การบริหารจัดการโรงเรียนดนตรีเอกชนสู่ความเป็นเลิศ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาและเสนอแนะแนวทางการบริหารจัดการโรงเรียนดนตรีเอกชนสู่ความเป็นเลิศ จากการศึกษาพบว่าการบริหารจัดการโรงเรียนดนตรีเอกชนสู่ความเป็นเลิศเป็นการเชื่อมโยงการบริหารเข้ากับเป้าหมายเชิงกลยุทธ์ของสถานศึกษา โดยมุ่งเน้นที่ทักษะ ความมุ่งมั่น และแรงจูงใจที่จะสามารถนำพาสถานศึกษาไปในทิศทางที่ก้าวหน้าเพื่อจะรักษาความได้เปรียบทางการแข่งขันภายใต้กระแสแห่งการเปลี่ยนแปลง การบริหารจัดการโรงเรียนดนตรีเอกชนเป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญที่จะทำให้โรงเรียนสามารถพัฒนาและยกระดับคุณภาพการศึกษาไปสู่ความเป็นเลิศได้ การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนวทางในการบริหารจัดการโรงเรียนดนตรีเอกชนที่สามารถส่งเสริมการเรียนการสอนที่มีคุณภาพ และตอบสนองต่อความต้องการของนักเรียน รวมทั้งสามารถสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ปกครองและชุมชนในระยะยาว ผู้บริหารทำงานเชิงรุกโดยกำหนดทิศทางแก่บุคลากรในสถานศึกษา ดำเนินงานตามนโยบาย วิสัยทัศน์และพันธกิจ การพัฒนาหลักสูตรที่เหมาะสมกับความสามารถของนักเรียน การเลือกสรรและพัฒนาครูผู้สอนที่มีคุณภาพ การใช้เทคโนโลยีในการเสริมสร้างการเรียนรู้ และการสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนดนตรี ทั้งนี้ การบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพต้องคำนึงถึงการบริหารจัดการทรัพยากรทั้งในด้านการเงิน การจัดการเวลา และการสร้างความร่วมมือกับภาคส่วนต่าง ๆ เพื่อให้การเรียนการสอนดนตรีในโรงเรียนดนตรีเอกชนเกิดผลสัมฤทธิ์สูงสุดและสามารถแข่งขันในระดับท้องถิ่นและระดับประเทศได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2563). คู่มือบริหารจัดการโรงเรียนเอกชนสู่ความเป็นเลิศ. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
________. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (ฉบับ ปรับปรุง 2560). กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
กนกวรรณ ศุภสิริโรจน์. (2556). กลยุทธ์การบริหารสู่ความเป็นเลิศของโรงเรียนดนตรีเอกชนนอกระบบ. Journal of Education Studies, Chulalongkorn University, 42(4), 1–14.
กองยกระดับคุณภาพการจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษา. (2567). เกณฑ์คุณภาพการศึกษาเพื่อการดำเนินการที่เป็นเลิศ ฉบับปี 2567-2570. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์์ วิจัย และนวัตกรรม.
มนสิการ เหล่าวานิช. (2561). เลี้ยงลูกด้วยเสียงดนตรี. กรุงเทพฯ: แพรวเพื่อเด็ก อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ภาวินทร์ ณ พัทลุง. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารสถานศึกษาเอกชนสู่ความเป็นเลิศ. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. เรียกใช้เมื่อ 15 กุมภาพันธ์2567จากchromeextension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/http://Backoffice.thaiedresearch.org/uploads/public/e7198cf1298495638fd4e323b4115a14.pdf
พรลภัส ฤาชาฤทธิ์. (2559). การศึกษาแนวทางการสร้างกลยุทธ์ความภักดีของอาจารย์ใน โรงเรียนดนตรีเอกชน กรณีศึกษาโรงเรียนดนตรียามาฮ่า ในเขตพื้นที่กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระมหาไพฑูรย์อินวันนา. (2552). การศึกษาบทบาทของผู้บริหารในการบริหารโรงเรียน พระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา สังกัดสํานักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ กลุ่ม 1. ใน ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ประภาพรรณ รักเลี้ยงและคณะ (2557). การพัฒนารูปแบบการบริหารความเสี่ยงของ สถาบันอุดมศึกษาเอกชน. Journal of Education and Innovation, 15(3), 59– 65.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี- สฤษดิ์วงศ์.
ศศิรดา แพงไทย. (2560). บทบาทของผู้บริหารสถานศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิทยาลัย บัณฑิตเอเชีย
United Nations Organization. (2024). Sustainable Development. เรียกใช้เมื่อ June 6, 2024, จาก http://thailand.un.org/th/sdgs/4