การพัฒนาผลิตภัณฑ์จากเศษไม้สักในชุมชนตำบลพระหลวงจังหวัดแพร่
คำสำคัญ:
การพัฒนาผลิตภัณฑ์, ผลิตภัณฑ์จากเศษไม้สักบทคัดย่อ
งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) พัฒนาและเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์จากเศษไม้สักให้เป็นไปตามความต้องการของตลาด (2) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของผู้บริโภคที่มีต่อผลิตภัณฑ์ จากเศษไม้สัก ประชากรที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ กลุ่มผู้พัฒนาผลิตภัณฑ์จากเศษไม้สักตำบล พระหลวง จำนวน 20 คน โดยใช้กระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม เครื่องมือใน การวิจัยคือ แบบสังเกต แบบสัมภาษณ์ การสนทนากลุ่ม กิจกรรมกลุ่ม และแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการวิเคราะห์เนื้อหาและวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณโดยการหา ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานผลการวิจัยพบว่า (1) ได้พัฒนาผลิตภัณฑ์จากเศษไม้สัก 7 รูปแบบ ประกอบด้วย ตู้ลิ้นชักขนาดเล็ก กล่องทิชชู โคมไฟตั้งโต๊ะทำงาน ชั้นวางของ โคมไฟ หัวเตียง ตู้เก็บของจิ๋วแบบชั้นเดียว ตู้เก็บของจิ๋วแบบหนึ่งลิ้นชัก (2) ผู้ตอบแบบสอบถามมีความ พึงพอใจในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด โดยเรียงลำดับความพึงพอใจต่อผลิตภัณฑ์จากเศษไม้ สัก จากมากไปน้อยได้ดังนี้ มีความแข็งแรงทนทานต่อการใช้งาน มีความเป็นเอกลักษณ์ของ ชุมชน รูปแบบมีความน่าสนใจ น่าใช้ สะดวกในการเคลื่อนย้าย รูปแบบมีสัดส่วนเหมาะสมกับ การใช้งาน ง่ายต่อการบำรุงรักษา และตอบสนองการใช้งานได้หลากหลาย
เอกสารอ้างอิง
จตุรงค์ เลาหะเพ็ญแสง. (2561). “การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์วัสดุก่อสร้าง จากไม้สักขนาดเล็กที่ มีอายุ ระหว่าง 7 – 14 ปีในประเทศไทย เพื่อการพาณิชย์และประโยชน์อย่างยั่งยืน”. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. ปีที่ 7(2).
จิตพจน์ ชุมเกตุ. (2560). การพัฒนาผลิตภัณฑ์จากภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพทางการจัดการชุมชนอย่างยั่งยืนของชุมชนไทยมุสลิม อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธนกร นิรันดร์นุต. (2556). “โครงการออกแบบผลิตภัณฑ์จากเศษไม้เหลือใช้อุตสาหกรรมแปรรูปเพื่อ ส่งเสริมงานตกแต่งทางสถาปัตยกรรม กรณีศึกษา บริษัทสยามวู๊ดเท็ค จำกัด”. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต.สาขาวิชาการออกแบบผลิตภัณฑ์ มหาวิทยาลัย ศิลปากร.
ปิยาภรณ์ คำยิ่งยง. (2559). การสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับวัสดุเหลือใช้ สู่ผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม กรณีศึกษา : ผลิตภัณฑ์ตกแต่งบ้านจากเศษไม้. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
รักษณาลี หาบุบผา. (2558). “การพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ เพื่อเพิ่มมูลค่าให้กับสินค้า”. การศึกษาค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
นริศรา ลอยฟ้าและคณะ. (2563). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์และเพิ่มช่องทางการตลาดผ่านระบบ พาณิชย์ อิเล็กทรอนิกส์ของวิสาหกิจชุมชนผ้าทอท้องถิ่น จังหวัดศรีษะเกษ. สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
ณัฐพงศ์ สกุลณี และ อำไพ แสงจันทร์ไทย. (2564). ออกแบบเฟอร์นิเจอร์จากเศษไม้ด้วยเทคนิคประสานลายไม้. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมระดับชาติสำหรับนักศึกษา มหาวิทยาลัยกำแพงเพชร ครั้งที่ 1.
อาทิตยา ลาวงศ์และคณะ. (2564). “แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนตามอัตลักษณ์ท้องถิ่นเพื่อการแข่งขันของวิสาหกิจชุมชนตำบลสวายจีก อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์”. วารสารสหวิทยากรจัดการ. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
