การบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช 2) เพื่อเปรียบเทียบการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราชที่มีเพศ อายุ ระดับการศึกษา อาชีพ และรายได้ ต่างกัน 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะเกี่ยวกับปัญหาและแนวทางแก้ไขปัญหาการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช ประชากรที่ใช้ในการศึกษาคือ ประชาชนที่อาศัยอยู่ในชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช จำนวน 542 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถามแบบเลือกตอบ และปลายเปิด วิเคราะห์ประมวลผลด้วยเครื่องคอมพิวเตอร์ใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ ด้วยการหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานค่า t-test ค่า F-test และค่าคะแนนเฉลี่ยรายคู่ โดยวิธี LSD (Least Significant Difference)
ผลการวิจัยพบว่า
1) การบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช โดยรวมอยู่ในระดับมาก จำแนกตามเพศ อายุ ระดับการศึกษา อาชีพ และรายได้ พบว่า โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านความมีเหตุผล มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาคือ ด้านความกตัญญูกตเวที และด้านการรักษาระเบียบวินัย มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด
2) ผลการเปรียบเทียบการบริหารตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช พบว่า ประชาชนที่มีเพศ อายุ ระดับการศึกษา และรายได้ต่างกัน มีการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ส่วนประชาชนที่มีอาชีพต่างกัน มีการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
3) ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับปัญหาและแนวทางแก้ไขปัญหาการบริหารชุมชนตามหลักพุทธธรรมของชุมชนท่าโพธิ์ ตำบลท่าวัง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช พบว่าปัญหาคือ ด้านความสามัคคี เรื่องชุมชนยังไม่มีความร่วมมือในการแก้ปัญหาเรื่องต่าง ๆ ความสามัคคีของคนในชุมชนยังมีไม่มากเท่าที่ควร และขาดความร่วมมือในกิจกรรมของชุมชนในบางเรื่อง และมีแนวทางการแก้ไข คือ จัดกิจกรรมต่าง ๆ เพื่อส่งเสริมให้ชุมชนมีความรักความสามัคคีเพิ่มมากขึ้น และให้ประชาชนในชุมชนได้เข้ามีมีส่วนร่วมในกิจกรรมต่าง ๆ ให้มากขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมพัฒนาชุมชน. กระทรวงมหาดไทย. (มปพ.) แนวทางใหม่เพื่อการพัฒนาชนบท ขบวนการพัฒนาโดยประชาชน. กรุงเทพมหานคร: ห.ส.น. ไทยอนุเคราะห์ไทย.
กาญจนา แก้วเทพ. (2538). การพัฒนาแนววัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา.
โฆสิต ปั้นเปี่ยมรัษฎ์. (2526). แนวคิดและหลักการบริหารโครงการพัฒนา. เอกสารการสอนรายวิชาการบริหารงานพัฒนาชนบท หน่วยที่ 1. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
จิตติ มงคลชัยอรัญญา. (2540). การศึกษาชุมชนเพื่อการพัฒนา. เอกสารประกอบการเรียน ภาควิชาการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.
ชยันต์ วรรธนะภูติ. (2536). ทิศทางการพัฒนาเครือข่ายการเรียนรู้: แนวทางการวิจัยด้านเครือข่ายการเรียนรู้. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชัย ศุภวงศ์. (2542). องค์การบริหารส่วนตำบลในแนวทางประชาคมตำบล. นนทบุรี: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
ฑิตยา สุวรรชฎ. (2522). “ชุมชนชนบทไทย”. ใน การบริหารงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ทวีศักดิ์ นพเกสร. (2542). วิกฤตสังคมไทย 2510 กับบทบาทวิทยากรกระบวนการเล่มที่ 1. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนเพื่อสังคม ธนาคารออมสิน.
ธวัช มกรพงศ์. (2542). แนวทางการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,.
ธีรยุทธ บุญมี และอเนก เหล่าธรรมทัศน์. (2542). ประชาสังคมในมุมมองตะวันตก อ่านและสอนที่จอห์นส์ ฮอปกินส์. กรุงเทพมหานคร: สถาบันการเรียนรู้และพัฒนาประชาสังคม.
ปฏิคม ประเสริฐวงศ์. (2546). “ความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อการพัฒนาชุมชนโดยใช้หลักพุทธธรรมในพื้นที่ชุมชนบ้านฮ่อม อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่”. ใน
วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ปติวรดา แย้มบุญถนอม. (2549). “การตระหนักของประชาชนในการพัฒนาชุมชนโดยใช้หลักพุทธธรรม ศึกษาเฉพาะกรณี: ชุมชนธรณีคำ แขวงโคกแฝด เขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร”. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒประสานมิตร.
ประเวศ วะสี. (2540). ศักดิ์ศรีแห่งความเป็นคน ศักยภาพแห่งความสร้างสรรค์. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์หมอชาวบ้าน.
ประสิทธิ์ ดำรงชัย และคณะ. (2528). รายงานผลการวิจัยเรื่องปัญหา และการปรับปรุงการบริหารงานบุคคลในการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
ปาริชาต วลัยเสถียร, จิตติ มงคลชัยอรัญญา และโกวิทย์ พวงงาม. (2543). กระบวนการและเทคนิคการทางานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.พ.
ปิ่น มุทุกันต์. (2518). คำบรรยายพุทธศาสตร์ ภาคที่ 1. กรุงเทพมหานคร: คลังวิทยา.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตโต). (2528). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พอขวัญ รุ่งธรรม. (2551). “ความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อการพัฒนาชุมชนโดยใช้หลักพุทธธรรมในพื้นที่ชุมชนท่าวัง แขวงพระบรมมหาราชวัง กรุงเทพมหานคร”. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
พัฒน์ บุณยรัตพันธ์. (2525). การสร้างพลังชุมชนโดยขบวนการชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บางกอกบล็อก.
ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2527). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2535). พื้นฐานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์การพิมพ์.
วรรณี เล่าสุวรรณ. (2533). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
วลัยพร ภูโสภา. (2550). “ผลการใช้หลักพุทธธรรมที่มีต่อการบริหารจัดการชุมชนเก้าพัฒนา แขวงวังทองหลาง เขตวังทองหลาง กรุงเทพมหานคร”. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
วัชรวิทย์ จิตตั้งบุญถนอม. (2546). “ความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อการพัฒนาชุมชนโดยใช้หลักพุทธธรรมในพื้นที่ชุมชนพญาเม็งราย อำเภอพญาเม็งราย จังหวัดเชียงราย”. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
วิจิตร สังข์ประพันธ์. (2534). พุทธศาสน์. ภูเก็ต: วิทยาครูภูเก็ต.
ส่งศรี ชมภูวงศ์. (2550). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
สนธยา พลศรี. (2533). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2525). การพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2540). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุกัญญา หมื่นโสภา. (2551). “การบูรณาการหลักพุทธธรรมในการบริหารจัดการชุมชน กรณีศึกษา: ชุมชนทุ่งสองห้อง แขวงทุ่งสองห้อง เขตหลักสี่ กรุงเทพมหานคร”. ในวิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
สุจิตรา รณรื่น. (2538). ศาสนาเปรียบเทียบ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
อมรา พงศาพิชญ์ และธีรยุทธ บุญมี. (2529). การประชุมสมัชชาวิชาการ ประจำปี 2529. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยสังคมจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อริยา เศวตามร์. (2542). นักพัฒนากับบทบาทในการสร้างความหมายใหม่ของชุมชน. ใน เศรษฐศาสตร์การเมือง เอ็นจีโอ 2000. กรุงเทพมหานคร: คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Blaker Brownell. Management Practices for the Health Professional. 4th ed. Norwalk, Connecticut: Appleton & Lange, 1990.
Dennis E. Poplin. Communities: a survey of theories and methods of research. New York: Macmillan Publishing, 1979.
Dunham, Arthur J. The Relationship of Organizational Culture Gap and Job Satisfaction Among Nurse (Culture Gaps). Florida: The Florida State University, 1990.
Hirsch, P. Development Dilemmas in Rural Thailand. New York: Oxford University Press, 1993.
Rheingold, H. The Virtual Community: Homesteading on the Electronic Frontier. Massachusetts: A William Patrick Book, 1998.
Schuler, Randall S. Managing Human Resources. 6th ed. Cincinnati. Ohio: ITP Company. 1996.
Stevenson, Robert Louis. Kidnapped. London: Puffin Classics, 1994.
W. Lofauist. Strategic Management of Health Care Organization. Boston: PWS – KENT Publishing Company, 1983.
