การพัฒนาและเสริมสร้างศักยภาพด้านอักษรธรรมล้านนาของพระสงฆ์ ในจังหวัดแพร่
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมาและพัฒนาการของการถ่ายทอดอักษรธรรมล้านนาของพระสงฆ์ในจังหวัดแพร่ 2) เพื่อศึกษาสภาพบริบท ศักยภาพ และปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาศักยภาพพระสงฆ์ด้านอักษรธรรมล้านนาในจังหวัดแพร่ 3) เพื่อศึกษากระบวนการถ่ายทอดอักษรธรรมล้านนาของพระสงฆ์ในจังหวัดแพร่ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการนำข้อมูลจากเอกสาร และข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 10 รูป/คน พิจารณาประเด็นหลักที่สอดคล้องกับแนวคิดทฤษฎี จากนั้นทำการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา และอธิบายเป็นความเรียงเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1) อักษรธรรมล้านนาเป็นอักษรโบราณของชาวล้านนาใช้ถ่ายทอดพระธรรมคำสอน ตำรายา วรรณกรรม วิถีชีวิต เป็นต้น โดยมีวัดเป็นศูนย์กลางการศึกษา ปัจจุบันพระสงฆ์ในจังหวัดแพร่มีการเรียนรู้และใช้อักษรธรรมล้านนาน้อยลง เนื่องจากอิทธิพลของภาษาไทยกลาง เทคโนโลยีสมัยใหม่ วิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป และทัศนคติที่มองว่าอักษรธรรมล้านนาเป็นของล้าสมัย
2) บริบทด้านอักษรธรรมล้านนาในจังหวัดแพร่เผชิญกับการลดลงของการใช้งานและการเรียนรู้อักษรธรรมล้านนา การขาดแคลนครูผู้ถ่ายทอด ระบบการศึกษาที่เปลี่ยนไป การพัฒนาและเสริมสร้างศักยภาพพระสงฆ์ต้องอาศัยปัจจัยสนับสนุน คือ การสนับสนุนจากชุมชน การศึกษาและฝึกอบรม การเข้าถึงเอกสารต้นฉบับ การส่งเสริมจากภาครัฐ การใช้เทคโนโลยี และแรงศรัทธา
3) การพัฒนาและเสริมสร้างศักยภาพด้านอักษรธรรมล้านนาของพระสงฆ์ในจังหวัดแพร่มีเป้าหมายเพื่ออนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น โดยมุ่งเสริมทักษะการอ่าน เขียน และแปลอักษรธรรมล้านนาผ่านกิจกรรม คือ (1) กิจกรรมภาษาล้านนาสู่ภาษาธรรม พื้นฐานด้านตัวอักษรและการอ่านอย่างถูกต้อง (2) กิจกรรมการเขียนภาษาธรรม พัฒนาทักษะการเขียนอักษรล้านนาอย่างเป็นระบบ (3) กิจกรรมการฝึกปริวรรตภาษาธรรม เน้นการอ่านและแปลอักษรธรรมล้านนาเป็นไทยกลาง ผลลัพธ์ คือ พระสงฆ์สามารถใช้ภาษาล้านนาในการสื่อสารธรรมะได้ดีขึ้น มีบทบาทชัดเจนในการอนุรักษ์อักษรโบราณ และเชื่อมโยงพระพุทธศาสนากับชุมชนอย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กนกกร จีนา และอลงกรณ์ คูตระกูล. (2561). กระบวนการถ่ายทอดความรู้จากมหาวิทยาลัยสู่ชุมชน : กรณีศึกษาโครงการอนุรักษ์วิหารพระเจ้าพันองค์วัดปงสนุก จังหวัดลำปาง. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 9(1), 59-80.
คงเดช ประพัฒน์ทอง. (2520). การวิจัยเอกสารโบราณเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: อมรินทร์การพิมพ์.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2538). วิเคราะห์ภูมิปัญญาอิสาน. มหาสารคาม: โรงพิมพ์สิริธรรออฟ เซท.
ทิศนา แขมมณี. (2545). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่ประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเสริฐ ณ นคร. (2528). การวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ล้านนาจารึก. เชียงใหม่: วิทยาลัยครู เชียงใหม่.
พระครูวิมลศิลปะกิจ. (2559). การวิเคราะห์ระบบและสภาพการเปลี่ยนแปลงของภาษาล้านนาในกลุ่ม 5 เชียง. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย, 36(1), 95-110.
พระมหาสิทธิชัย ชยสิทฺธิ. (2561). การศึกษาเชิงวิเคราะห์คัมภีร์สัพคุรุปเทสของพระพุทธศาสนาในล้านนา. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชา พระพุทธศาสนา. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัลลภ มณีเชษฐา. (2561). กระบวนการถ่ายทอดอักษรธรรมล้านนา. วารสารบัณฑิตศึกษา ปริทรรศน์, 14(1), 176-188.
วิโรจน์ อรุณมานะกุล. (2545). อักษรธรรมล้านนา: ศึกษาเปรียบเทียบกับอักษรไทยและอักษรพม่า. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุพิศ บุญชูวงศ์. (2536). หลักการสอน. กรุงเทพฯ: ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะวิชาครุศาสตร์ สถาบันราชภัฏเพชรบุรีวิทยาลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สุมาลี จันทร์ชะลอ. (2542). การวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
แสง จันทร์งาม. (2520). ศาสนาในล้านนาไทย. เชียงใหม่: ทิพย์เนตรการพิมพ์.
อภิวันท์ พันธ์สุข. (2551). การเปลี่ยนแปลงฐานะและบทบาทของภาษาล้านนา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาและวรรณกรรมล้านนา. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เอกรินทร์ สี่มหาศาล. (2568). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้. เรียกใช้เมื่อ 15 พฤษภาคม 2568 จาก www.kroobannok.com/blog/39839