการสนับสนุนงบประมาณจากภาครัฐการชี้แจงการดำเนินไม่ชัดเจน ขาดความชำนาญในการใช้เทคโนโลยี และความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มสวัสดิการชุมชนยังมีน้อย ข้อเสนอแนะ พบว่า หน่วยงานภาครัฐควรสนับสนุนงบประมาณการดำเนินงานแก่สวัสดิการชุมชน มีการประชุมชี้แจงผลการดำเนินงานทุกเดือน จัดอบรมสมาชิกเกี่ยวกับการใช้เทคโนโลยีและแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันและกันระหว่างกลุ่มสวัสดิการชุมชนต่าง ๆ เพื่อสร้างความสามัคคีภายในชุมชน
References
คะนอง พิลุน. (2560). การจัดสวัสดิการโดยชุมชน กรณีศึกษาบ้านฮองฮี ตำบลยางตลาด อำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารการเมืองการปกครอง. 7 (2) : 285.
ชัยศรี มีป้อม. (2562). การจัดสวัสดิการให้แก่แรงงานเมียนมาร์ในอำเภอสามพรานจังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ. (2547). สวัสดิการสังคมฉบับชาวบ้าน: แนวคิด นโยบาย แนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร : เอดิสันเพรส.
พระครูภัทรปัญญาคุณ (เวียง แซ่อุ้ย). (2560). การศึกษาความต้องการได้รับสวัสดิการสังคมของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลตำบลหัวไทร อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระคำรณ อติภทฺโท (ทองน้อย). (2562). “การบริหารจัดการเชิงเครือข่ายเศรษฐกิจชุมชนของกลุ่มเกษตรกรผู้ปลูกข่าตามหลักอปริหานิยธรรมในเขตเทศบาลตำบลทุ่งน้อย อำเภอโพทะเล จังหวัดพิจิตร”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาทัศพงษ์ ชยเมธี (กลิ่นศรีสุข). (2563). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในการปกครองส่วนท้องถิ่นในอำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอธิการวรวุฒิ สุเมโธ (มีธรรม). (2563). พฤติกรรมของประชาชนในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2562 ในจังหวัดนครราชสีมา เขตเลือกตั้งที่ 5. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัลลภัช สุขสวัสดิ์. (2561). การวิจัยเชิงปริมาณทางรัฐศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. พิษณุโลก: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน) กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. คู่มือการดำเนินงาน โครงการสนับสนุนการจัดสวัสดิการชุมชน ปีงบประมาณ 2564. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://web.codi.or.th/wp-content/uploads/2021/01/คู่มือการดำเนินงานโรงการสนับสนุนการจัดการสวัสดิการชุมชนปี2564.pdf [19 มกราคม 2564].
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2562). จำนวนประชากรอำเภอสอง จังหวัดแพร่. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://service.nso.go.th/nso/nsopublish/districtList/S010107/th/33.htm [19 มกราคม 2564].
สุเทพ เชาวลิต. (2527). สวัสดิการสังคม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
