นวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตาม แนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจความต้องการจำเป็นในการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ 2) พัฒนารูปแบบนวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ และ 3) ประเมินและรับรองรูปแบบนวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ โดยประยุกต์ใช้แนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน ผู้ให้ข้อมูลคือผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 9 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง และเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง
จำนวน 400 คน ด้วยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเชิงปริมาณคือแบบสอบถาม และเชิงคุณภาพคือแบบสัมภาษณ์เชิงลึก ซึ่งใช้เทคนิค EDFR ในการพัฒนารูปแบบนวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ และตรวจสอบความถูกต้องตามหลักเกณฑ์การวัดเพื่อการวิเคราะห์ข้อมูล
ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. การสำรวจความต้องการจำเป็นในการพัฒนาชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ พบว่า ดัชนีความต้องการจำเป็นเกี่ยวกับชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ การประเมินภาพรวมมีค่าเท่ากับ 0.61 โดยจัดว่ามีความจำเป็นในการพัฒนาเร่งด่วน (PNI>0.5) คือ ด้านค่านิยมร่วม ด้านการทำงานร่วมกันเป็นทีม ด้านการไตร่ตรองและการเรียนรู้ร่วมกัน ด้านการใช้ข้อมูลเพื่อพัฒนา ด้านภาวะผู้นำที่สนับสนุน และด้านการเรียนรู้ที่มุ่งเน้นผลลัพธ์ โดยมีค่า PNI เท่ากับ 0.94 0.77 0.68 0.64 0.60 และ 0.52 ตามลำดับ 2. รูปแบบนวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพประกอบด้วย 6 ขั้นตอน โดยขั้นตอนหลักประกอบด้วย 1) สร้างค่านิยมร่วม 2) การทำงานร่วมกันเป็นทีม 3) การไตร่ตรองและการเรียนรู้ร่วมกัน 4) การใช้ข้อมูลเพื่อพัฒนา 5) ภาวะผู้นำที่สนับสนุน และ 6) การเรียนรู้ที่มุ่งเน้นผลลัพธ์ 3. การตรวจสอบคุณภาพของรูปแบบนวัตกรรมการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ ในภาพรวมผ่านการประเมินและรับรองด้านความเหมาะสม ด้านความถูกต้อง ด้านความเป็นประโยชน์ และด้านความเป็นไปได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2545. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภา.
ณัฐพล มิตรอารีย์. (2566). ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อจัดการเรียนรู้ในสถานศึกษา. วารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์, 4(2), 228-237.
ณัฐตะวัน ลิ้มประสงค์. (2563). รูปแบบการขับเคลื่อนกระบวนการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(5), 1959-1972.
ณัชชาภัทร อมรกุล. (2563). ผู้นำปัญญาเชิงปฏิบัติ: แมนเดลาผู้ปลดแอกแอฟริกาใต้. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยการเมืองการปกครอง สถาบันพระปกเกล้า.
รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2564). ผู้บริหารสถานศึกษายุค 4.0 กับชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ (PLC). วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต, 21(1), 17-24.
ทศพร ทองกร. (2567). การบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพของโรงเรียนชุมชนบ้านช่างเคิ่ง. วารสาร มจร กาญจนปริทรรศน์, 4(3), 361-379.
ไพผกา ผิวดำ. (2564). ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพสู่ความสำเร็จของสถานศึกษา. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 3(1), 11-18.
สุภัทรา สภาพอัตถ์. (2564). การบริหารจัดการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพในโรงเรียนมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 19(1), 463-480.
สมชาย อู่สุวรรณ. (2566). การพัฒนาการบริหารการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 โดยใช้ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ (PLC). Romphruek Journal of the Humanities and Social Sciences, 41(3), 149-168.
อรจิรา ธรรมไชยางกูร. (2562). การพัฒนารูปแบบการสร้างสมรรถนะการประเมินของผู้บริหารระดับต้นมหาวิทยาลัย: การประยุกต์ใช้แนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
UNESCO. (2021). Educating for a Sustainable Future : A Trans disciplinary Vision for Concerted Action. Report of the Third UNESCO-ACEID International Conference, Bangkok Thailand. P. 6-23.
