สมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี

ผู้แต่ง

  • เสงี่ยม บุษบาบาน มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • โสพัฒน์ โสภาภิมุก มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • ศิรชญาน์ การะเวก มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • ประพจน์ แย้มทิม มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
  • สิทธิพร โพธิ์ระหง มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี

คำสำคัญ:

สมรรถนะทางดิจิทัล, อาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี และ 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาสมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ ประชากรได้แก่ อาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี จำนวน 1,131 คน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ อาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี จำนวน 291 คน กำหนดขนาดตัวอย่างด้วยการเทียบตารางของเครจซีและมอร์แกน เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสอบถาม สถิติวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า

  1. สมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรีโดยรวมอยู่ในระดับมาก
  2. แนวทางการพัฒนาสมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี ควรมุ่งเน้นการพัฒนาทักษะดิจิทัลที่ครอบคลุมทั้งด้านการสอน วิจัย การสื่อสาร และการปรับตัว โดยได้รับการสนับสนุนจากนโยบายและโครงสร้างพื้นฐานที่เหมาะสม เพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษาให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของโลกยุคดิจิทัล

เอกสารอ้างอิง

ณัฐวุฒิ เจริญกิจ. (2563). สมรรถนะด้านดิจิทัลของคณาจารย์ในมหาวิทยาลัยเทคโนโลยี. วารสารเทคโนโลยีและการศึกษา, 18(2), 76-90.

ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์, และคณะ. (2565). ปัจจัยที่มีผลต่อสมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์ในสถาบันอุดมศึกษา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 11(2), 45-60.

ธนากร กาญจนวิเศษ. (2562). การวิเคราะห์สมรรถนะดิจิทัลของอาจารย์ในสถาบันอุดมศึกษาเขตภาคเหนือ. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่, 11(1), 45-59.

ปาริชาติ บุญญาวิวัฒน์. (2561). การเปรียบเทียบสมรรถนะดิจิทัลของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยรัฐและเอกชน. วารสารอุดมศึกษา, 14(1), 1-15.

รัตนาภรณ์ ศิริกุล. (2566). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเอกชน. วารสารบริหารการศึกษา, 10(1), 55-70.

ศุภชัย ธาราวงศ์. (2565). การพัฒนาสมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มภาคกลาง. วารสารนวัตกรรมการเรียนรู้, 7(2), 100-115.

สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สป.อว.). (2566). รายงานสถานภาพการพัฒนาเทคโนโลยีและนวัตกรรมในอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ สป.อว.

สุธาสินี รุ่งเรือง. (2564). สมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.

Krejcie, R. V. & Morgan, D, W. (1970). Educational and Psychological Measurement. New York: Minnisota University.

Redecker, C. (2017). European Framework for the Digital Competence of Educators: DigCompEdu. Publications Office of the European Union.

UNESCO. (2021). Education in a post-COVID world: Nine ideas for public action. UNESCO Publishing.

Vuorikari, R., Kluzer, S., & Punie, Y. (2022). Digital competence frameworks review. European Commission

World Economic Forum. (2020). The future of jobs report 2020. Geneva: World Economic Forum.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

12-12-2025

รูปแบบการอ้างอิง

เสงี่ยม บุษบาบาน, โสพัฒน์ โสภาภิมุก, ศิรชญาน์ การะเวก, ประพจน์ แย้มทิม, & สิทธิพร โพธิ์ระหง. (2025). สมรรถนะทางดิจิทัลของอาจารย์มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี. วารสาร มจร โกศัยปริทรรศน์, 3(3), 127–141. สืบค้น จาก https://so12.tci-thaijo.org/index.php/jmkr/article/view/4495