การพัฒนาการบริหารจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการในอำเภอเมือง จังหวัดนครนายก

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับ 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นของประชาชน จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล 3) นำเสนอแนวทาง ระเบียบวิธีวิจัยเป็นแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.939 จากกลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชน จำนวน 400 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์โดยใช้การทดสอบค่าทีและค่าเอฟ ด้วยวิธีการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว ในกรณีตัวแปรต้นตั้งแต่สามกลุ่มขึ้นไป เมื่อพบว่ามีความแตกต่างจะทำการเปรียบเทียบความแตกต่างค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่ด้วยวิธีผลต่างนัยสำคัญน้อยที่สุด และการวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 9 รูปหรือคน วิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา

ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการพัฒนาการบริหารจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ ภาพรวม อยู่ในระดับปานกลาง ( =3.45, S.D.=0.65)  2) ผลการเปรียบเทียบความคิดเห็นของประชาชน จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล ภาพรวม พบว่า ประชาชนที่มีเพศ อายุ การศึกษา รายได้ และอาชีพต่างกัน มีความคิดเห็น ไม่แตกต่างกัน จึงปฏิเสธสมมติฐานการวิจัย 3) แนวทางการพัฒนาการบริหารจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ของพระสังฆาธิการ พบว่า 1) ด้านการช่วยเหลือเกื้อกูล ได้แก่ ให้คำปรึกษาและแก้ปัญหาทางด้านจิตใจ และปัญหาการดำเนินชีวิตให้แก่ประชาชน สนับสนุนส่งเสริมให้มีการอบรมและสอน 2) ด้านการช่วยเหลือผู้อื่นเพื่อสาธารณประโยชน์ ได้แก่ ส่งเสริมสนับสนุนให้ประชาชนน้อมนำเอาเศรษฐกิจพอเพียงมาปฏิบัติ ส่งเสริมให้สถานที่วัดเป็นสถานที่บริการให้ความรู้ด้านสุขภาพ 3) ด้านการช่วยเหลือเกื้อกูลสาธารณสมบัติ ได้แก่ อนุรักษ์โบราณสถานโบราณวัตถุ ให้ความรู้แก่ชุมชน สร้างพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น 4) ด้านการช่วยเหลือเกื้อกูลประชาชนทั่วไป ได้แก่ มีส่วนร่วม สนับสนุน ช่วยเหลือ สถานสงเคราะห์ต่าง ๆ