การนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา 2) เพื่อเปรียบเทียบการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา จำแนกตามเพศ ระดับการศึกษา ตำแหน่ง ประสบการณ์การทำงาน และขนาดของโรงเรียน และ 3) เพื่อประมวลข้อเสนอแนะทางการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้บริหารและครู สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา ปีการศึกษา 2567 จำนวน 320 คน ทำการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิ เครื่องมือทีใช้ คือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้คือ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที (t-Test) การทดสอบค่าเอฟ (F-Test) และทดสอบความแตกต่างด้วยวิธีของเชฟเฟ่ (Scheff’s Method)
ผลการวิจัยพบว่า 1) การนิเทศของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาจังหวัดยะลา ภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2) ผลการเปรียบเทียบการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดะลา จำแนกตามเพศ พบว่า ภาพรวมและรายด้านไม่แตกต่างกัน ระดับการศึกษา ภาพรวมและรายด้านไม่แตกต่างกัน ยกเว้น ด้านการวิจัยเชิงปฏิบัติการในชั้นเรียนที่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จำแนกตามตำแหน่ง ประสบการณ์การทำงาน และขนาดโรงเรียน พบว่าภาพรวมแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) ผลการประมวลข้อเสนอแนะทางการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษาเอกชนจังหวัดยะลา ผู้บริหารควรส่งเสริมจัดหาสื่อการสอน อบรมพัฒนาทางวิชาชีพอย่างสม่ำเสมอ กำหนดหน้าที่ความรับผิดชอบให้ชัดเจน พัฒนาหลักสูตรอย่างต่อเนื่อง ส่งเสริมการทำวิจัยในชั้นเรียนปีละ 1 เรื่อง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรองทอง จิรเดชากุล. (2559)คู่มือการนิเทศภายในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธารอักษร.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560).พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ.ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กมล ภู่ประเสริฐ. (2557). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เมธีทิปส์.
กาญจนา เชิทท์เล. (2560). การบริหารงานนิเทศภายในของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาในจังหวัด ขอนแก่น. ใน วิทยานิพนธ์หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
คนธวรรณ เกษงาม. (2558). ความต้องการการนิเทศการสอนของครูสังกัดเทศบาลเมืองชลบุรี อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี. ใน งานนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยบูรพา.
จุรีพร สุดใจ. (2564). การพัฒนาการนิเทศภายในของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็กสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. วารสารวิจัยและพัฒนาการบริหารการศึกษา, 11(2), 45–60.
จิตติมา วรรณศรี . (2557). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณ.
ญาณี ญาณะโส. (2562). การศึกษาบทบาทการนิเทศภายในของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน ในจังหวัดจันทบุรี ระยอง และตราด. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเกี่ยวกับการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: สุริยสาส์น.
ปนัดดา ศิริพัฒนกุล. (2558). การศึกษาบทบาทการนิเทศภายในของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในจังหวัดระยอง จันทบุรีและตราด. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
พัชรี วรรณมโนมัย. (2561). การส่งเสริมการวิจัยในชั้นเรียนของครูระดับมัธยมศึกษา: กรณีศึกษาจังหวัดชายแดนใต้. วารสารครุศาสตร์ศึกษา, 9(1), 31–45.
เมธีนี สะไร. (2560).การนเทศภายในของผู้บริหารสถานศึกษา กลุ่มสหพัฒนา อำเภอรือเสาะ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานราธิวาส เขต 1. ใน การศึกษาอิสระ สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.
ยุทธนา เกื้อกูล. (2560).การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม จังหวัดชายแดนภาคใต้เพื่อสร้างผู้เรียนสู่ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์. ใน วิทยานิพนธ์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. วิทยาเขตปัตตานี
รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2559).การพัฒนาองค์ความรู้หลักสูตรฐานสมรรถนะด้านภาษา: กรณีศึกษาท่าน้ำโมเดล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, 34(1), 99–112.
ศุภลักษณ์ ลีฬหคุณากร. (2560). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษากับผลการดำเนินการนิเทศภายในของสถานศึกษาตามการรับรู้ของครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากระบี่. ใน วิทยานิพนธ์ ค.ม. การบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
Beach, D.M., & Reinhartz, J. (2000). Supervisory leadership: Focus on instruction. Boston: Allyn and Bacon.
Brigg. T. H., & Justman, J. (1952). Improving Instruction through Supervision. New York: McMillan.
DuFour, R., & Eaker, R. (1998). Professional learning communities at work: Best practices for enhancing student achievement. National Education Service.
Fullan, M. (2007). The new meaning of educational change (4th ed.). Teachers College Press.
Bush และ Middlewood (2005)
Glickman. (2007). Supervision and Instructional Leadership: A Developmental Approach. (6th ed.), Boston: Allyn & Bacon.
Glickman, C. D., Gordon, S. P., & Ross-Gordon, J. M. (2018). Supervision and instructional leadership: A developmental approach (10th ed.). Pearson.
Goldhammer, R., Anderson, R. H. & Krajewski, & R. J. (1993). Clinical Supervision : Special Methods for the Supervision of Teacher. (2nd ed). New York: Holt, Rinehart and Winston.
Harris, B. M. (1985). Supervision Behavior in Education. Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Harris, Ben M. (2003). Supervisory behavior in education. (3nd ed.). Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Hoy, W. K., & Miskel, C. G. (2013). Educational administration: Theory, research, and practice (9th ed.). McGraw-Hill Education.
Krejcie, R. V. &Daryle, W. M. (1970). Determining Sampling Size forResearch Activities.Journal of Education and Psychological Measurement, 10(11), 308.
