INNOVATION IN HUMAN RESOURCE MANAGEMENT IN A TRANSFORMATIVE WORLD
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to: 1. examine the components of the innovation in human resource management in a transformative world; 2. develop the innovation in human resource management in a transformative world; and 3. evaluate and validate the developed innovation in human resource management in a transformative world. A mixed-methods research design was employed, consisting of 3 phases. Data were collected from two groups: 9 experts selected through purposive sampling and a sample of 364 participants chosen using stratified random sampling. The research instruments included in-depth interviews, a questionnaire with a reliability coefficient of .849, and an evaluation and validation form. Data analysis involved content analysis, frequency, percentage, mean, standard deviation, and exploratory factor analysis.
The findings revealed that: 1. the analysis of the components of identified 7 components and 21 indicators; 2. the developed innovation in human resource management in a transformative world consisted of 7 main elements; (1) Recruitment and Selection (2) Learning and Development (3) Performance Management (4) Compensation and Benefits (5) Employee Engagement and Culture (6) Digital HR & Remote Work Management (7) Change & Talent Management; and 3. the evaluation and validation results indicated that the innovation in human resource management in a transformative world was accurate, deemed appropriate, useful and feasible.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงแรงงาน. (2567). รายงานข้อมูลสารสนเทศทรัพยากรบุคคนในภาคธุรกิจอุตสาหกรรม. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.
ทองศุกร์ วงศ์โสภา. (2565). อิทธิพลเชิงสาเหตุของภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง การจัดการทรัพยากรมนุษย์และนวัตกรรมองค์การที่มีต่อการปรับเปลี่ยนสู่องค์การดิจิทัลของหน่วยงานในสังกัดการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคเขต 1 ภาคเหนือ. Journal of Buddhist Anthropology, 7(1), 92–109.
ณัฐพล บัวเปลี่ยนสี. (2564). การพัฒนารูปแบบนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัลสำหรับเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. วารสารมณีเชษฐารามวัดจอมมณี, 4(2),1–16.
พิมพ์ลภัส จิตต์ธรรม. (2567). นวัตกรรมการบริหารและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การภาครัฐสู่ยุคดิจิทัล. วารสารบัณฑิตศึกษาวิชาการ, 2(1), 10–19.
ปิ่นผกา เหล่าเกษม. (2567). นวัตกรรมในการบริหารงานทรัพยากรมนุษย์. Thailand Islamic Journal, 1(1), 61–71.
วุฒิพงศ์ จันทร์เมืองไทย, ภรณ์ทิพย์ ขุนเพ็ชร์, & พันธกานต์ โชคประเสริฐ. (2564). นวัตกรรมการบริหารทรัพยากรมนุษย์สำหรับองค์กรด้านการศึกษา. Journal of Innovation and Management, 6(2), 50–64.
อิงอร ตั้นพันธ์, ภาสวดี แก้วสกุล, & ธีรวัฒน์ บุญญานันท์. (2566). การสังเคราะห์นวัตกรรมงานการจัดการทรัพยากรมนุษย์: ผลกระทบต่อยุคดิจิทัลในประเทศไทย. Journal of Accountancy and Management, 15(3), 198–205.
เลิศชัย สุธรรมานนท์, & กีรติกร บุญส่ง. (2558). การประเมินความพร้อมระบบบริหารทรัพยากรมนุษย์ภาคธุรกิจไทย. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 8(3), 149–164.
Bersin, J. (2019). HR technology market 2019: Disruption ahead. Deloitte Insights. https://www2.deloitte.com/insights
Kiron, D., Prentice, P. K., & Ferguson, R. B. (2017). The analytics advantage. MIT Sloan Management Review, 58(3), 1–10.
Majchrzak, A., Markus, M. L., & Wareham, J. (2016). Designing for digital transformation: Lessons for information systems research. MIS Quarterly, 40(2),267–277. https://doi.org/10.25300/MISQ/2016/40:2.03
Stone, D. L., Deadrick, D. L., Lukaszewski, K. M., & Johnson, R. (2015). The influence of technology on the future of human resource management. Human Resource Management Review, 25(2), 216–231. https://doi.org/10.1016/j.hrmr.2015.01.002
