การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 7 กับการพัฒนาวัดสร้างสุขของวัดโพธิสมภรณ์ ตำบลหมากแข้ง อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์คือ (1) เพื่อศึกษาหลักสัปปายะ 7 ในพระพุทธศาสนา (2) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันการพัฒนาสร้างสุขของวัดโพธิสมภรณ์ ตำบลหมากแข้ง อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี (3) เพื่อการประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 7 กับการพัฒนาวัดสร้างสุขของวัดโพธิสมภรณ์ ตำบลหมากแข้ง อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี การวิจัยเป็นเชิงคุณภาพ โดยศึกษาข้อมูลจากเอกสาร และสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 28 รูป/คน โดยใช้แบบสัมภาษณ์ในการเก็บข้อมูล แล้วใช้การวิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบเพื่อหาความสัมพันธ์ระหว่างข้อมูล
ผลการวิจัยพบว่า
- หลักสัปปายะ 7 เป็นปัจจัยที่เอื้อต่อการปฏิบัติธรรม ได้แก่ อาวาสสัปปายะ (ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม) โภชนสัปปายะ (อาหารที่เหมาะสม) บุคคลสัปปายะ (บุคคลที่ส่งเสริมการปฏิบัติธรรม) ธัมมสัปปายะ (การศึกษาธรรมที่เหมาะสม) อุตุสัปปายะ (สภาพอากาศที่เหมาะสม) อิริยาปถสัปปายะ (การเคลื่อนไหวที่เหมาะสม) และปุพเพกตปุญญตาสัปปายะ (กรรมดีในอดีต)
- สภาพปัจจุบันของวัดโพธิสมภรณ์มีการพัฒนาในด้านศาสนสถาน กิจกรรมทางศาสนา การดูแลสิ่งแวดล้อม การฝึกอบรมพระสงฆ์ การเผยแผ่พระพุทธศาสนา และความร่วมมือกับชุมชน เพื่อเสริมสร้างความสงบสุขและจิตวิญญาณของประชาชน
- การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 7 กับการพัฒนาวัด มุ่งเน้นการจัดสภาพแวดล้อม ที่เอื้อต่อการปฏิบัติธรรม เช่น การสร้างพื้นที่สงบ ใช้พลังงานทางเลือก ส่งเสริมโภชนาการที่ดี พัฒนาบุคลากร จัดกิจกรรมเผยแผ่ธรรมะ และออกแบบพื้นที่สีเขียวเพื่อสร้างบรรยากาศ ที่เหมาะสม การพัฒนาดังกล่าวช่วยสร้างความสมดุลระหว่างสิ่งแวดล้อม บุคคล และกิจกรรมภายในวัด เพื่อส่งเสริมความยั่งยืนของวัดในระยะยาว
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต) (2553). การพัฒนาสังคมด้วยหลักพุทธธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
พระปรีดา วงษ์ดี. (2566). ศึกษาการจัดการวัดตามหลักสัปปายะ 7 ของวัดสันติวนาราม (วัดป่าดงไร่) ตำบลบ้านเชียง อำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2560). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต) (2558). เศรษฐศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาทองเจริญ สมจิตฺโต (สุดสี). (2567). รูปแบบการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ของชุมชนในจังหวัดอุดรธานี. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาประภาส วีรพโล (พลจ่า). (2566). ศึกษาภาวะผู้นำของเจ้าอาวาสกับการพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางของชุมชน:กรณีศึกษาเจ้าอาวาสในเขตตำบลหนองจ๊อม อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอุกฤษ อุทาโน (เกตุแก้ว). (2567). ความพึงพอใจของประชาชนที่มีต่อการจัดการงานสาธารณูปการ ของวัดชาวเหนือ อำเภอดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย (2562). แนวทางการบริหารจัดการวัดเพื่อพัฒนาสังคม. นครปฐม: สำนักวิชาการพุทธศาสนา.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ (2563). คู่มือการบริหารและพัฒนาวัดให้เป็นศูนย์กลางชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
สุชีพ ปุญญานุภาพ (2545). หลักพระพุทธศาสนาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
