แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวตลาดน้ำเพื่อเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ด้านวัฒนธรรมอาหารไทย ของกรุงเทพมหานครและปริมณฑล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1. พฤติกรรมและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มาเยือนตลาดน้ำ 2. ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ประกอบการและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวที่มีต่อเศรษฐกิจสร้างสรรค์ และ 3. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวตลาดน้ำเพื่อเศรษฐกิจสร้างสรรค์ด้านวัฒนธรรมอาหารไทย การศึกษานี้ใช้ การวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยเก็บข้อมูลผ่าน การสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) กับผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 21 คน ประกอบด้วย (1) นักท่องเที่ยว (2) ผู้ประกอบการตลาดน้ำ และ (3) ผู้เชี่ยวชาญด้านการพัฒนาการท่องเที่ยวและวัฒนธรรมอาหารไทย จากตลาดน้ำที่ได้รับความนิยม 3 แห่ง ได้แก่ ตลาดน้ำดอนหวาย ตลาดน้ำตลิ่งชัน และตลาดน้ำคลองลัดมะยม ทั้งนี้ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธี การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา (Content Analysis) และการวิเคราะห์แบบอุปนัย (Inductive Analysis) เพื่อสรุปประเด็นสำคัญจากข้อมูลที่ได้
ผลการวิจัยพบว่า
- นักท่องเที่ยวให้ความสำคัญกับ รสชาติอาหาร (95%) บรรยากาศของตลาด (92%) และความสะอาดของตลาด (90%) เป็นปัจจัยหลักที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเดินทางมายังตลาดน้ำ ขณะที่ สิ่งอำนวยความสะดวก (76%) และความสะดวกในการเดินทาง (82%) ยังเป็นปัจจัยที่ควรได้รับการพัฒนาเพิ่มเติม
- ผู้ประกอบการตลาดน้ำพบว่า การเล่าเรื่องอาหารไทย (85%) เป็นปัจจัยสำคัญ ที่ช่วยเพิ่มมูลค่าและสร้างความน่าสนใจให้กับสินค้า แต่ยังมีปัญหาสำคัญ เช่น ต้นทุนวัตถุดิบสูง (78%) และขาดการเข้าถึงตลาดออนไลน์ (65%) ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาเศรษฐกิจสร้างสรรค์
- แนวทางการพัฒนาตลาดน้ำเพื่อเศรษฐกิจสร้างสรรค์ด้านวัฒนธรรมอาหารไทย ควรเน้น การสนับสนุน Soft Power ผ่านอาหารไทย (96%) การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล (92%) และการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของตลาดน้ำ (90%) ซึ่งเป็นแนวทางที่จะช่วยเพิ่มศักยภาพให้ตลาดน้ำกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่ยั่งยืนในอนาคต
Article Details
References
กัญญารัตน์ แห้วเพ็ชร์, สุทธิดา ถิตย์ไชย, และ พิมพงา เพ็งนาเรนทร์. (2561). ระดับความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการให้บริการของตลาดน้ำดอนหวาย จังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 1(2), 9-19.
กนกวรา พวงประยงค์. (2561). บทบาทของเศรษฐกิจสร้างสรรค์และพฤติกรรมเชิงสร้างสรรค์ในการพัฒนายกระดับวิสาหกิจชุมชนไทย. วารสารพัฒนศาสตร์, 1(1), 221-252.
ชัยวิชญ์ ม่วงหมี. (2562). กลยุทธ์การพัฒนาตลาดน้ำประเทศไทย 4.0 เพื่อการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. วารสารสมาคมนักวิจัย, 24(2), 61-74.
บุญฑวรรณ วิงวอน. (2556). การเป็นผู้ประกอบการยุคโลคาภิวัฒน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2561). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัฐวัชร์ พัฒนจิระรุจน์. (2557). ทฤษฎีพฤติกรรมผู้บริโภค (The Theory of Consumer Behavior). เรียกใชเมื่อ 12 กันยายน 2567 จาก http://poundtv5.blogspot.com/2014/10/theory-of-consumer-behavior.html
แผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ. (2565). สืบค้นจากhttps://op.chandra.ac.th/plan/images/pdf/Master%20plan%20summary%20under%20the%20national%20strategy.pdf
Kuratlko, D. F., & Hodgetts, R. M. (1998). Entrepreneurship: theory, process, practice. Fort Worth: Thomson South-Western.
Cunningham, J. B., & Lischeron, J. (1991). Defining Entrepreneurship. Journal of Small Business, 29(1), 45-59.
Frese, M. (2000). Success and Failure of Microbusiness Owners in Africa: A New Psychological Approach. Greenwood, Westport, CT.
Belz, F., & Peattie, K. (2012). Sustainability Marketing: A Global Perspective. Wiley.
Wanichiyada Wajirum and Karyamon. (2561). ศักยภาพผู้ประกอบการในระบบเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารบริหารธุรกิจ, 3(2), 105-122