การประยุกต์ใช้ความรับผิดทางแพ่งโดยเคร่งครัดของนิติบุคคลในความเสียหายอันเกิดจากการก่อมลพิษสิ่งแวดล้อมในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1. ศึกษาแนวทางการประยุกต์ใช้ความรับผิดทางแพ่งโดยเคร่งครัดกับนิติบุคคลที่ก่อมลพิษ 2. วิเคราะห์ผลกระทบของการก่อมลพิษที่เกิดจากนิติบุคคล 3. เสนอแนวทางการพัฒนากฎหมายที่เหมาะสมสำหรับประเทศไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลเชิงลึก โดยศึกษาข้อมูลจากเอกสาร และสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสําคัญจำนวน 7 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์เนื้อหาในเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- มีความเหมาะสมที่จะนำหลักการความรับผิดทางแพ่งโดยเคร่งครัดมาบังคับใช้กับนิติบุคคลให้ต้องรับผิดชอบต่อการก่อมลพิษโดยไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ความประมาทหรือเจตนา โดยหลักการความรับผิดทางแพ่งโดยเคร่งครัดสามารถนำมาใช้กับกรณีการก่อมลพิษได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยไม่ต้องพิสูจน์ความประมาทหรือเจตนา ซึ่งเป็นการช่วยให้การดำเนินคดีมีความรวดเร็วและมีความยุติธรรมมากขึ้น แม้ในปัจจุบันการบังคับใช้กฎหมายดังกล่าวในประเทศไทยยังมีข้อจำกัดหลายประการ ทั้งในด้านกระบวนการดำเนินคดีและความพร้อมของกลไกการบังคับใช้กฎหมายเพื่อให้สามารถแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
- ในปัจจุบันการก่อมลพิษที่เพิ่มมากขึ้นยังคงจากกิจกรรมทางอุตสาหกรรมที่มีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อสิ่งแวดล้อมและสุขภาพของประชาชน และกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมมลพิษ ความรับผิดยังคงยึดหลักการกฎหมายทั่วไปที่ต้องพิสูจน์ว่าความเสียหายจากมลพิษมาจากผู้ก่อมลพิษโดยตรงซึ่งการภาระที่ยากในการพิสูจน์ จึงควรพัฒนากฎหมายเพื่อให้เหมาะสมกับบริบทของประเทศไทย
- ควรพัฒนากฎหมายเพื่อให้เหมาะสมกับบริบทของประเทศไทย โดยใช้หลักการความรับผิดทางแพ่งโดยเคร่งครัดสามารถนำมาใช้กับกรณีการก่อมลพิษ โดยไม่ต้องพิสูจน์ความประมาทหรือเจตนา ซึ่งเป็นการช่วยให้การดำเนินคดีมีความรวดเร็วและมีความยุติธรรมมากขึ้น
รวมถึงการบูรณาการระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการบังคับใช้กฎหมายเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการควบคุมและแก้ไขปัญหาการก่อมลพิษที่เกิดจากนิติบุคคลในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมมลพิษ. (2567). รายงานสถานการณ์มลพิษของประเทศไทย ปี2566. กรมควบคุมมลพิษ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
จิฑา วัฒน์ประสงค์กุล. (2016). ความรับผิดทางแพ่งของผู้ก่อมลพิษในคดีสิ่งแวดล้อม. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นันท์ชนก ลีสุธรรมกุล. (2563). ความรับผิดทางแพ่งของเจ้าของหรือผู้ครอบครองแหล่งกำเนิด มลพิษต่อความเสียหายจากมลพิษในดิน: ศึกษาเปรียบเทียบพระ
ราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 กับกฎหมายสหรัฐอเมริกา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พยงค์ ฉัตรวิรุฬห์. (2559). ความรับผิดทางแพ่งในคดีการกระทำผิดต่อกฎหมายเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม. วารสารการจัดการป่าไม้, 10(19), 117-130.
ปัญจพร โกศลกิติวงศ์. (2541). ความรับผิดทางแพ่งของผู้ก่อมลพิษในคดีสิ่งแวดล้อม. ใน วิทยานิพนธ์ น.ม. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรารัตน์ พิทักษ์ปกรณ์. (2562). ความรับผิดทางแพ่งต่อความเสียหายทางรังสีชนิดก่อไอออน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุนิสา รักษา. (2566). วิเคราะห์พระราชบัญญัติความรับผิดทางแพ่งต่อความเสียหายจากมลพิษ น้ำมันอันเกิดจากเรือ พ.ศ. 2560. ใน วิทยานิพนธ์ นิติศาสตรมหาบัณฑิต, สาขากฎหมายทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม). คณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุภัคคินี จันทร์โฉม. (2555). ปัญหาการดำเนินคดีกับหน่วยงานรัฐที่กระทำละเมิดในคดีสิ่งแวดล้อมของศาลปกครอง. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Dent, G. W. (1991). Limited liability in environmental law. Faculty Publications, 334.
https://scholarlycommons.law.case.edu/faculty_publications/334
Goldberg, J. C. P., & Zipursky, B. C. (2016). The strict liability in fault and the fault in strict liability. Fordham Law Review, 85(4), 743-788.
Hylton, K. N. (2008). A positive theory of strict liability. Review of Law & Economics, 4(2), 153. https://scholarship.law.bu.edu/faculty_ scholarship /662
