กลยุทธ์การพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุขของโรงเรียนประถมศึกษาไทย ในยุคดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินความต้องการจำเป็นพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุขของโรงเรียน ประถมศึกษาไทยในยุคดิจิทัล และ 2) พัฒนากลยุทธ์การพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุขของโรงเรียนประถมศึกษาไทยในยุคดิจิทัล ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสานวิธีแบบเป็นลำดับเชิงอธิบาย กลุ่มตัวอย่างการวิจัยคือ ผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จำนวน 440 คน และผู้ให้ข้อมูลสำคัญคือ ผู้เชี่ยวชาญด้านการกำหนดกลยุทธ์การพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุขในยุคดิจิทัล จำนวน 10 คน และผู้บริหารโรงเรียน จำนวน 8 คน เครื่องมือการวิจัย ประกอบด้วย แบบสอบถาม และแนวคำถามสัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญ และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลด้วย ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบด้านคุณภาพชีวิตของคนที่มีความต้องการจำเป็นพัฒนา จำนวน 3 องค์ประกอบย่อย องค์ประกอบด้านกระบวนการเรียนการสอนที่ส่งเสริมความสุขของครูและนักเรียนที่มีความต้องการจำเป็นพัฒนา จำนวน 7 องค์ประกอบย่อย และองค์ประกอบด้านสภาพแวดล้อมและบรรยากาศของโรงเรียนที่มีความต้องการจำเป็นพัฒนา จำนวน 3 องค์ประกอบย่อย 2) กลยุทธ์การพัฒนาโรงเรียนแห่งความสุขของโรงเรียนประถมศึกษาไทยในยุคดิจิทัล ประกอบด้วย 3 กลยุทธ์หลัก 15 กลยุทธ์รอง และ 52 กลยุทธ์ระดับปฏิบัติการ โดยกลยุทธ์พัฒนาความสามารถในการสร้างสุขของครูและนักเรียน ประกอบด้วย กลยุทธ์ย่อย 4 กลยุทธ์ 12 กลยุทธ์ระดับปฏิบัติการ กลยุทธ์พัฒนากระบวนการเรียนการสอนที่ครูและนักเรียนมีความสุข ประกอบด้วยกลยุทธ์ย่อย 5 กลยุทธ์ 14 กลยุทธ์ระดับปฏิบัติการ และกลยุทธ์พัฒนาสภาพแวดล้อมสนับสนุนบรรยากาศการเรียนรู้ที่มีความสุข ประกอบด้วยกลยุทธ์รอง 6 กลยุทธ์ 26 กลยุทธ์ระดับปฏิบัติการ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2564). นโยบายการพัฒนาสุขภาวะในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
ช่อม่วง ม่วงทอง. (2564). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนตามแนวคิดผลลัพท์การเรียนรู้ ที่ตอบสนองความต้องการจำเป็นของเขตพัฒนาเศรษฐกิจพิเศษสระแก้ว. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไทยพีบีเอส. (2566). การเรียนการสอนในรูปแบบดิจิทัล. เรียกใช้เมื่อ 12 สิงหาคม 2567 จาก https://www.thaipbs.or.th
ทรูปลูกปัญญา. (2564). ทรูพลิกโฉมประเทศด้วยการศึกษา รับมือความท้าทายในยุคดิจิทัล. เรียกใช้เมื่อ 12 สิงหาคม 2567 จาก https://www.true.th/blog/trueplookpunya/
นงลักษณ์ วิรัชชัย และสุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยและประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.
พชรวิทย์ จันทร์ศิริสิร. (2563). สมรรถนะและการจัดการเชิงกลยุทธ์. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2552). รายงานการวิจัยเพื่อพัฒนานโยบายและแผนการปฏิรูปการผลิตและ การพัฒนาครู คณาจารย์และบุคลากรทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: สํานักงานคณะกรรมการ การศึกษาแห่งชาติ.
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. (2566). การพัฒนาหลักสูตรการเรียนการสอนที่เน้นการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 39(2), 214–228.
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2565). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อเสริมสร้างประสบการณ์การเรียนรู้ที่ดีขึ้น. วารสารเทคโนโลยีการศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 37(3), 188–204.
ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี พ.ศ. 2561-2580. (13 ตุลาคม 2561). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก
ระวีวรรณ ทิพยานนท์. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนปฐมวัยตามแนวคิดทักษะสมองเพื่อชีวิตที่ สําเร็จ. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. (6 เมษายน 2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134
วีรยศ เอกรัตน์. (2564). กลยุทธ์ของโรงเรียนมัธยมศึกษาเพื่อพัฒนาประสิทธิผลการสอนตามแนวคิดความเจิญ งอกงามของนักเรียน. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิกิติยา เทพเสนา. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดทักษะการเป็น ผู้ประกอบการนวัตกรรม. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุธรรม ธรรมทัศนานนท์. (2560). การจัดการเชิงกลยุทธ์เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. มหาสารคาม: กากะเยีย.
สกุลกาญจน์ นิยมพลอย. (2565). กลยุทธ์การจัดการศึกษาก่อนประจำการเพื่อพัฒนาสมรรถนะนายทหาร สัญญาบัตรกองทัพบก ตามยุทธศาสตร์ชาติด้านความมั่นคง. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา บริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง. (2564). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการเรียนรู้ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ. วารสารวิทยาการศึกษา มหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 40(1), 75–89.
สมาคมวิทยาศาสตร์แห่งประเทศไทย. (2566). การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการเรียนการสอน. วารสารวิทยาศาสตร์การศึกษา สมาคมวิทยาศาสตร์แห่งประเทศไทย, 41(3), 245–263.
สายถวิล แซ่ฮ่ำ. (2564). กลยุทธ์การบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดความกล้าหาญอดทน: พลังของความใฝ่ฝันและความบากบั่นพากเพียร. ใน ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2565). โรงเรียนสุขภาวะการศึกษาแบบนวัตกรรมยุคใหม่. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://resourcecenter. thaihealth.or.th.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2566). การพัฒนาเครือข่ายเทคโนโลยีดิจิทัลในโรงเรียน. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://www.obec.go.th
สำนักงานยูเนสโก กรุงเทพฯ. (2563). รายงานการวิจัยโรงเรียนแห่งความสุข. กรุงเทพฯ: องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ.
สุพัตรา นามขาว, บรรจบ บุญจันทร์ และอริสา นพคุณ (2567). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของผู้บริหาร สถานศึกษา. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 6(3), 467-493.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยและประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.
หนังสือพิมพ์ธุรกิจ Business Today. (2563). โครงการ e-school กับการแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำ. เรียกใช้เมื่อ 9 พฤษภาคม 2565 จาก https://thaipublica.org/2020/10/thaipublica-podcast-ep20/
Bateman, T. S., & Snell, S. A. (2007). Management: Leading & collaborating in the competitive world (7th ed.). McGraw-Hill.
Chen, Y. (2022). Positive Psychology in Education: Promoting Happiness and Learning Efficiency. Journal of Positive Education, 37(1), 101-118.
Doherty, I., Steel, C., & Parrish, D. (2021). Educational strategic management in a global context. Springer.
Gordon, G., & Gordon, R. (2010). Strategic planning: A guide for educational institutions. Jossey-Bass.
Johnson, M. E. (2022). Integrating digital platforms into modern education. Journal of Educational Innovation, 38(2), 152–169.
Lee, K. S. (2022). Digital transformation in education. International Journal of Digital Learning, 14(1), 45–67.
Lomas, T., & Ivtzan, I. (2020). Promoting well-being and life satisfaction in schools. World Happiness Report, 73–85.
Mckinsey & Company. (2020). How education systems can use technology to improve learning outcomes. Mckinsey global institute.
Nguyen, T. T. (2020). Integrating Digital Technology in Education: Strategies for Success. Journal of Educational Transformation, 31(2), 135-150.
PESTLE Analysis. (2021). A comprehensive guide to strategic management tools. McGraw-Hill.
Robbins, S. P., & Coulter, M. A. (2012). Management. (11th ed.). Prentice Hall.
Smith, J. P. (2021). Promoting Inclusive Education through Digital Technology. Journal of Inclusive Education, 39(1), 92-108.
Talebzadeh, F., and Samkan, M. (2011). A Conceptual Model of Happiness in Iranian Primary Schools. Doctoral Dissertation, University of Tehran, Tehran.
The Joint Committee on Standards for Educational Evaluation. (1994). The program evaluation standard : How to assess evaluations of educational programs. (2nd ed.). California: Sage.
United Nations General Assembly. (2012). Resolution adopted by the General Assembly on 28 June 2012: International Day of Happiness (a/res/66/281). United Nations. https://documents-dds-ny.un.org/doc/undoc/gen/n11/476/77/pdf/n1147677.pdf?openelement
UNESCO. (2021). Happy schools framework: Integrating digital technology for student well-being. UNESCO Publishing.
Wheelen, T. L., Hunger, J. D., Hoffman, A. N., and Bamford, C. E. (2015). Strategic Management and Business Policy: Globalization, Innovation and Sustainability (14th ed.). Pearson.
