การบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) ของคณะสงฆ์วัดจันทาราม (ท่าซุง) อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) 2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างหลักการบริหารงานอย่างมีคุณภาพ PDCA กับการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) 3) นำเสนอแนวทางการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) ระเบียบวิธีวิจัยเป็นแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถาม ค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.954 จากกลุ่มตัวอย่างได้แก่ ประชาชน จำนวน 380 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์โดยใช้ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ด้วยวิธีของเพียร์สัน และการวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 9 รูปหรือคน วิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) ของคณะสงฆ์วัดจันทาราม (ท่าซุง) อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก ( =4.23, S.D.=0.56) 2) ความสัมพันธ์ระหว่างหลักการบริหารงานอย่างมีคุณภาพ PDCA กับการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) มีความสัมพันธ์กัน (r=0.777**) จึงยอมรับสมมติฐานการวิจัย 3) แนวทางการบริหารงานสาธารณะสงเคราะห์ตามแนวทางพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) พบว่า 1. ด้านช่วยสงเคราะห์การกินอยู่ ได้แก่ จัดหาอาหารและน้ำดื่มสำหรับผู้ยากไร้ สร้างเครือข่ายผู้มีจิตศรัทธา 2. ด้านการแนะนำในการทำมาหากิน ได้แก่ มีการฝึกอบรมอาชีพแก่ชุมชน พัฒนาจิตใจควบคู่กับการพัฒนาอาชีพ 3. ด้านการพัฒนาท้องถิ่นที่อยู่อาศัย ได้แก่ พัฒนาบ้านที่มีความเหมาะสม ปลอดภัย และประหยัดพลังงาน จัดการระบบขยะและสิ่งแวดล้อม 4. ด้านช่วยเหลือดูแลด้านสุขภาพ ได้แก่ มีพระสงฆ์ที่ผ่านการอบรมและทีมจิตอาสาคอยช่วยเหลือ จัดการอบรมให้ความรู้ด้านสุขภาพแก่ประชาชน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมการศาสนา. (2542). คู่มือการบริหารและการจัดการวัดฉบับย่อ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
บุญศรี พานะจิตต์. (2546). ความสำเร็จในการปฏิบัติภารกิจของวัด: ศึกษาเฉพาะกรณีวัดสวนแก้ว อำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี. (พิมพ์ครั้งที่ 2) กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
ประเวศ วะสี. (2545). พระสงฆ์กับการรู้เท่าทันสังคม. กรุงเทพพฯ: สำนักงานสภาสถาบัน ราชภัฏ.
พระครูใบฎีกาสุรพล อาสโภ (แย้มชุ่ม). (2558). การพัฒนารูปแบบงานสาธารณสงเคราะห์ตามกระบวนทัศน์วิถีพุทธ. ใน วิทยานิพนธ์ พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูสุทธิพงศ์มุนี (สมคิด อคฺคธมฺโม). (2560). การพัฒนาการบริหารจัดการสาธารณสงเคราะห์เพื่อชุมชนของวัดในจังหวัดชลบุรี. วารสาร มจร สังคมปริทรรศน์, 6(2),71.
พระปลัดพิสิทธิ์ ญาณิสฺสโร (ศรีแก้ว). (2567). ประสิทธิภาพการจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการในอำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา. ใน สารนิพนธ์
พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสมุห์อุเทน สุทฺธิจาโค (ไพรเขียว). (2567). ประสิทธิภาพการบริหารจัดการวัดของเจ้าอาวาสในอำเภอสีดา จังหวัดนครราชสีมา. ใน สารนิพนธ์ พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสำราญ ฐิตวินโย (เชื้อจันทร์). (2567). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามหลักสัปปายะของวัดในอำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. ใน สารนิพนธ์ พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอธิการยุทธนา ยุทฺธนจิตฺโต (นับกระโทก). (2567). บทบาทพระสังฆาธิการในการช่วยเหลือผู้ยากไร้ในอำเภอโชคชัย จังหวัดนครราชสีมา. ใน สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
องค์การบริหารส่วนตำบลน้ำซึม อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี. (2567). สถิติประชากรในตำบลน้ำซึม อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี, เรียกใช้เมื่อ 29 มกราคม 2567, จาก https ://www.namsum.go.th/condition.php
Yamane, Taro. (1973). Statistics an introductory analysis. New York: Harper & Row.
