ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความรอบรู้ทางด้านอนามัยสิ่งแวดล้อมสำหรับผู้สูงอายุ ในเขตตำบลหนองโน จังหวัดมหาสารคาม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความการวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาความรอบรู้ด้านอนามัยสิ่งแวดล้อมสำหรับกลุ่มผู้สูงอายุ ในตำบลหนองโน จังหวัดมหาสารคาม 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความรอบรู้ทางด้านสิ่งแวดล้อมสำหรับกลุ่มผู้สูงอายุ ในตำบลหนองโน จังหวัดมหาสารคาม กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 300 คน คัดเลือกด้วยการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เก็บข้อมูลระหว่างเดือนมกราคม 2568 - พฤษภาคม 2568 เครื่องมือวิจัยใช้แบบสอบถามในการเก็บรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสูงสุด ต่ำสุด และสถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน
ผลการศึกษา พบว่า
1) ผู้สูงอายุมีความรอบรู้ด้านอนามัยสิ่งแวดล้อมอยู่ในระดับปานกลาง โดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 1.98 (S.D.= 0.68)
2) ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความรอบรู้ด้านอนามัยสิ่งแวดล้อม พบว่า อายุ ค่าดัชนีมวลกาย ปัจจัยด้านความรู้ และปัจจัยด้านทัศนคติ มีความสัมพันธ์กับความรอบรู้ด้านอนามัยสิ่งแวดล้อมสำหรับกลุ่มผู้สูงอายุ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05)
หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง อาทิ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ ควรดำเนินกิจกรรมให้ความรู้ในการจัดการอนามัยสิ่งแวดล้อมแก่ผู้สูงอายุรวมถึงผู้ดูแลอย่างต่อเนื่อง มีแผนการดำเนินงานส่งเสริมอย่างเป็นระบบและพัฒนาสิ่งแวดล้อมอย่างเป็นรูปธรรม สนับสนุนการดูแลจากชุมชนเป็นฐาน ทั้งในส่วนของผู้นำชุมชน อาสาสมัครสาธารณสุข เพื่อให้การจัดการอามัยสิ่งแวดล้อมมีผลดี ปลอดภัยต่อภาวะสุขภาพผู้สูงอายุในทุกมิติ ซึ่งจะส่งผลต่อคุณภาพชีวิตที่ดีต่อไปในอนาคตได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2567). ข้อมูลสถิติผู้สูงอายุรายจังหวัด ณ เดือนมิถุนายน 2567. เรียกใช้เมื่อ 4 กรกฎาคม 2568 จาก https://www.dop.go.th/th/statistics
สถิติสุขภาพแห่งชาติ. (2567). จากรายงานการประเมินและคัดกรองสุขภาพจำแนกตามความ สามารถในการทำกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 4 กรกฎาคม 2568 จาก https://doc.anamai.moph.go.th/
กรมควบคุมโรค. (2567). รายงานสุขภาพประชากรไทย. เรียกใช้เมื่อ 4 กรกฎาคม 2568 จาก https://ddc.moph.go.th/
จิราภรณ์ มโนรมย์. (2562). ความรอบรู้ด้านสุขภาพของผู้สูงอายุในชุมชนชนบทจังหวัดขอนแก่น. วารสารสาธารณสุขชุมชน, 15(2), 55–67.
ณีรนุช อาภาจรัส และคณะ. (2565). การพัฒนามาตรฐานการจัดสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมกับผู้สูงอายุ. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนี จังหวัดนนทบุรี, 16(1), 1-12.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2541). คู่มือการ การวิจัยเชิงปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่3). กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์ ไทยวัฒนาพานิช.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2544). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
สุขุมาล ฉวีวงศ์. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการดูแลสุขภาพของผู้สูงอายุ. วารสารวิจัยสุขภาพ, 32(1), 33–45.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.). (2561). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย ปี 2561. กรุงเทพฯ: สสส.
สำนักอนามัยสิ่งแวดล้อม กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข. (2562). การจัดสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม กับผู้สูงอายุ พิมพ์ครั้งที่ 1. สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
โรงพยาบาลมหาสารคาม. (2566). การคัดกรองสุขภาพ. เรียกใช้เมื่อ 17 สิงหาคม 2566 จาก https://www.mkh.go.th/th/
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพประจำตำบลหนองโน. (2566). รายงานประชากรประจำปี 2566.
อัจฉรา คำภูมี. (2563). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการจัดการสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตชนบท. วารสารวิจัยสุขภาพชุมชน, 7(1), 44–53.
Atchley, R. C. (1989). A continuity theory of normal aging. The Gerontologist, 29(2), 183-190.
Bloom, Benjamin S. (1976). Taxonomy of Education Objective, Handbook I : Cognitive Domain. New York : David Mckay.
Benyapa Muksiritipanun (2022) Correlation of Biosocial Factors and Health Literacy with Competency ofOlder Adults on Management and Health Promotion for Older Adults inUrban Communities, Bangkok Metropolis. Interdisciplinary Research Review, 17(6) : 29-34.
Cumming, E. and William, H. (1961) Growing Old, the Process of Disengagement. Basic Books, Nueva York.
Erikson, E. H. (1950). Childhood and Society. New York: Norton.
Erikson, E. H. (1982). The life cycle completed. New York: Norton.
Havighurst, R. J. (1963). Successful aging. The Gerontologist, 3(1), 1-7.
