STRATEGIES TO DEVELOP HAPPY SCHOOLS OF THAI PRIMARY SCHOOLS IN DIGITAL ERA
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to 1) assess the needs for developing happy schools in Thai primary education in the digital era and 2) develop strategies for enhancing happy schools in Thai primary education in the digital era. The study employed a sequential explanatory mixed-method research design. The sample group comprised 440 primary school principals under the Office of the Basic Education Commission (OBEC), while key informants included 10 experts in strategic development for happy schools in the digital era and 8 school administrators. The research instruments included questionnaires, connoissership guideline questions, and focus group discussions guideline questions. Data were analyzed by using mean, standard deviation, and content analysis.
The findings reveal that 1) the needs for development consisted of three sub-components related to the quality of life, seven sub-components concerning teaching and learning processes that promote happiness among teachers and students, and three sub-components regarding the school environment and atmosphere; 2) the strategies for developing happy schools in Thai primary education in the digital era consisted of three main strategies, 15 secondary strategies, and 52 operational strategies. Specifically, the strategy to enhance the capacity of teachers and students in fostering happiness includes four secondary strategies and 12 operational strategies. The strategy for developing teaching and learning processes that promote happiness among teachers and students comprised five secondary strategies and 14 operational strategies. Lastly, the strategy for improving the environment to support a happy learning atmosphere consisted of six secondary strategies and 26 operational strategies.
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2564). นโยบายการพัฒนาสุขภาวะในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
ช่อม่วง ม่วงทอง. (2564). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนตามแนวคิดผลลัพท์การเรียนรู้ ที่ตอบสนองความต้องการจำเป็นของเขตพัฒนาเศรษฐกิจพิเศษสระแก้ว. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไทยพีบีเอส. (2566). การเรียนการสอนในรูปแบบดิจิทัล. เรียกใช้เมื่อ 12 สิงหาคม 2567 จาก https://www.thaipbs.or.th
ทรูปลูกปัญญา. (2564). ทรูพลิกโฉมประเทศด้วยการศึกษา รับมือความท้าทายในยุคดิจิทัล. เรียกใช้เมื่อ 12 สิงหาคม 2567 จาก https://www.true.th/blog/trueplookpunya/
นงลักษณ์ วิรัชชัย และสุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยและประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.
พชรวิทย์ จันทร์ศิริสิร. (2563). สมรรถนะและการจัดการเชิงกลยุทธ์. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2552). รายงานการวิจัยเพื่อพัฒนานโยบายและแผนการปฏิรูปการผลิตและ การพัฒนาครู คณาจารย์และบุคลากรทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: สํานักงานคณะกรรมการ การศึกษาแห่งชาติ.
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. (2566). การพัฒนาหลักสูตรการเรียนการสอนที่เน้นการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 39(2), 214–228.
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2565). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อเสริมสร้างประสบการณ์การเรียนรู้ที่ดีขึ้น. วารสารเทคโนโลยีการศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 37(3), 188–204.
ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี พ.ศ. 2561-2580. (13 ตุลาคม 2561). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก
ระวีวรรณ ทิพยานนท์. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนปฐมวัยตามแนวคิดทักษะสมองเพื่อชีวิตที่ สําเร็จ. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. (6 เมษายน 2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134
วีรยศ เอกรัตน์. (2564). กลยุทธ์ของโรงเรียนมัธยมศึกษาเพื่อพัฒนาประสิทธิผลการสอนตามแนวคิดความเจิญ งอกงามของนักเรียน. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิกิติยา เทพเสนา. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดทักษะการเป็น ผู้ประกอบการนวัตกรรม. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุธรรม ธรรมทัศนานนท์. (2560). การจัดการเชิงกลยุทธ์เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. มหาสารคาม: กากะเยีย.
สกุลกาญจน์ นิยมพลอย. (2565). กลยุทธ์การจัดการศึกษาก่อนประจำการเพื่อพัฒนาสมรรถนะนายทหาร สัญญาบัตรกองทัพบก ตามยุทธศาสตร์ชาติด้านความมั่นคง. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา บริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง. (2564). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการเรียนรู้ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ. วารสารวิทยาการศึกษา มหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 40(1), 75–89.
สมาคมวิทยาศาสตร์แห่งประเทศไทย. (2566). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการเรียนการสอน. วารสารวิทยาศาสตร์การศึกษา สมาคมวิทยาศาสตร์แห่งประเทศไทย, 41(3), 245–263.
สายถวิล แซ่ฮ่ำ. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดความกล้าหาญอดทน: พลังของความใฝ่ฝันและความบากบั่นพากเพียร. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2565). โรงเรียนสุขภาวะการศึกษาแบบนวัตกรรมยุคใหม่. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://resourcecenter. thaihealth.or.th.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2566). การพัฒนาเครือข่ายเทคโนโลยีดิจิทัลในโรงเรียน. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://www.obec.go.th
สำนักงานยูเนสโก กรุงเทพฯ. (2563). รายงานการวิจัยโรงเรียนแห่งความสุข. กรุงเทพฯ: องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ.
สุพัตรา นามขาว, บรรจบ บุญจันทร์ และอริสา นพคุณ (2567). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของผู้บริหาร สถานศึกษา. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 6(3), 467-493.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยและประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.
หนังสือพิมพ์ธุรกิจ Business Today. (2563). โครงการ e-school กับการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำ. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://thaipublica.org/2020/10/thaipublica-podcast-ep20/
Bateman, T. S., & Snell, S. A. (2007). Management: Leading & collaborating in the competitive world (7th ed.). McGraw-Hill.
Chen, Y. (2022). Positive Psychology in Education: Promoting Happiness and Learning Efficiency. Journal of Positive Education, 37(1), 101-118.
Doherty, I., Steel, C., & Parrish, D. (2021). Educational strategic management in a global context. Springer.
Gordon, G., & Gordon, R. (2010). Strategic planning: A guide for educational institutions. Jossey-Bass.
Johnson, M. E. (2022). Integrating digital platforms into modern education. Journal of Educational Innovation, 38(2), 152–169.
Lee, K. S. (2022). Digital transformation in education. International Journal of Digital Learning, 14(1), 45–67.
Lomas, T., & Ivtzan, I. (2020). Promoting well-being and life satisfaction in schools. World Happiness Report, 73–85.
Mckinsey & Company. (2020). How education systems can use technology to improve learning outcomes. Mckinsey global institute.
Nguyen, T. T. (2020). Integrating Digital Technology in Education: Strategies for Success. Journal of Educational Transformation, 31(2), 135-150.
PESTLE Analysis. (2021). A comprehensive guide to strategic management tools. McGraw-Hill.
Robbins, S. P., & Coulter, M. A. (2012). Management. (11th ed.). Prentice Hall.
Smith, J. P. (2021). Promoting Inclusive Education through Digital Technology. Journal of Inclusive Education, 39(1), 92-108.
Talebzadeh, F., and Samkan, M. (2011). A Conceptual Model of Happiness in Iranian Primary Schools. Doctoral Dissertation, University of Tehran, Tehran.
The Joint Committee on Standards for Educational Evaluation. (1994). The program evaluation standard : How to assess evaluations of educational programs. (2nd ed.). California: Sage.
United Nations General Assembly. (2012). Resolution adopted by the General Assembly on 28 June 2012: International Day of Happiness (a/res/66/281). United Nations. https://documents-dds-ny.un.org/doc/undoc/gen/n11/476/77/pdf/n1147677.pdf?openelement
UNESCO. (2021). Happy schools framework: Integrating digital technology for student well-being. UNESCO Publishing.
Wheelen, T. L., Hunger, J. D., Hoffman, A. N., and Bamford, C. E. (2015). Strategic Management and Business Policy: Globalization, Innovation and Sustainability (14th ed.). Pearson.
