นวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. เพื่อศึกษาองค์ประกอบของนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง 2. เพื่อพัฒนานวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง 3. เพื่อประเมินและรับรองนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง การวิจัยนี้ใช้ระเบียบการวิจัยแบบผสานวิธี แบ่งเป็น 3 ขั้นตอน ผู้ให้ข้อมูลคือผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 9 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง และเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 364 คน ด้วยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ คือ การสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสอบถาม ที่มีความเที่ยงตรง .849 และแบบประเมินและรับรอง สถิติที่ใช้คือ การวิเคราะห์เนื้อหา ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ
ผลการวิจัยพบว่า 1. ผลการวิเคราะห์องค์ประกอบของนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง ประกอบด้วย 7 องค์ประกอบ และ 21 ตัวบ่งชี้ 2. ผลการพัฒนานวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง ประกอบไปด้วย 7 ส่วน คือ (1) การสรรหาและคัดเลือก (2) การพัฒนาและฝึกอบรม (3) การบริหารผลการปฏิบัติงาน (4) การบริหารค่าตอบแทนและสวัสดิการ (5) การสร้างวัฒนธรรมองค์กรและความผูกพันพนักงาน (6) การบริหารแรงงานยุคดิจิทัล และ (7) การบริหารความเปลี่ยนแปลงและการบริหารความสามารถ 3. ผลการประเมินและรับรองนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในโลกของการเปลี่ยนแปลง ในภาพรวมผ่านการประเมินและรับรองด้านความถูกต้องครอบคลุม ด้านความเหมาะสม ด้านความเป็นประโยชน์ และด้านความเป็นไปได้ในทางปฏิบัติ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงแรงงาน. (2567). รายงานข้อมูลสารสนเทศทรัพยากรบุคคนในภาคธุรกิจอุตสาหกรรม. กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน.
ทองศุกร์ วงศ์โสภา. (2565). อิทธิพลเชิงสาเหตุของภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง การจัดการทรัพยากรมนุษย์และนวัตกรรมองค์การที่มีต่อการปรับเปลี่ยนสู่องค์การดิจิทัลของหน่วยงานในสังกัดการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคเขต 1 ภาคเหนือ. Journal of Buddhist Anthropology, 7(1), 92–109.
ณัฐพล บัวเปลี่ยนสี. (2564). การพัฒนารูปแบบนวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัลสำหรับเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. วารสารมณีเชษฐารามวัดจอมมณี, 4(2),1–16.
พิมพ์ลภัส จิตต์ธรรม. (2567). นวัตกรรมการบริหารและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การภาครัฐสู่ยุคดิจิทัล. วารสารบัณฑิตศึกษาวิชาการ, 2(1), 10–19.
ปิ่นผกา เหล่าเกษม. (2567). นวัตกรรมในการบริหารงานทรัพยากรมนุษย์. Thailand Islamic Journal, 1(1), 61–71.
วุฒิพงศ์ จันทร์เมืองไทย, ภรณ์ทิพย์ ขุนเพ็ชร์, & พันธกานต์ โชคประเสริฐ. (2564). นวัตกรรมการบริหารทรัพยากรมนุษย์สำหรับองค์กรด้านการศึกษา. Journal of Innovation and Management, 6(2), 50–64.
อิงอร ตั้นพันธ์, ภาสวดี แก้วสกุล, & ธีรวัฒน์ บุญญานันท์. (2566). การสังเคราะห์นวัตกรรมงานการจัดการทรัพยากรมนุษย์: ผลกระทบต่อยุคดิจิทัลในประเทศไทย. Journal of Accountancy and Management, 15(3), 198–205.
เลิศชัย สุธรรมานนท์, & กีรติกร บุญส่ง. (2558). การประเมินความพร้อมระบบบริหารทรัพยากรมนุษย์ภาคธุรกิจไทย. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 8(3), 149–164.
Bersin, J. (2019). HR technology market 2019: Disruption ahead. Deloitte Insights. https://www2.deloitte.com/insights
Kiron, D., Prentice, P. K., & Ferguson, R. B. (2017). The analytics advantage. MIT Sloan Management Review, 58(3), 1–10.
Majchrzak, A., Markus, M. L., & Wareham, J. (2016). Designing for digital transformation: Lessons for information systems research. MIS Quarterly, 40(2),267–277. https://doi.org/10.25300/MISQ/2016/40:2.03
Stone, D. L., Deadrick, D. L., Lukaszewski, K. M., & Johnson, R. (2015). The influence of technology on the future of human resource management. Human Resource Management Review, 25(2), 216–231. https://doi.org/10.1016/j.hrmr.2015.01.002
