การจัดการความขัดแย้ง
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการจัดการความขัดแย้ง ซึ่งความขัดแย้งเป็นธรรมชาติของสรรพสิ่งอย่างหนึ่ง ความขัดแย้งนำไปสู่ความสร้างสรรค์ได้หากเข้าใจและมีการจัดการที่ดี แต่ความขัดแย้ง ถ้ามากเกินไป ขาดความเข้าใจ และขาดการจัดการที่ดีก็ประทุไปสู่ความรุนแรงและความเสียหายที่ตามมา ทั้งนี้ มนุษย์เราดำรงชีพประจำวันควบคู่ไปกับปัญหาความขัดแย้งไม่ว่าทางด้านเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และการเมือง ที่อาจจะเกิดขึ้นมากน้อยต่างกันในแต่ละบุคคล แต่ละองค์กร ความขัดแย้ง มีทั้งเป็นประโยชน์ และไม่มีประโยชน์ หากไม่ทำความเข้าใจและบริหารไม่ดี ดังนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่มนุษย์เราต้องเข้าใจและคิดว่าเป็นเรื่องธรรมชาติเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่ยังมีชีวิตและดำรงชีพร่วมกับบุคคลอื่นในสังคม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
พีรธร บุณยรัตพันธุ์, บุญส่ง ถวยเงิน และ พัฒน์ศักดิ์ กระต่ายน้อย. (2552). การจัดการความขัดแย้งกับการทำงานในชุมชน. พิษณุโลก: ทิพย์เสนาการพิมพ์.
ชัยพร วิชชาวุธ. (2525). มูลสารจิตวิทยา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ซิลเวอร์แมน. โรเบิร์ต อี. (2529). จิตวิทยาทั่วไป. แปลและเรียบเรียงโดย คณาจารย์ภาควิชา
จิตวิทยา กรุงเทพฯ: ภาคจิตวิทยาคระสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณัฎฐนันท์ เขจรนันท์. (2551). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ณรงค์ เส็งประชา. (2541). มนุษย์กับสังคม. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โอ.เอสพริ้นติ้งเฮ้าส์.
ทัศนีย์ สงวนสัตย์. (2540). หลักธรรม. กรุงเทพฯ: สสวท.
เทพนม เมืองแมน และสวิง สุวรรณ. (2529). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ไทย
พัฒนาการพาณิชย์ จำกัด.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525. (พิมพ์ครั้งที่ 6).
กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
พิภพ วชังเงิน. (2547). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: รวมสาสน์ (1977).
พรชัย ลิขิตธรรมโรจน์. (2545). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: โอ.เอสพริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.
โสภา ชนิลมันน์. (2536). บุคลิกภาพและการพัฒนา : แนวโน้มสู่พฤติกรรมปกติและการมี
พฤติกรรมเบี่ยงเบนของเด็กและเยาชน. กรุงเทพฯ: คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
เสถียร เหลืองอร่าม. (2546). มนุษยสัมพันธ์ในองค์การ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2542). พฤติกรรมผู้นำทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
อรุณ รักธรรม. (2553). การศึกษาพฤติกรรมมนุษย์ในองค์การ. ใน เอกสารการสอนชุดวิชา
พฤติกรรมมนุษย์ในองค์การ. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อวยชัย ชบา. (2542). การติดต่อสื่อสารในองค์การ. ใน เอกสารชุดวิชาพฤติกรรมมนุษย์ใน
องค์การ. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อรุณ รักธรรม. (2542). หลักมนุษยสัมพันธ์กับการบริหาร. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
อาภรพันธ์ จันทร์สว่าง. (2545). การพัฒนาบุคลกลุ่มและชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยธรรมสาสตร์.
อาษา ขอจิตเมตต์. (2545). วิธีชนะมิตรและจูงใจคน โดยเดล คาร์เนกี. กรุงเทพฯ:
สำนักพิมพ์ ขอจิตเมตต์.
อุทัย หิริญโต. (2543). หลักการบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: โอเดียรสโตร์.
อำนวย แสงสว่าง. (2546). จิตวิทยาอุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: บริษัทอักษราพิพัฒน์.